Er staat een grote hervorming van het secundair onderwijs in de steigers. Vlaams Minister van Onderwijs Hilde Crevits praatte gisteren in de Zevende Dag met ouders, leerkrachten, directeurs en deskundigen. Onze jongste redactrice Alice heeft hier nog een paar belangrijke dingen aan toe te voegen.
Het is donderdagavond, half twaalf. Met mijn cursus wiskunde voor me zit ik aan één stuk door te geeuwen. Een verdieping lager liggen mijn ouders al in hun bed. Slaperig werk ik een vraagstuk over goniometrische functies af om zodadelijk nog een laatste keer de leerstof Romeins Recht door te nemen. De afgelopen week heb ik elke avond tot na elf uur voor school gewerkt. Morgen heb ik drie herhalingstesten. En dit weekend wordt al even druk want er moeten twee presentaties en een groepswerk worden afgewerkt.
Ik zit in het vijfde jaar ASO Latijn-Moderne talen, en natuurlijk heb ik niet altijd zoveel werk als hierboven beschreven. Maar de avonden waarop ik meer dan een uur vrije tijd over heb, zijn schaars geworden. Veel van mijn vrienden hebben hobby’s moeten opgeven omdat ze die niet langer konden combineren met school.
In vergelijking met de energie die ik in studeren stop, hou ik er enorm weinig aan over. En dat is jammer.
Het Algemeen Secundair Onderwijs heeft als functie een zo breed mogelijke basis mee te geven. Hoewel ik vrijwel continu bezig ben met school, heb ik niet het gevoel dat ik de afgelopen jaren zoveel heb geleerd. Vraag me iets over de aardrijkskundeleerstof van het derde jaar en ik sta met mijn mond vol tanden. In vergelijking met de energie die ik in studeren stop, hou ik er enorm weinig aan over.
Wanneer een examen gedaan is, telt alleen nog de leerstof van het volgende vak. De leerstof die we er een paar dagen eerder wanhopig in gepropt hebben, is volledig naar de achtergrond verdwenen. Vrijwel alle details ben ik direct na het examen alweer vergeten. En wanneer mijn jongere zusje me twee jaar later komt vragen of ik haar kan helpen met chemie, of haar wil ondervragen over geschiedenis, merk ik dat ik er bijna niets meer over weet.
En dat is jammer. Is onze manier van onderwijs wel zo efficiënt en rendabel wanneer meer dan drie kwart van de leerstof uiteindelijk in ons kortetermijngeheugen belandt? We worden gedurende het schooljaar wel aangespoord om te herhalen, maar iedereen weet dat slechts een enkeling dat ook daadwerkelijk doet. Moeten we niet dringend eens op zoek gaan naar een andere manier van onderwijs? Een manier van onderwijs die wél efficiënt en rendabel is, die ervoor zorgt dat we er op lange termijn veel meer aan hebben?
Neem nu de taalvakken. Zou talen leren niet veel meer praktijkgericht moeten zijn? Want in vergelijking met het aantal uren dat we erin stoppen, hebben slechts weinigen het gevoel dat ze na afloop van hun humaniora écht goed Frans kunnen. We hebben het vak nochtans wel zo’n drie tot vijf uur per week. Met de moderne technologieën zouden we daarvan toch minstens een uurtje al Skypend moeten kunnen doorbrengen? Met Franstalige scholen bijvoorbeeld. Een taal leren door te spreken met Franstaligen lijkt me veel zinvoller dan zinnetjes vertalen en woordjes leren in je werkschrift.
School krijgt mijn honger naar kennis niet gestild.
Ik ben altijd leergierig geweest, maar heb het gevoel dat school me niet meer echt kan boeien, kan motiveren. Mijn motivatie om voor school te werken is om mijn ouders tevreden te stellen, om mijn jaar niet over te moeten doen, om zo veel mogelijk toekomstmogelijkheden open te houden. Mijn motivatie is géén honger naar kennis, terwijl dàt het juist zou moeten zijn. Of laat ik het anders zeggen: school krijgt mijn honger naar kennis niet gestild. De dingen die ik op school leer zijn ongetwijfeld belangrijk, maar vaak slaag ik er niet in om het nut er van in te zien. Geschiedenis, talen, godsdienst, esthetica… Ik vind het allemaal enorm interessant, en toch zit ik een groot deel van de leerstof gewoon zonder nadenken van buiten te blokken.
Waarom die acht op tien me dan toch blij maakt weet ik niet. Het is een teken dat ik goed geleerd heb, een bevestiging dat er niets mis is met mijn geheugen, dat ik in staat ben om na te denken. We leren dat een acht op tien goed is, een zes middelmatig en een vier ondermaats. Punten lijken wel het enige wat van belang is, niemand die zich afvraagt of we van al dat studeren ook daadwerkelijk iets geleerd hebben.
Die cijfergerichte motivatie is volgens mij volledig fout. Het is juist zo belangrijk dat jongeren gemotiveerd worden om écht te willen leren, en niet om hun ouders tevreden te stellen, of gewoon om de beste van de klas te zijn. Leren zou geen verplichting, last of straf moeten zijn, maar iets wat we graag doen. We zitten tenslotte twaalf jaar lang op de schoolbanken, dan kunnen we toch proberen om van die periode iets leukers te maken?
Onze samenleving verandert enorm snel, maar het onderwijs lijkt niet mee te veranderen.
Leraren moeten zich aan hun leerplannen houden en dat lijkt het allerbelangrijkste. Dat de leerlingen in staat zijn om een zelfstandig, gezond en maatschappijkritisch leven te leiden wanneer ze de middelbare school verlaten, lijkt bijzaak.
Dat die eindtermen niet werken, verbaast me eerlijk gezegd niet.
Leren leren, sociale vaardigheden, opvoeden tot burgerzin, milieu- en gezondheidseducatie. Het zijn allemaal mooie eindtermen – en ook erg belangrijk – maar blijkbaar moeilijk haalbaar. Na vijf jaar middelbare school worstelen velen nog steeds met onze studiemethode, weten we nog veel te weinig over actuele politiek en moet ik vaststellen dat leeftijdsgenoten vaak liever het papiertje van hun koek op de grond achterlaten, dan dat ze twintig meter naar de vuilnisbak lopen.
Dat die eindtermen niet werken, verbaast me eerlijk gezegd niet. Leerkrachten weten niet hoe die vaardigheden en attitudes aan te pakken, want ze gaan over meer dan hun afgebakend vakgebied. En je kan er geen cijfer op plakken.
Ik denk dus dat ons onderwijssysteem dringend toe is aan verandering. Meer permanente evaluatie en herhaling, minder marathonblokken om snel weer te vergeten. Dat is veel zinvoller. En als je leerlingen wil motiveren om te leren, dan moet je ze ook tonen waaròm leren zo belangrijk is, en hoe geweldig het is om veel te weten. Je moet hen aan projecten laten werken waar ze achteraf ook fier op kunnen zijn, in plaats van ze hapklare brokken leerstof te presenteren die ze totaal niet kunnen plaatsen in de wereld.
Leerstof moet ons nieuwsgierig maken en een nieuwe wereld doen opengaan, in plaats van ons alleen te doen zuchten.
Je moet niet verwachten dat leerlingen vanzelf het nut inzien van de leerstof. Leerkrachten moeten net veel meer energie steken in het doen inzien van dat nut en wat je ermee kan bereiken. Door leren leuker te maken. Leerstof moet ons nieuwsgierig maken en een nieuwe wereld doen opengaan, in plaats van ons alleen te doen zuchten over het aantal pagina’s dat tegen morgen weer geblokt moet worden.
Het einde van mijn middelbare schoolcarrière komt stilaan in zicht. Grote veranderingen zal ik dus niet meer meemaken. Maar voor mensen zoals mijn jongere zus, hoop ik dat ze ooit even hard naar school zullen uitkijken, als naar vakantie.
124 reacties
Beste Alice,
Enerzijds begrijp ik jouw standpunt. Je haalt enkele rake punten aan waarmee ik ook zelfs tijdens mijn middelbare schoolopleiding geconfronteerd werd. Het is een feit dat het ASO van tegenwoordig veel te theoretisch is en vast zit in een verouderd streven naar bepaalde eindtermen. Een meer praktische opleiding is ook naar mijn mening waar het heen moet. Een goede ingenieur kan tenslotte zijn wiskundige formules toepassen en weet hierdoor een brug te bouwen, of een andere mega-lomane constructie. Wat dat betreft staat het onderwijs in het algemeen achter, hoewel sommige leerkrachten (zoals je dit zelf ook vermeldt) wel op een boeiende wijze toepassing kunnen maken van de theorie. Dit even buiten beschouwing gelaten is er inderdaad heel wat werk aan de winkel. Het onderwijs moet vernieuwender, moet jongeren verder doen kijken dan de saaie fysica- en wiskundeformules die zij in hun boeken terugvinden. Helemaal mee eens.
Echter stel ik me ook enkele vragen bij je pleidooi. Je beschrijft het middelbaar onderwijs alsof het bij wijze van spreken een gevangenis is waarin alleen maar aan leren kan gedacht worden. Wel, als ik als eerstejaarsstudent Rechten aan de KUL terugkijk op mijn loopbaan in het secundair onderwijs (ik volgde moderne talen wetenschappen), zou ik het eerder beschrijven als een zes jaar lang durende vakantie. Ik ben zelf noch van de slimste, noch van de domste, maar kan me toch niet herinneren dat ik ooit extreem veel voor school heb moeten werken. Als je de examens van het middelbaar onderwijs al als een enorme opdracht beschouwt, dan vrees ik ervoor dat je nog erg met je hoofd tegen de muur zult stoten eens je het hoger onderwijs bereikt. Daarom denk ik dat je (buiten het feit dat heel wat van je argumenten kloppen als een bus) toch ook eens naar jezelf moet kijken. Het is namelijk niet normaal dat je in het middelbaar al een sport of een hobby moet beginnen opgeven, zelfs in het hoger onderwijs kan dit niet de bedoeling zijn. Zou het niet kunnen zijn dat je het allemaal wat te serieus neemt, of dat je gewoon een goede studiemethode hebt?
Los van dit ben ik fan van wat je hebt geschreven! Als er zo maar meer mensen waren.
Wacht tot je op de unif zit en je zin hebt om je leraren van het middelbaar (althans sommigen) te bedanken omdat zij je “getraind” hebben terwijl je medestudenten ziet knoeien. En wacht tot je later op het werk veel efficiënter kan redeneren dan veel collega’s dankzij je lessen Latijn (en andere) vroeger! Het is zeker zo slecht niet hoor en ja er is een groot verschil tussen scholen. Ik vind het niet fair om het op het onderwijs te steken, vooral omdat het Belgisch onderwijs internationaal bij de besten is erkend. Tuurlijk is het niet perfect, maar wat wel?
Beste Alice
Blijkbaar heb je niet gekozen voor de juiste studierichting als je zoveel dingen moet studeren die je niet boeien. Je geeft aan dat je herhalingstoetsen dient te studeren maar toch blijft er na het opnieuw studeren voor een examen niks hangen. Zelfs niet als je studeert tot in de late uurtjes. Zou er dan iets mis zijn met ons onderwijs of ligt het aan iets anders.
Skypen in de les Frans lijkt mij ook een schitterend idee maar als leerlingen niet eerst wat woordjes leren en het werkwoord ‘être’ deftig kunnen vervoegen dan verandert zo’n les al vlug in wat gegiechel van het ene scherm naar het andere. Leuk zou het vooral zijn maar rendement?
Een goede studierichting voor jou na het zesde jaar? Kies voor het onderwijs en ervaar zelf hoe moeilijk het kan zijn om moderne jongeren zoals jijzelf te motiveren om te leren.
Dag Alice,
Fantastische column, die ik zonder meer onderschrijf.
Ik ben zelf leerkracht en word daarom ook zo warm van jouw credo , je wens dat kinderen, jongeren, in de toekomst even hard uitkijken naar het begin van de schoolweek, als naar de start van een vakantie …
Daar wil ook ik dagelijks voor gaan !
Aron,
Ik ben het helemaal niet eens met jou. Het systeem is wel degelijk slecht. Het punt is gewoon dat we, wanneer we iets moeten leren we dat in ons kortetermijngeheugen stoppen, op dat moment snap je wel hoe je mol berekend, en kan je ook perfect de tabel van Mendeljev gebruiken en toepassen, maar na een jaar, wordt dat simpel weg vergeten. Ze zal ongetwijfeld nog de grote lijnen kennen, maar de details, nee, die niet. Je gaat mij echt niet vertellen dat jij nog alle theorie en oefeningen van fysica van 4 jaar geleden nog kent? We leren details, om die dan meteen te vergeten.
En iets van buiten leren is vaak wél nodig omdat veel leerkrachten toetsen zo opstellen dat je je theorie achterstevoren moet kunnen opzeggen, dus daar leg je dan de focus op bij het leren. Je kan iets perfect begrijpen, maar als je leerkrachten alleen theorie vragen en verwachten dat je antwoordt zoals het in de cursus staat i.p.v. in je eigen woorden, dan heeft “het begrijpen” geen nut.
Ik zit ook in Latijn moderne talen, ik begrijp de leerstof, omdat ik oplet, maar als ik niet van buiyen leer wat er in de cursus staat , dan haal ik écht geen 8/10.
Ze heeft zelf in haar tekst vermeld dat ze niet elke dag tot na 23uur werkt. Ze zal ongetwijfeld wel dagen hebben dat het minder laat is. En plannen? Plannen gaat redelijk moeilijk als je voor elke dag al dingen te doen hebt hoor, elke leerkracht roept het, maar er is gewoonweg geen mogelijkheid om dingen te plannen, omdat er simpel weg elke dag huiswerk wordt gegeven, en als je dan eens een dagje maar 1 toets/taak hebt, dan geniet je daar van, omdat het anders gewoon te veel wordt. Als je een tiener bent moet je daar van profiteren zolang het kan, je kan dan zelf kiezen of je een sociaal leven wil en af en toe nog eens iets leuks doen of je kan je jeugd verspillen en je half-dood studeren.
Ik weet ook niet hoelang jij al afgestudeerd bent en op welke school jij zat. Scholen verschillen, de hoeveelheid rapporten op een jaar, de hoeveelheid groepsprojecten, zelfstandige onderzoekscompetenties en essays , boeken die gelezen moeten worden … allemaal factoren die de hoeveelheid huiswerk beïnvloeden.
De huidige onderwijs methode werkte misschien wel voor jou, maar dat wil niet zeggen dat ze voor iedereen werkt. Als het echt zou werken zoals jij beweert, dan zouden er niet zoveel mensen schoolmoe zijn en zouden resultaten simpel weg beter zijn, ook zou die 20% die nooit een diploma middelbaar haalt, dat misschien wel halen. Maar jammer genoeg is dat niet het geval, er moet dus echt wel iets aan gedaan worden.
Kijk eerst eens naar andere mensen, niet iedereen kan zo smetteloos goed zijn in school als jij, mensen zijn nu eenmaal verschillend.
Heerlijke tekst heb je geschreven. En tegelijk maakt hij me heel verdrietig. Vooral als ik je hoor zeggen dat jij je motivatie tot leren verliest.
Bij mijn dochter was het net zo. De situatie werd erger en erger. Inplaats van er over te praten trok ze zich steeds meer terug. Ze wilde niet meer naar school. Werd ziek. De dag dat ze probeerde een eind aan haar leven te maken was voor mij de maat vol. Op dat moment voel je zo de grond van onder je voeten geslagen worden en voel jij je, als alleenstaande moeder zo ongelooflijk gefaald. Er zijn gewoon geen woorden voor om dat gevoel te omschrijven.
Ik besloot daar ter plekke om haar dan maar zelf les te geven, een keuze die helaas niet elke moeder heeft. Die beslissing was de geboorte van de Mannaz school. Vanuit mijn pedagogische achtergrond en jarenlange ervaring als therapeute had ik een speciale kijk op hooggevoeligheid. Een kijk die ik tot leven kon brengen in de Mannaz school.
Ondertussen draait de Mannaz school haar vierde schooljaar. Ik zie wat een andere aanpak doet. Ik zie jongeren die openbloeien, die terug zin krijgen in studie en vooral zin in het leven.
Dus dank je wel Alice om eens goed aan de takken van de onderwijs boom te schudden. Want het kan absoluut anders!
Beste Alice
Bedankt! Eindelijk iemand die eens durft zeggen waar het op staat. Overschot van gelijk heb je! Boeken lezen, verslag over maken, nutteloze taken … daar hebben wij inderdaad niets aan. Ze laten ons veel te veel dingen doen (zoals hierboven) waar we toch niets aan hebben. Beter zou zijn dat ze zouden zeggen: ‘Hier zijn je cursussen, zorg dat je het kan tegen dan’ zonder al die nutteloze boel. Of inderdaad permanente evaluatie hanteren, ook weer zonder al dat nutteloze werk. Nice job girl!
Beste Alice,
Je hebt de gave van het woord en het lef om voor je mening uit te komen. Mooi gedaan.
Sterk onderwijs gaat over het stellen van relevante vragen. Al de rest zijn maar hulpmiddelen om daartoe te komen. Jij stelt hier een mooi voorbeeld door het onderwijs zelf in vraag te stellen, wat veel te weinig gebeurt.
Iedereen probeert je antwoorden te geven (de meeste antwoorden zijn zo oud als de straat). Elk antwoord is onvolledig en zal alleen maar nieuwe vragen genereren. Het is niet zo dat jij zelf het antwoord moet geven. Iedereen heeft het recht om vragen te stellen waarop hij/zij zelf het antwoord (nog) niet weet.
Misschien nog een tip, voor deze mediastorm gaat liggen, en alles weer ‘back to business’ wordt. Waarom daag je je leerkrachten niet uit om eens een alternatief examen voor te bereiden? Eentje waarin jullie de vragen mogen stellen (over het vak, of over de relevantie van het vak of over de aanpak in de les of over de manier van evalueren, enz. ). Heel interessant voor jullie, je leerkracht en voor je school. Misschien worden jullie vragen hierdoor nog scherper en kunnen jullie er mee op de barricade gaan staan. Want wees je daarvan bewust (het interview met de minister liet hierover weinig twijfel) er zal niks veranderen totdat jullie samen zeggen: ‘En nu is het genoeg geweest’.
warme groet,
John
Wel Alice, ik las je betoog en ik hoorde je ook gisteren aan. Wat knap van jou om zo glashelder je frustratie neer te pennen én ze te verwoorden voor de camera. Volgens mij, en ik hoop grondig dat ik me niet vergis, heb je een steentje verlegd in de rivier. Ik denk dat we nog van jou zullen horen. Succes hoor meid!
Vriendelijke groet,
Jo
Beste Alice, je blog, met de beste bedoelingen en uit je hart geschreven, legt het probleem op de foute plaats, maar voldoet volledig aan de huidige tijdsgeest. Velen zullen met je ‘meehuilen’ en zullen, afwachtend en wentelend in zelfmedelijden, beslissen dat iemand anders er iets aan moet doen. Sta me toe mijn mening te staven.
“Is onze manier van onderwijs wel zo efficiënt en rendabel wanneer meer dan drie kwart van de leerstof uiteindelijk in ons kortetermijngeheugen belandt?” “We worden gedurende het schooljaar wel aangespoord om te herhalen, maar iedereen weet dat slechts een enkeling dat ook daadwerkelijk doet. ”
“Moeten we niet dringend eens op zoek gaan naar een andere manier van onderwijs? Een manier van onderwijs die wél efficiënt en rendabel is, die ervoor zorgt dat we er op lange termijn veel meer aan hebben?”
Je legt de oorzaak van je probleem op de verkeerde plaats, namelijk buiten jezelf. Je moet je manier van studeren in vraag stellen. JIJ kiest om vooral te werken met je kortetermijngeheugen, JIJ kiest al meerdere jaren om niet te werken tijdens het schooljaar niettegenstaande je aangespoord werd en wordt dit wel te doen. Je bouwde geen basis en daarvan draag je nu de gevolgen: je moet tot een stuk in de nacht werken om de leerstof in je geheugen te krijgen, maar nog steeds zet je de leerstof niet vast.
“Ik denk dus dat ons onderwijssysteem dringend toe is aan verandering. Meer permanente evaluatie en herhaling, minder marathonblokken om snel weer te vergeten.”
Hier verdedig je ‘meer gebruik kunnen maken van je kortetermijngeheugen en minder van je langetermijngeheugen’, terwijl je daarvoor aangeeft dat dit de foute wijze van studeren is. Kleine evaluaties, korte blokjes en geen overzicht zullen ervoor zorgen dat je nog minder gaat combineren en links leggen terwijl dat juist de basis van begrijpen en beheersen is. Maar deze wijze beantwoordt aan je huidige wijze van studeren. Tijdens het schooljaar krijg je evaluaties en opdrachten, maar om met deze kennis daadwerkelijk iets te zijn moet je een volledig overzicht van de geziene leerstof verkrijgen, alle kleine stukjes in elkaar verweven. Jij wil het bij korte stukjes houden. Maar die ‘marathonblokken’ zijn geen probleem voor iemand die gedurende het hele jaar met zijn langetermijngeheugen werkt, samenvattingen maakt en de leerstof verwerkt.
“School krijgt mijn honger naar kennis niet gestild.”
Dit is een ‘dooddoenertje’. Je beweert dit en legt op deze wijze de bal in het kamp van de leerkrachten, maar maakt dit niet hard in je blog. In je blog laat je merken dat dit eigenlijk maar loze woorden zijn. Je motivatie is je ouders tevreden stellen. Waar is dan je honger naar kennis? Je WEET dat je motivatie een honger naar kennis zou moeten zijn maar vraagt aan buitenstaanders om hieraan te werken. Niemand kan je motiveren, enkel de weg wijzen naar … maar jij weet perfect wat de juiste weg is en volgt deze niet … wat is hiervoor jouw reden? Misschien omdat dit (te) veel discipline van je vraagt? Je klaagt aan dat vrienden hobby’s moeten laten vallen. Je zal altijd keuzes moeten maken en dat is de echte opdracht: maak de juiste keuze, stel de juiste prioriteiten.
“Na vijf jaar middelbare school worstelen velen nog steeds met onze studiemethode en moet ik vaststellen dat leeftijdsgenoten vaak liever het papiertje van hun koek op de grond achterlaten, dan dat ze twintig meter naar de vuilnisbak lopen.”
Een studiemethode krijg je enkel door te studeren, door uit te proberen. Als je goede raad krijgt, maar deze niet uitprobeert … waar ligt dan de oorzaak van dit falen? De vaststelling dat je leeftijdsgenoten, mensen van 16 jaar (!), papiertjes naast de vuilbak gooien maakt duidelijk waar het probleem zit. Ik veronderstel dat een 16 jarige weet wat een vuilbak is en dat papiertjes niet vanzelf in de vuilbak belanden. Misschien dat ze eerder van een leeftijdsgenoot aannemen dat dit ‘not done’ is? Maar open jij je mond of ga je mee met ‘de meute’ tegen de leerkracht in wanneer deze daar een opmerking over maakt omdat bijvoorbeeld de opmerking naar jullie ‘normen’ onbeleefd is?
Op enkele vlakken deel ik je mening en hier moet – volgens mij – dringend aan gewerkt worden:
1. Leerkrachten, ouders, directie, medewerkers van CLB … moeten werken aan het inzien van het nut van de leerstof en vooral aan het nut van kennis. Ik ben daar zeer hard mee bezig en moet tot mijn spijt melden dat je dan ‘terug gefloten’ wordt, niet door de leerlingen die effectief willen bijleren, maar door de ouders van de leerlingen die willen dat alles vanzelf gaat, en … (vul zelf maar aan). Want zodra het nut (de noodzaak) van studie duidelijk is rest slechts één weg en dat is die van inspanning en studie. En dat blijkt nu net het pijnpunt te zijn. Het moet leuk zijn. Ook jij vraagt daarnaar. Maar een leerproces is niet vanzelf leuk, hoe graag we dat ook willen. Ook het leren in het dagelijkse leven en zelfs in de ontspanning is niet leuk. Vallen met de fiets tijdens het leren fietsen is niet leuk, ouders en kinderen maken ruzie tijdens het leren autorijden en rollen niet over de grond van de leute tijdens de ‘lessen’ en meermaals vervloek je het pc spel voor je het eindelijk uitspeelt. Hoeveel stoppen met een sport omdat ze te weinig oefenen en daardoor niet op het veld geplaatst worden tijdens belangrijke wedstrijden. Ze vervloeken dan de coach, want die geeft hun geen kansen.
2. In de school moet de onderlinge competitie verdwijnen. Niet de resultaten ten opzichte van anderen, maar de resultaten ten opzichte van je ‘vroegere ik’ zijn belangrijk en moeten in de spot gezet worden.
3. In de school en de samenleving moet veel meer aandacht geschonken worden aan de link tussen inzet en resultaat. Resultaat zonder inzet heeft geen waarde, maar wordt in onze huidige samenleving zeer hoog ingeschat, hoger dan resultaat na inspanning.
Je hoopt op verbetering voor je zus, ik hoop op verbetering voor jezelf. Durf je blog eens kritisch te lezen en de tegenstrijdigheden te zien, Durf je manier van studeren eens in vraag te stellen en te zoeken naar wat jij kan veranderen en ik garandeer je verbetering, niet voor je zus, maar voor jou. Leer hoe je moet studeren – niet om half twaalf ’s nachts want dan moet je in bed liggen – en ervaar eindelijk het fijne aan studeren.
Tenslotte: iets leren kan enkel door voortdurende inspanning en falen tot je slaagt. Enkel wat je in je langetermijngeheugen vastzet geeft een meerwaarde aan je groei. Je kortetermijngeheugen is om te winkelen.
Een blog die zoekers mogelijk op de juiste weg kan helpen is
http://groei-en-statische-mindset.blogspot.be/
Veel succes.
Dag Alice,
In deze tijden van internet zijn er geen excuses meer voor de leergierigen. Niks belet je nog om zelf te doen wat je wil doen.
Neem eens een kijkje op de volgende sites en veel leerplezier …
https://www.khanacademy.org/
https://www.coursera.org/
https://courses.edx.org
http://www.quora.com/What-are-some-websites-similar-to-Coursera
Mvg,
Nick
47 jaar en al lang alle ‘leerstof’ vergeten…
Mits wat nuance hier en daar, legt Alice de vinger op de wonde. Uiteraard vind je altijd wel leerkrachten die creatief en koppig genoeg zijn om de vakken naar een hoger niveau te tillen. Meestal echter worden leerkrachten gebonden door leerplannen en methodes, waarvoor ze soms zelf niet hebben kunnen kiezen.
Als ik terug denk aan de leerkrachten die me bijgebleven zijn (ondertussen al enkele decenia terug) dan zijn het vooral die mensen die ons “het nut” van de leerstof leerden inzien. De verhalen over ruimtevaart en sterren door de leraar wiskunde waren eigenlijk de toepassingen van driehoeksmeetkunde en curves berekenen. Het schrijven van een krantenartikel, in het Frans, over een recente gebeurtenis (zelf te kiezen) was een deel van ons examen (en we mochten toen nog de woordenboek gebruiken).
Ik heb zowel in ASO als TSO gezeten en ik heb vooral het gevoel dat de mensen in het TSO die link naar de realiteit, de praktijk gemakkelijker legden. Als ik nu nog interesse heb voor geschiedenis, dan is het vooral omdat de geschiedenisleraar niet zomaar tijdsperiodes afging maar ons bewust maakte dat wat toen gebeurde nu nog invloed heeft, dat wat in Rusland gebeurde in Parijs iets teweeg bracht.
Ik kan niet snappen dat de leraar wiskunde (die ik een jaar of 3 terug op het oudercontact tegenkwam) vond dat de leerlingen zelf maar moesten zoeken of lezen wat het praktische nut was van de leerstof die hij meegaf aan zijn leerlingen. De “schoonheid” van wiskunde zien, dat is slechts de happy few gegeven. De praktische waarde van wetenschappen in het algemeen leren kennen, is voor de meeste leerlingen een betere motivatie dan de schrik voor slechte scores.
Ook in het TSO werd de waarde van alle theorie en praktijk pas echt duidelijk toen we werkplaatsen, labo’s gingen bezoeken. Het werd des te meer FUN om de zaken te leren.
Alice ik heb genoten van je goed geschreven artikel en je interview in Reyers Laat. Nu maar duimen dat er ook nog iets uit voortkomt.
Ik ken het verhaal, het is zoals het was in mijn tijd, 25, 30 jaar geleden en ondanks dat het komt uit de mond van een jongeling wiens woorden altijd minder wegen dan een beredeneerde volwassene moet ik ze onderschrijven, toen reeds en nu nog altijd. Ik ben ook leergierig, ik ben lic. Agoog van opleiding geworden, ik onderschrijf bijgevolg het nut en het plezier van het leren. Mijn hum. tijd was hetzelfde lieke. Na een dag les, moest je ’s avonds nog eens achter je boeken kruipen om al die resems taken en examens min of meer goed in te vullen. Buiten de Chiro op zondag bleef er weinig eigen tijd over. En zeg nu zelf, het belang dat we hechten aan een hum. diploma is dat niet overroepen, eens je op de arbeidsmarkt staat, sta je meestal nog voor een gesloten deur. Je moet minstens een graduaat in het een of het ander hebben of een beroepsopleiding gevolgd hebben. En in mijn hum. tijd was leren niet fun en na al dat gezwoeg op Frans stond ik nog altijd avec la bouche plein de dents. Het onderwijs moet anders. Het kind moet voorop staan, het moet opnieuw meer tijd krijgen voor zichzelf, het aantal taken moet verminderen, de leereffectiviteit moet verbeteren en het leren mag nog altijd inspanning vragen maar moet meer fun zijn. Het Internet kan hier een steentje toe bijdragen, aan educatieve projecten werken. Ik heb het toen niet gezegd gekregen, dit meisje wel.
He Alice,
Waarschijnlijk zie je tussen al deze reacties de mijne niet eens staan, maar ik wil je toch laten weten dat ik er helemaal achter sta! Ik ben een jaar jonger, doe ook latijn, en heb eveneens een grote drang naar kennis. Ik wil me interesseren en ik wil bijleren. Ik wil niet liever dan later een intelligente vrouw zijn. Maar ook ik erger me aan het schoolsysteem, aan het feit dat je ‘slim’ bent als je goede punten haalt. Ik dram elke avond latijn, wiskunde, fysica, chemie,… in mijn hoofd, en ja ik haal goede punten. En ja mijn ouders zijn er blij mee maar nee ik niet. En ik denk ook helemaal niet dat ik ‘slim’ ben laat staan ‘intelligent’. Ik zou zo graag lezingen hebben, keuzevakken, want voor mij mag elke richting ook iets doelgerichter. Volgend jaar ga ik naar KSO, ik hoop er meer bij te leren, mij nog veel harder te kunnen interesseren ik wil het gevoel hebben dat ik, ook als het niet verplicht is, een boek wil openslaan, een documentaire wil bekijken en ik wil echt heel graag volledig achter boven en onder mijn leerstof staan. Proficiat!
Ik ben ondertussen de 40 al ruim voorbij en toch leest het verhaal van Alice alsof het mijn eigen verhaal was. Er is blijkbaar niets veranderd in al die jaren.
Een taal leren in Vlaanderen was en is massa’s niche-woordenschat in je hoofd proppen voor een examen, zinsontleding op hoog niveau, … maar in de praktijk een brood kopen bij de (anderstalige) bakker is een brug te ver. De benadering is elitair in plaats van pragmatisch, maar net met dat pragmatisme kom je veel verder in het leven.
Een leraar ‘positioneert’ zijn leerstof zelden of nooit waardoor het vaak zoeken is naar het nut van een vak. Alleen al daardoor haakt een deel van de leerlingen af, de focus op het puntensysteem zorgt ervoor dat velen hun inspanning gaan richten op een voldoende en andere al snel inzien dat ze mathematisch verloren zijn en zich kunnen laten gaan waardoor de hele groep mee naar beneden getrokken wordt.
Ik heb ervaring opgedaan met (hoger) onderwijs in Nederland, daar is de aanpak veel meer op individueel werk gericht. Je toont je verworven vaardigheden en kennis door er zelf iets mee te doen en daarbij het niveau van het aangeleerde te overstijgen in plaats van wat vragen te beantwoorden bij een examen en vervolgens je hoofd weer leeg te maken voor de volgende marteling. Dat resulteert in meer zelfdenkende en zelfzoekende mensen en laat dat nu net een schrijnend gebrek zijn in Vlaanderen anno 2015: ondernemers.
Hopelijk is dit geen oproep om nog meer groepswerken en ‘projectjes’ op te zetten… Daar steek je zoveel tijd in en nee, dat helpt je niet om meer inzicht te krijgen. Ik blijf een voorstander van kennis doorgeven en laat de leerlingen voor de rest veel vrije tijd voor hobby’s.
Commentaar bij ‘Reyers Laat’ over het onderwijs en bij laatdunkende uitlatingen minister Crevits bij vernietigende kritiek vanwege leerlinge Alice
Leerlinge Alice: “We leren op school de kennis niet toepassen”. Minister Crevits: “Je hebt gelijk Alice: uit de landenvergelijkende PISA-studie blijkt dat de Vlaamse leerlingen sterk zijn voor pure kennis, maar zwak scoren voor het toepassen van die kennis”. . De Vlaamse leerlingen behaalden de Europese topscore voor ’toepassingsgerichte’ PISA-wiskunde (2012) – een heel stuk beter nog dan Finland. Maar minister Crevits orakelde daarnet dat onze leerlingen enkel goed scoorden voor pure kennisvragen.
Voorstel Alice voor wiskunde: stelling Pythagoras toepassen bij bouwen van een huis!?? Instemmende reactie Crevits: “Ja, ik bezocht vorige week een technische school waar de leerlingen zelf een gebouw mochten oprichten.”
De PISA-kennis van Crevits en haar onderwijskennis laten blijkbaar te wensen over. Erger is dat de onderwijsminister blijkbaar niet eens beseft dat ze met dergelijke uitspraken in sterke mate het imago van het Vlaams onderwijs en van de leerkrachten aantast. Ook haar kritiek op feit dat leerkachten ‘methodes’ gebruiken, klinkt lichtzinnig. Methodes zijn heel belangrijk voor de kwaliteit en de opstellers ervan verdienen veel respect.
Crevits voegde hier ook nog andere kritische uitlatingen over de methodische aanpak van het onderwijs en de leerplannen aan toe. Het Regeerakkoord belooft nochtans dat de beleidsmakers zich niet langer zullen inlaten met het hoe van het onderwijs. Minister Crevits bewijst voortdurend het omgekeerde.
P.S. In Onderwijskrant toonden we de voorbije maanden en jaren herhaaldelijk aan dat elk VRT-programma over onderwijs van de voorbije jaren uitmunt door onkunde en stemmingmakerij tegen het onderwijs en de leerkrachten. Het programma ‘Reyers Laat’ van daarnet en het onderwijsonderwerp van de 7de Dag van vorige zondag, bevestigen deze analyse.
Alice, ik onthoud vooral dat niet alles meetbaar is. En in een maatschappij waar cijfers belangrijker zijn dan mensen lopen we spijtig genoeg voorbij aan de ware aard van het leven. Ik sta volledig achter jouw visie. Waarom werden cijfers zo belangrijk? Misschien omdat ze zekerheden creëren? En zekerheden zijn beter te controleren en hanteren dan het onzekere? Veel succes, en stap met je hoofd en hart vol frisse ideeën de toekomst tegemoet!
Beste Alice,
Ik ben het volledig met je eens. De cognitieve plakfactor en de return on investment qua toepassing van ons onderwijs in het verdere, dagelijkse leven is zeer laag.
Bekijk het model van de Cone of Learning maar eens van Edgar Dale via http://www.lowhanyew.com/cone-of-learning/ . Ons onderwijsmodel doet net het tegenovergestelde: weinig actieve leervormen, veel passieve daarentegen. Amper toepassing, altijd reproductie.
Ik nodig je uit om de opleidingen die ArmenTeKort vzw voorziet rond empowerment eens te komen bekijeken. Wij gebruiken een MOOC (Massive Open Online Course) waar onze kennis op komt. Deze is te bezien via http://www.kompano.org. Vervolgens hebben wij workshops waar wij louter kennis toepassen en vaardigheden aanleren via allerlei oefeningen. Ten slotte zijn er intervisies waar wij door interactie en reflectie proberen houdingswijzigingen aan te brengen die nodig zijn om versterkend te zijn naar andere mensen toe.
Zo proberen wij de cone of learning en de principes van instructional design toe te passen op onze opleiding en in tegenstelling tot het klassieke onderwijs, wel mee te gaan met nieuwe technologieën en bevindingen rond leren.
U kan me altijd contacteren via pieter.uytterlinde@armentekort.be.
Vriendelijke groet,
Pieter
Probleem van ons onderwijs blijft, volgens mij, dat het veel te theoretisch is.
Ikzelf heb Latijn gedaan in het middelbaar. Op het domweg afdrummen van woordenlijstjes scoorde ik standaard zeer slecht. Maar als het er op aankwam om hele teksten te vertalen, dan was ik bij de beste van de klas. Zelfde met wiskunde: bewijzen overpennen en als een papegaai herhalen op een blaadje papier was een ramp, maar diezelfde bewijzen dan praktisch toepassen en ik was weer bij de beteren.
Zoals Alice hierboven al duidelijk aangeeft, leven we in een punten maatschappij. Het rapport is het belangrijkste in het leven van ouders en studenten die toch maar willen stoefen hoe goed onze zoon/dochter wel presteert op school.
En hoe zitten de meeste examens in elkaar, juist door het opdrammen van lijstjes, want dat is voor de leerkracht het makkelijkste te verbeteren in een te drukke examenperiode.
Bij een permanente evalutatie zou de leerkracht veel meer aandacht kunnen besteden aan het praktisch beheersen van de kennis, dan simpelweg een toets van het korte termijn geheugen.
Maar daarnaast blijft natuurlijk dat de leerkrachten ook moeten meewillen. En ook daar wringt het schoentje. Al te maak kon ik vaststellen dat eenmaal een leerkracht vast benoemd was, de motivatie om nog echt te vernieuwen in de les sterk achteruit ging.
Elk jaar werden de zelfde lessen gegeven, met dezelfde voorbeelden, dezelfde filmpjes. Enige verschil was dat er steeds minder en minder enthousiasme in zat. Maar ja, waarom je best doen, je was toch vast benoemd, dus moeilijk te vervangen.
En dan komt er zo’n jonge interimleerkracht, pas afgestudeerd en bruisend van frisse ideetjes, maar zonder kans op een langdurige job, want de vastgeroeste zombies zijn vast benoemd.
Natuurlijk zijn er ook goede (en vastbenoemde) leerkrachten, maar zoals overal zijn het de slechte die meer opvallen en meer negatieve invloed uitwerken dan de goede kunnen doen.
Zo kan ik mij uit 2008 nog vlot een leerkracht Frans voor de geest halen die zelfs in 2008 nog steeds enkel met cassetjes werkte omdat hij niet wist hoe een CD-speler te bedienen. Resultaat was dus dat andere klassen tijdens de lessen konden luisteren en analyseren op liedjes uit 2007-2008 (denk bvb aan Kate Ryan), waarbij het genre en de artiesten vanzelf al meer interesse opwekten bij de leerlingen, terwijl mijn klas het nog steeds moest doen met oude chansons op krakende cassetjes waarvan de tekst nog amper te verstaan was. Het is dus niet moeilijk om te raden dat in onze klas het gemiddelde op Frans opvallend lager was dan in de andere klassen.
Maar uit ervaringen in mijn verdere leven, weet ik ook wel dat niets zo zwart/wit bekeken wordt als ons onderwijs. Iedereen heeft zijn eigen mening en zal die heel koppig blijven verdedigen. Compromissen sluiten zal voor iedereen moeilijk zijn.
Maar over een ding denk ik toch dat we het wel eens kunnen zijn. Ik vind het niet normaal dat na een schooldag van 8 uren (pauzes inclusief) een 16-jarige nog tot middernacht aan het werk moet zijn voor school en dan verondersteld wordt de volgende dag om 8u30 opnieuw fris en oplettend in de schoolbanken te zitten.
Dag Alice,
Ooit ben ik ook gestart in het ASO. Tot mijn grote verbazing deelde ik dan dezelfde mening als dat van jou. Uiteindelijk koos ik in het vijfde voor de richting industriële wetenschappen in het TSO. Het leren daar maakte mij direct veel blijer. Ik kreeg toepassingen op mijn leerstof, we gingen op bedrijfsbezoeken,… Daarnaast wisselden mijn lessen eens af van praktijk op zeer theoretische vakken. Het enige probleem is natuurlijk dat als je voor TSO kiest, je al wat meer moet weten wat je later wilt worden natuurlijk. Misschien moeten ze het in het onderwijs al wat voor meer informatie zorgen in het lager. Zo kunnen ze eventueel wat meer gerichtere richtingen geven in het middelbaar zodat elke richting iets specifieks kan doen van praktijkvakken? Zoals dat van mij, ik studeer nu industrieel ingenieur met een zeer goede vooropleiding. Daarnaast vind ik dat het hoger onderwijs daar misschien ook wat mag op inspelen. Ik heb nu allemaal vakken waarvan ik dit allemaal in het middelbaar heb gezien zowel theoretisch en praktisch gericht. Nu krijg ik stapels van boeken voor me wat we letterlijk moeten kennen (zonder enige praktijkles? bv. elektronica, zonder eens zelf een schakeling te mogen maken?) Mijn middelbaar is momenteel veel leerrijker dan mijn opleiding aan het unief. Een beetje anders dan wat jij meemaakt Alice maar uiteindelijk ben ik het met je eens. Bedankt voor dit eens duidelijk te maken en nu maar hopen dat er eens iets zal veranderen.
Dag Alice
Jij spreekt als jongere uit, wat ik als ex-leerkracht al jaren aanvoel. Ons onderwijs is inderdaad niet mee geëvolueerd met de realiteit. In de 21ste eeuw wordt er nog heel vaak lesgegeven zoals in de 18de eeuw. Straf is dat. Ik geloof dat er onderzoek moet gedaan worden naar leerstijlen. Ik geloof zelf heel sterk in het leermodel van de kleuterschool (jawel!). De grootste leerwinsten worden in het kleuteronderwijs geboekt. Daar krijgen de kinderen de vrijheid om zelf hun vaardigheden en talenten te ontwikkelen d.m.v. opdrachtjes en vrij spel. Ze maken gebruik van multimedia en ouderwets speelgoed. Eigenlijk leren ze daar op de meest natuurlijke wijze en je merkt heel gauw welke talenten de kleuters hebben. Het zijn de kleuterleid(st)ers die van alle leerkrachten het meest complete zicht hebben op de kinderen.
Alice, geweldig wat je hebt geschreven en hebt verteld. Dank je wel! Ik hoop dat jouw mening (eindelijk) zaken in beweging kan krijgen.
Groeten
Pascal
PS Succes met je examens
Als vader van twee 17-jarige meisjes kan ik bevestigen dat teveel opdrachten mee naar huis gegeven worden. De tijd die groepswerken vergen staat vaak niet in verhouding met hun educatieve waarde. Buitenschoolse opdrachten worden ook vaak niet afgesproken tussen de verschillende leerkrachten zodat soms alles tegelijkertijd komt, meestal nog rap voor de examens er aan komen.
Dag Alice,
Eerst en vooral heb ik veel bewondering voor jou; je genuanceerde kritische blik, je daadkrachtige ondernemerszin en je weg die je in deze wereld zoekt.
Het contact met onze minister Hilde Crevits is zeer waardevol en ik geloof er echt in dat er bereidwilligheid is om ons onderwijs grondig te hervormen, dus ga er ten volle voor en laat je vooral niet ontmoedigen.
Knap dat je een jaar in Dinant bent gaan studeren; ik heb twee jonge kinderen en ik voel nu al de noodzaak om hen onder te dompelen in een taalbad. Zo jammer dat er geen immersieonderwijs mag gegeven worden in de basisschool in Vlaanderen, dit is een regelrecht gemiste kans voor al die jonge mensen met zoveel potentieel om te leren…
Ik steek jou een hart onder de riem. Ga voor hetgeen waar jij in gelooft, blijf wakker en leef verder zoals je bezig bent!
Lieve groet!
Gerda
Dag Alice
Mooi dat er eens iemand opkomt voor deze zaak!
Ik hoop dat er effectief iets gaat veranderen tegen dat onze zoon in het Middelbaar Onderwijs zit. Hij zit nu in het vijfde leerjaar en heeft het moeilijk met echt iets uit het hoofd te leren, dus daar staat me nog iets te wachten. Ik probeer hem alles uit te leggen met een kwinkslag zodat hij het beter onthoud. Ikzelf heb door omstandigheden het vierde middelbaar opnieuw moeten doen en daar heb ik het verschil duidelijk gemerkt tussen leerkrachten. Het ene jaar had ik een saaie mevrouw voor Nederlands en het jaar daarop een coole heer die alles zo veel interessanter maakte. Bij hem moesten we bijna een boek schrijven op examen en ik had ruim 80% en bij de saaie mevrouw ergens in de 50% . Het was dezelfde leerstof die op het einde van het jaar moest gekend zijn dus ze hadden hetzelfde doel en toch kon het anders. Dat is voor mij het bewijs dat het van de leerkracht zelf ook afhangt of iets boeit en onthouden wordt bij de leerlingen. We hadden hem ook voor Engels en de liedjesteksten die we toen bespraken en de les errond zitten zoveel jaren later nog steeds in mijn geheugen… Bij andere leerkrachten kregen we soms verwijten naar ons hoofd (dat we beter pannenkoeken zouden gaan bakken thuis, dat zouden we misschien kunnen!) of de zuster die ons elke week een preek gaf over hoe ongehoorzaam sommigen wel waren en ga zo maar door. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn zoon later ook zo gedreven leerkrachten krijgt als mijn leraar Nederlands en die hem weten te boeien en dat het ook blijft hangen zoals bij mij… Kennis leer je ook door in het leven te staan hoor en tegenslagen mee te maken spijtig genoeg… Maar dat leer je wel met ouder worden. Doe zo voort, je bent een voorbeeld voor velen!
Mijn reactie op dit alles is:
Probeer de CLIL techniek eens toe te passen. Zie:
http://www.google.be/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=4&ved=0CDUQFjAD&url=http%3A%2F%2Fwww.unifg.it%2Fsites%2Fdefault%2Ffiles%2Fallegatiparagrafo%2F20-01-2014%2Fcoyle_hood_marsh_clil_toolkit_pp_48-73.pdf&ei=Ye9SVcKPF8nYU53SgMgG&usg=AFQjCNHuyS2PU62fK6HFIxKsLx3v2_dtIw
Hier worden:
a) participatief leren
b) permanente evaluatie
c) nadenken over kunnen versus kennen
heel mooi geïntegreerd tot een zeer verrijkend geheel!
Succes!
Beste jonge meid,
Ondertussen ben ik moeder van een dochter in 5e Latijn-Moderne talen en van 2 universitaire kinderen. Net zoals jij hebben zij dezelfde verzuchtingen gehad, net als jij heb ik dezelfde verzuchtingen gehad. Een 16 à 17 jarige kan ook nog niet inschatten wat later belangrijk is en wat niet. De school biedt een overzicht van wat er is, laat je kennismaken met heel wat domeinen, ook domeinen die je op het eerste zicht niet interesseren en misschien ook niet interesseren. Maar moet je dat daarom schrappen, of veranderen? Het algemene van ASO is net dat brede aanbod. Eens die periode afgewerkt is, kan je wel doelgerichter kiezen in wat je boeit. Misschien is dat wel iets dat je ontdekt hebt in al die jaren school, misschien is dat wel iets waarvan je nog nooit gehoord had op je 12.
Mijn oudste kinderen spreken nu nog van de geweldige leerkrachten die hen konden boeien voor domeinen die hen eigenlijk niet interesseerden. Er wordt veel vergeten van de school, maar er wordt heel veel onthouden. Je begrijpt wat de kranten schrijven, je begrijpt wat er gezegd wordt door wat je ooit geleerd hebt, ook al kan je het niet meer ‘reproduceren’, maar is dat erg? Ook al weet je van aardrijkskunde of geschiedenis of natuurwetenschappen blijkbaar ‘niets’ meer na een examen. Toch zal je in de komende jaren wel ondervinden dat er veel meer blijft hangen dan je denkt. Niet de details, maar wel het grote geheel, de grote kaders waarmee je de wereld om je heen kan begrijpen. En leergierigheid wordt niet afgestompt door de school voor mensen die intrinsiek leergierig zijn. Dat is een makkelijke uitleg voor hen die geen zin hebben in studeren.
Het is wel geweldig dat je hierover nadenkt, dat je een mening vormt en een visie hebt. Dat moet je blijven doen. Of alles moet veranderen omwille van een idee van iemand in een bepaalde levensfase, dat is een andere zaak …
Oei, een confronterende tekst.
Vriendelijke groet,
Ik heb zelf vijf jaar les gegeven ( geschiedenis) en ik heb er de brui aan gegeven. Precies om de argumenten die ik terugvind in je tekst. Ik kon het niet langer aanzien op welk triestig niveau er in Vlaanderen onderwezen wordt. 4 jaar universiteit om dan in de onderwijswereld tot de conclusie te komen dat ik doodgewoon overgekwalificeerd was voor de job als leerkracht in de derde graad aso. Het is absoluut not done om enig enthousiasme te tonen, om leerlingen cognitief uit te dagen, om hun rugzak te vullen met culturele bagage, om het kritisch denken aan te zwengelen. Dat soort dingen zijn uit den boze. Taken geven, scripties laten indienen, triviale feiten verwerken in triviale teksten, bijzaken zijn hoofdzaken geworden. Ik ben voor mezelf blij dat ‘het’ er bijzonder destijds nog ingerámd werd! T is tenminste blijven hangen. Anderzijds heb ik medelijden met de hedendaagse jeugd, want ze wéten echt NIETS meer.
Helemaal met Aron eens, misschien moet Alice zelf maar eens de toepassingen van wat er aangereikt wordt op school zoeken in het dagelijks leven ze liggen echt voor de hand maar je moet ze willen zien . Mijn kleindochter 16 j zit in 5 de jaar economie moderne talen hobby zeilen ,heeft zopas haar zeilpaspoort À brevet gehaald om dit te halen was een brok theorie fysica – aërodynamica ea te studeren zeker niet haar lievelingsvak ,maar voor de toepassing in praktijk is dit wel noodzakelijk om te begrijpen wat je moet doen om niet te kapseizen.
Een brede waaier algemene kennis is de basis voor de verdere keuze die je zelf kan maken volgens je eigen interesse .
zo dacht ik er 30 jaar geleden ook over… kon het alleen niet zo formuleren, laat staan dat ik het op tv had kunnen uitleggen, ferm van je 🙂 !
Waarom vraag je niet gewoon meer tekst en uitleg aan je leerkrachten? Ik ben zelf leerkracht in TSO en ASO en vind dat mijn lln het recht hebben om te weten waarom ze iets (moeten) leren. Je kan het niet maken als leerkracht om je eigen leerstof niet te kunnen verantwoorden.
En ik merk dat mijn lln beter presteren als ze echt begrijpen wat het belang is. Een win-win situatie in mijn ogen…
Beste,
Ik ben nu 20 en was in het middelbaar zelf 1 van de leerlingen die altijd aan de leerkrachten vroeg waarom we bepaalde dingen moesten leren, omdat ik merkte dat dit serieus hielp bij het leren zelf. Het enige probleem was dat (bij mij was het in het ASO) meer dan de helft van de leerkrachten gewoon antwoordde: “Omdat het moet”. Als de instelling van onze leerkrachten zo was, hoe moeten wij dan gemotiveerd geraken?
Voor de vakken waar we een enthousiaste en motiverende leerkracht hadden die kon antwoorden op al ons vragen over het vak (en niet alleen wat ze uit hun handboeken kenden) had heel onze klas goede punten…
Ik weet en erken dat het als leerkracht niet altijd gemakkelijk is om zo’n bende pubers / zoekende jongvolwassenen gemotiveerd en enthousiast te houden, maar het zal al zeker niet lukken als je geen hart hebt voor je vak (en nog beter voor jouw interesse te doen overspatten op iedereen rond jou!)
JE ZIT ER BAL OP !
Ikzelf zit ook in ASO met als richting wetenschappen, ik ben het op veel vlakken niet met je eens. Als je wil dat dingen in je lange termijngeheugen blijven moet je inderdaad gewoon herhalen, ik doe dat nu al jaren, tegen elk examen heb ik mijn leerstof supervaak herhaald en daarna herhaal ik het nooit meer, maar toch weet ik nog goed wat ik 2 jaar geleden heb geleerd. Als jij zoals je hierboven zegt niet wil herhalen moet je niet vragen om een hervorming van het ASO. Ik zit ook vaak uren te studeren, maar wij hebben hier nu eenmaal voor gekozen. En als je het nut niet snapt van wat je leert moet je misschien opzoek naar een andere richting? Ikzelf vind het onderwijs geweldig zeker als je het vergelijkt met andere landen! Dn dan heb ik het niet over de lageloonlanden (die uiteraard ook) maar ook de scholen in de VS en zelfs Nederland en Duitsland! Ik ben zeer blij dat ik in belgië van ASO mag genieten en ik hoop dat mijn kinderen later ook nog van dit systeem kunnen genieten.
Beste Alice,
ik ben 34 jaar, afgestudeerd in de Latijn-wiskunde en lerares secundair onderwijs. Alleen al aan de verschillende reacties te zien, heb je een zere plek in ons onderwijssysteem aangeraakt. Ik geef je voor een groot deel gelijk: het systeem is verre van ideaal en veel mensen die het anders willen aanpakken, krijgen daar niet de kans toe. Er ligt een grote druk op de leerkrachten om vooral administratief in orde te zijn, wat ik altijd als een groot gebrek aan vertrouwen heb ervaren. Bovendien slorpt al die administratie massa´s tijd en energie op, die beter besteed zouden worden aan de lessen zelf.
Maar ik ben het ook eens met de bovenstaande reactie (12/5, 13.46u), die stelt dat het vooral (zeker in het ASO) de bedoeling is je een zo breed mogelijke waaier aan te bieden, waar je later op voort kan bouwen. Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik in godsnaam 6 jaar Latijn heb gedaan terwijl ik, wanneer ik nu een Latijnse tekst voorgeschoteld krijg, die niet eens kan vertalen. Of waarom ik na 8 jaar Franse les (5e leerjaar tot en met 6e middelbaar) geen vlot Frans spreek en Franse films niet kan volgen. Maar ik heb wel, toen ik naar Spanje verhuisde, op een recordtijd zowel Spaans als Catalaans geleerd, en op vakantie in Portugal besefte ik dat ik zelfs Portugees een beetje kon volgen. En dat is dankzij die basis Romaanse talen, dat Frans en Latijn van op de middelbare school. Al die avonden dat ik als 14-jarige dik tegen mijn goesting tot laat in de avonden vervoegingen zat op te dreunen. En dat is maar één voorbeeld.
Jouw taak nu, en die van je leeftijdsgenoten, is niet om voor alle vakken hoge cijfers te halen, maar om uit te zoeken waar je interesses liggen, wat je sterktes en je zwaktes zijn.
Maar het zou wel mooi zijn moest er wat meer ruimte komen voor proefondervindelijk onderwijs, en meer projecten waarbij de leerlingen centraal staan en elkaar zaken aanleren bijvoorbeeld.
Beste,
Om spaans te leren heeft u hoogstens een cursus van een half jaar nodig.
Het gaat hier over de efficientie – u hebt uw tijd helemaal niet efficient besteed door Frans en Latijns te studeren. Uiteraard helpt het later bij de andere romaanse talen, maar het is ongeveer hetzelfde als een gloeilamp gebruiken om de kamer te verwarmen.
Ik zou me schamen, zou ik na 8 jaar les geen Frans spreken op een goede niveau.
Freinet-scholen zijn veel ervarings- gerichter. Ik heb in de lagere school daar gezeten. Ik heb echt geleerd om nieuwsgierig te zijn en zin te hebben om te weten. We hebben net wat je zei een correspondentie-klas gehad in Wallonië. Nu zit ik in het 4de jaar secundair in een strengere school en ik zie om me heen net wat jij zegt. Mensen die geen zin meer hebben, het niet meer in hun hoofd krijgen gestudeerd terwijl het wel interessant is! Politici zoek zeker eens op wat voor scholen dit zijn want er zouden er meer van moeten zijn!
Ik heb op school (in Ierland) 5 jaar frans les gehad en ik kan geen word spreken. (Misschien wel een beetje lezen) Mijn leraress kon zelf geen deftig frans en heeft ons duidelijk uitgelegd dat het haar job was om te zorgen dat wij de examen door waren, niet dat wij een taal kon spreken.
Om eerlijk te zijn, is eens verder zoeken qua richting geen slecht idee. De veralgemening met je klasgenoten is overdreven.
Eigenlijk, om eerlijk te zijn, vind ik dat net niet. De meeste kinderen denken er immers zo over. Onze gedachtengang wordt hier mooi door een zeer getalenteerde Alice uitgeschreven.
Dankje hiervoor 🙂
Dag Alice
Ik ben net afgestudeerd en ben in september gestart met mijn 1ste échte schooljaar. Ik geef Frans en Engels en vind het supertof om jongeren deze taal te leren spreken, op 1 voorwaarde: dat ik zelf toffe dingen kan verzinnen om lessen aan te pakken. Maar helaas, als interimaris (en vaste leerkracht blijkbaar ook…) is het heel moeilijk om dit te doen. Het curriculum is inderdaad hetgeen ons wat tegenhoudt.
Mijn stages vond ik altijd de max! Ik mocht zelf zo creatief mogelijk zijn, zorgen voor een plezante inleiding en afsluiter. Maar eenmaal in “the real life”: forget it! Vaak moet je je andere collega’s “bijbenen” op het vlak van de leerstof en er is een race tegen de klok. De ene leerkracht zit al verder dan jou, waardoor jijzelf nerveus wordt en met alle gevolgen vandien voor je leerlingen… Je wordt makkelijker kwaad, geeft enkel theorie met oefening en daar stopt het dan ook.
Ik ga perfect met je akkoord: het onderwijs moet anders! Een losser curriculum dat toch zorgt voor een kleine houvast voor leerkrachten?
Lien
Hoi Alice,
ik begrijp je volledig: ik zit in het vierde jaar Latijn – Moderne Talen en mijn motivatie voor school is eigenlijk gewoon nihil geworden. Ik stel alles uit en leer inderdaad enkel nog maar om later iets te doen wat ik graag doe, en – uiteraard – om mijn ouders gerust te stellen.
Ik vind het erg straf hoe jij je mening zo geformuleerd hebt, en ik zou je graag willen aanraden om eens naar een vergadering van de Vlaamse Scholierenkoepel te komen, een groep supertoffe scholieren met een mening over onderwijs. Jij zou daar met andere woorden prima bijpassen! Neem eens een kijkje op http://www.scholierenkoepel.be/
of stuur mij maar een mailtje via lauren.van.desteene@gmail.com
Groetjes, ik
Prachtige tekst! VSK is echt iets voor jou!
Dag Alice,
Ik ben behoorlijk onder de indruk van je artikel. Ik maak me dan absoluut ook geen zorgen over jouw verdere carrière en ben benieuwd op welke manier we later nog van je zullen horen. Als ex-leerkracht kan ik me erg inleven in je frustratie. Ook ik vond dat het echt op een andere manier moest. Ik gaf o.a. Duits
Ik had er graag eens over gebrainstormd hoe we het anders konden aanpakken, met mijn collega-leerkrachten, directie, inspectie en natuurlijk niet te vergeten de leerlingen zelf. Hiertoe ben ik echter nooit gekomen. In de twee jaar dat ik in het onderwijs stond, heb ik heel hard gewerkt, veel het gevoel gehad dat ik probeerde het warme water uit te vinden, en vaak het gevoel gehad dat mijn leerlingen betere lessen verdienden.
Maar ik bekijk het natuurlijk ook van de kant van de leerkracht, meer bepaald mijn eigen ervaring als 23-jarige leerkracht (10 jaar geleden). Je wordt op 31 augustus ingelicht over welke vakken je gaat geven, er zijn geen handboeken want dat is te duur voor veel van je leerlingen, de leerkracht van wie je het vak overneemt is geeft je geen enkele lesvoorbereiding of ondersteuning onder het mom van ‘Ik heb dat vroeger ook allemaal zelf moeten doen’. Als individuele leerkracht is het daarom echt heel moeilijk om hier een grote verandering aan te brengen. De eerste jaren is het gewoon ‘pompen of verzuipen’, en aan vernieuwen kom je eigenlijk gewoon niet toe. Je bent gewoon al blij dat je de dag hebt overleefd en je bereidt naar bestvermogen de volgende dag voor.
Maar dat er iets moet veranderen, dat is zeker duidelijk. Ik haalde destijds heel veel inspiratie uit de workshop van het Goethe Institut uit Brussel, die leerkrachten Duits 1 dag uitnodigden voor praktische ideeên om Duits op een andere manier te geven. Het was voor mij een absolute verrijking, en deze lessen hadden ook bij de leerlingen heel veel succes. Ook de stagiair-leerkracht uit Duitsland, die als uitwisselingsstudent bij me in de klas stond, heeft me heel veel bijgebracht.
Ik zou destijds veel gehad hebben aan een uitwisselingsplatform voor leerkrachten, waar we van elkaars succeslessen konden leren en ze in de praktijk konden uittesten, zonder er een halve week voorbereiding aan te hebben. Inspirerende video’s, mooie liedteksten, gedichten etc. horen daar allemaal bij, maar vind die maar op je eentje, het hele jaar door!
Mij lijkt een fantastische rol weggelegd voor de schoolinspectie: in plaats van elke 3 jaar te zeggen wat er fout gaat en daarna te vertrekken om volgend jaar ter controle terug tekomen, zouden ze leerkrachten beter constructief verder helpen, door erover na te denken hoe het anders kan.
Ik zie heel veel potentieel in de digitalisering, de sharing-economie (ook lesvoorbereidingen kunnen gedeeld worden). Ook met de talen moet er veel meer mogelijk zijn. Het is toch al te gek dat je Franse les krijgt van een Vlaamse leerkracht, terwijl een Franstalige leerkracht misschien op 2 km verder woont.
Ik ga volledig akkoord met je opmerking over talen: je hoeft inderdaad geen woordenlijstjes te leren om een taal te spreken. Er bestaan leukere en interessantere manieren om dit te doen, en met elkaar praten is intrinsiek een motivatie om die woordenschat quasi moeiteloos onder de knie te krijgen. I
Ik hoop samen met jou op een verandering en volg de evolutie dan ook op!
Dit. Zo hard!
Na een semester interimaris ‘spelen’ (en dat gevoel had ik echt, dat ik een rolletje speelde en elk moment ontmaskerd zou worden) zonder handboek, lesvoorbereidingen, notities en enkel het leerplan als houvast gaf ik het lesgeven definitief op. Wij willen het best leuker en interessanter en meer interactief en noem maar op maken, ook voor onszelf.. maar tussen droom en daad staan zeker die eerste ploeterjaren wetten in de weg, en vooral heel veel praktische bezwaren.
In mijn eigen ervaring moeten nieuwe leerkrachten ook dingen staan uitleggen alsof we er elk detail over weten, maar die we in het beste geval zelf enkele jaren eerder vanbuiten blokten (newsflash: ook op de unief verandert er niet zo veel) en de avond ervoor in alle wanhoop zaten te googlen. (ineens moet je als Master in de fysica genetica gaan geven, want ja ‘je hebt toch ook biologie gehad op de unief?’).
Maar goed, dat helpt jou nu niet natuurlijk 😉
Hopelijk helpt je middelbare carrière je wel om te kiezen wat je echt leuk vindt. Succes.. !
H.
Dag Alice,
Ik ben 24 en heb net als jij moderne talen gestudeerd. Nu volg ik een opleiding om les te kunnen geven in het secundair onderwijs. Wat ik hier lees, krijg ik ook mee in mijn opleiding: zorg ervoor dat je lessen gelinkt kunnen worden aan de realiteit, dat de leerlingen de leerstof nuttig kunnen gebruiken. Ook ik heb altijd geleerd voor examens om weer te vergeten, al had ik wel heel veel hobby’s en moest ik niet veel studeren om redelijke punten te halen. Als leerkracht in opleiding krijgen we mee om de lessen actief te maken, het herhalingsprincipe toe te passen en de leerlingen mee te geven hoe ze moeten leren leren. Dat laatste had ik goed kunnen gebruiken. Bij het opstellen en geven van mijn lessen zal ik je artikel in gedachten houden.
Wat een prachtartikel trouwens, goed geschreven en vanuit verschillende standpunten bekeken.
Alvast heel veel succes met je verdere schoolcarrière en het leven buiten de school.
Je hebt gelijk. Een oplossing voor zowat the helft van die problemen is taalbad onderwijs. Mijn dochter is 6 en spreekt 4 talen (2 :Frans en Chinees in de kleuterklas geleerd). Die 4 uur die iemand kan spenderen aan het leren van Frans per week, is er al door met 1 morgend in haar school. Talen moet je aan blootgesteld worden, en veel, leren uit een boek is tijd verlies. Als mijn meid achter een bureau gaat zitten dan gaat het voor wiskunde zijn (en dan nog). In Seattle is er een wetenschapsschool waar kinderen ook worden opgeleid tot piloten. Fysica, aarderijkskunde en al dat gedoe worden daar geleerd om niet te crashen , van een goeie motivatie gesproken.
Uit wat je hier allemaal schrijft, kan ik maar 1 ding besluiten : Belgie is veel te klein voor jou! Van zo dra je kan, ga in het buitenland studeren! Verruim je visie, je kennis, wees “open minded”! Zelf wonen wij al 15 jaar in het buitenland, met 3 kinderen en hebben daar nog geen moment spijt van gehad. Mijn man had al in 4 verschillende landen personeel in dienst, ook in landen waar studeren niet enkel van buiten leren is, maar leren door opzoek werk, projecten opzetten, discussie voeren, etc. en hij is steeds heel tevreden over “zijn team”. Ook onze kinderen studeren ondertussen verder in 3 verschillende landen (!), en ja , ik zou ze dolgraag alle dagen bij me hebben, maar ze zijn gelukkig zo en dat is alles wat ik voor ze wens! Veel succes!
R.
Dag Alice
Tot 2 jaar geleden had ik je volledig gelijk gegeven en had ik volledig gesnapt wat je hier vertelt. Ik ben nu 20 en bekijk het net iets anders dan enkele jaren geleden. Ik ging vroeger niet graag meer naar school, had inderdaad geen tijd meer om me met hobby’s bezig te houden enzovoort. Of die indruk had ik toch. Ik studeerde eerst Latijn Wiskunde en ging dan over naar Latijn Moderne Talen. Ik had geluk met mijn leerkrachten. Ik zat op een kleine school en was dus niet zomaar een nummertje. Mijn leerkrachten (of toch een paar) wisten waar ik buiten school mee bezig was en probeerden dit in de lessen te integreren. Ik had hetzelfde gevoel, mijn honger naar nieuwe dingen en leergierigheid werd niet gestild. Maar je moet weten dat dat ‘later’ vaak zo zal zijn, school is en blijft school. Die woordjes die je vanbuiten moet leren heb je nodig om Frans te kunnen spreken, de fysica die ik ooit moest leren (en me echt niet kon boeien, omdat ik altijd slecht scoorde op toetsen) gebruik ik nu terug op school, terwijl ik muziek studeer. En ook al had ik toen een dikke buis, ergens achteraan in mijn hoofd wordt alles nu duidelijk. Ik ben vaak half verdronken die laatste jaren secundair onderwijs. Frustraties schreef ik neer en in de vakanties schreef ik liedjes, maakte ik juwelen en werkte ik als vrijwilliger in het jeugdhuis. En dat die ene toets daardoor eens wat minder is, daar moet je je geen zorgen over maken. Je krijgt die jaren de tijd volwassen te worden en je eigen passie te vinden, vaak door de frustraties die school met zich meebrengen. Het doet je inzien wat, uit al die dingen die je niet kunnen boeien, je wél interesseert. En misschien is het niet de taak van het secundair onderwijs je vloeiend Frans te leren spreken… Ik zie het nu als een basis, een brede waaier waar ik uit kan plukken. Natuurlijk weet ik niet meer hoe het nu weer zat met die moeilijke wiskundige termen. Ja, ik ben van al die woordjes Latijn minstens de helft al vergeten. Maar ooit komen die dingen van pas, of je het nu gelooft of niet. Je bent nog jong en ik ook. Maar vandaag de dag zitten we alsmaar langer te studeren omwille van alle prikkels die wij krijgen via smartphones, Facebook, Twitter enzovoort. Het is niet simpel om te studeren, taken te maken, naar school te gaan, genoeg te ontspannen, op reis te gaan, te chatten met je lief, je vriendin met liefdesverdriet een hart onder de riem te stoppen en te slapen tegelijk. Veranderen kan het volgens mij alleen maar door de motivatie van de leerkrachten, want op zich denk ik niet dat het systeem veel anders kan. Leerkrachten moeten ook eens durven buiten de lijntjes kleuren en het aanvaarden als jij dat ook eens doet. En het belangrijkste van al: bewaar de liefde en tijd voor je passie. Je zal hierdoor beter kunnen studeren. Nog veel succes!
Dag Alice,
bedankt om je gevoel te delen op een eerlijke en duidelijke manier. Ik vind dat je heel waardevolle dingen zegt. In mijn ogen zit de kern van het probleem vooral in een ondoordacht huiswerkbeleid. Niet per se van jouw school. Wel binnen het hele onderwijsveld. Het is een beetje een uit de hand gelopen traditie. Het principe ‘brede school’ wil dat eigenlijk doorbreken. Maar dan moet het onderwijs ook echt geloven dat kinderen en jongeren niet enkel leren op school. Want als jij hobby’s en interesses kan uitoefenen na schooltijd, dan leer jij daar ook van. En waarschijnlijk blijven die ervaringen langer bij, omdat je die dingen graag doet. Omdat ze je boeien. Dat in het onderwijs niet alles jou boeit, dat is normaal. Het hoort bij het idee van een brede algemene kennis. Maar dat idee is op dit moment haar evenwicht kwijt. Ik deel jouw pleidooi zo ver als ik kan. Bedankt!
wauw, ik kan je niet meer gelijk geven, het enigste verschil is dat ik bijna niets doe voor school thuis. Waarom? Omdat ik niets energIe heb na een dag school. Ik ben dooodop, ik reis elke dag van mechelen naar antwerpen en ik moet 2 treinen nemen, leren en huiswerk maken probeer ik dus op de trein te doen.
dag Alice,
dank voor je knappe bijdrage, ik ga het in mijn achterhoofd houden.
Michael, de leraar die over je woont
Lieve Alice, ik voel met je mee.
Het is inderdaad niet makkelijk, en frustrerend bovendien, voor mensen zoals jij en ik die nieuwsgierig zijn naar alles, maar door het hokjesdenken en de verplichte leerplannen soms het gevoel hebben dat het allemaal geen nut heeft. De belangrijkste zaken in het leven kan je inderdaad niet beperken tot één vak. En vaak is de motivatie (of het gebrek daar aan) van leerkrachten doorslaggevend in de interesse die gewekt kan worden in de klas en de mate waarin jongvolwassenen zoals jezelf de zaken oppikken en meenemen in hun verdere studies, carrière en levenspad.
Ook “in mijn tijd”, bijna een half leven geleden, waren er bitter weinig leerkrachten die zelf enige interesse toonden in wat ze vertelden voor de klas. Ook toen al was “taal leren” = “woordjes leren” en was relevantie vaak zoek.
Ik vrees dat tijden niet snel genoeg veranderen om het systeem te zien verbeteren tegen de tijd dat mijn dochter op de schoolbanken zit.
Ik hoop op verbetering. Want uiteindelijk vormt een goed onderwijs de fundering van een gezonde maatschappij. Jongeren met maatschappelijk, sociaal en ecologisch inzicht. Bruisend van goesting om iets te willen betekenen in de wereld en daar de essentiële bagage voor hebbend. Studenten die met plezier verder studeren met een honger naar meer kennis, in plaats van een epidemie aan leermoeheid die er voor zorgt dat de arbeidsmarkt overspoeld wordt door jongeren met een heel beperkt diploma en dito carrièrekansen.
Veel succes nog met je studies en hou die honger!
Beste Alice,
Jammer dat je ervaringen nog dezelfde zijn als mijn persoonlijke bedenkingen een jaar of tien geleden.
Tijdens mijn ASO-carrière was ik nooit geweldig in talen, het is pas eens ik op de tweetalige werkvloer terechtkwam dat mijn passie en talent voor Frans bovenkwam.
Toen ik moest gaan verder studeren na de humaniora had ik hier helaas geen idee van, zodat ik mijn keuze baseerde op een interesseveld dat ik gewoon nog niet kende (en zo werd ik uiteindelijk -niet praktiserend – archeologe …) Ik heb dat een hele tijd bijzonder jammer gevonden, maar heb mij ondertussen neergelegd bij het feit dat een volledige herscholing niet meer in mijn leven past.
Het systeem van ons onderwijs is inderdaad voorbijgestreefd, geen enkel bedrijf heeft nog iets aan ‘goede blokkers’, wel aan mensen met echte talenten. En net daar wringt het schoentje, in de streverige cijfercultuur komen die niet naar boven.
Los van de onderwijsdiscussie vind ik het fantastisch dat jij alvast zelf je talent hebt gevonden en er gebruik van maakt; doe zo verder en blijf schrijven!!
Zoek eens wat op over Jef Staes en zijn 3D maatschappij model. Dat zou je veel inzicht kunnen bezorgen. Je vindt veel van hem op youtube. Van “red munkey’s”, tot “schapen” en 2D-3D problematiek huidige maatschappij. Die laatste gaat jou laten inzien waarom school niet je honger naar kennis stilt.
Tracht je passie te behouden. We gaan nog veel nood hebben aan jonge mensen met kennishonger!
Niet helemaal mee eens. Ik vind het vooral jammer voor jou dat je blijkbaar nog geen geweldige leerkrachten bent tegengekomen. Ik heb die wel gehad. Leraars die me aanspoorden om zelf verder te zoeken, die met hun passie én hun voorbeeld me zin gaven om te leren, om te ontdekken,…
Daarnaast kan je niet alles in de schoenen van de leerkrachten schuiven. Zij zijn nu eenmaal vakspecialisten én het is in eerste instantie hun taak om hun vak over te brengen. Een vak waar zij om de paar jaar de nieuwste hype in de pedagogie moeten integreren, of ze het daar nu mee eens zijn of niet. Al in augustus schreef ik daarover het volgende: https://nelevanmalderen.wordpress.com/2014/08/22/le-message-passe/
Wat het skypen met leerlingen in andere taal betreft, voor je dat kan, moet je al een basis hebben: zowel qua woordenschat, als qua grammatica, zinsconstructie, wil je dat de boodschap overkomt. En die basis krijg je enkel door te leren (jammer maar helaas). Overigens deed onze school wel degelijk aan uitwisseling (en deed ik dat zelf ook via correspondentie)…
Jammer dat weer alle verantwoordelijkheid bij scholen en/of leerkrachten gelegd wordt. Ook de leerlingen zelf hebben hun rol te spelen, net als de ouders. Wij geven onze kinderen zelf politiek bewustzijn mee, wij geven hen het voorbeeld wat gezond eten én milieueducatie betreft… Als dit ook nog op de scholen moet afgewenteld worden, zullen daar eerst en vast dringend eens wat middelen tegenover moeten staan. Overigens nog een voorbeeldje van wat mijn man/leerkracht allemaal al doet: https://nelevanmalderen.wordpress.com/2014/09/27/meer-lesgeven-voor-dezelfde-wedde/
Je hebt niet perse een specifieke basis kennis nodig om met een Fransman of Française te Skypen (http://www.hole-in-the-wall.com/). Ik heb geleerd dat als je mensen of ze nu jong of oud zijn met respect behandeld dat dan ’trial and error’ genoeg is. Want deze respect geeft mensen de ruimte en het zelfvertrouwen om te communiceren hierdoor ga je je niet als individu te ontwikkelen maar als samenleving. Dit houd in dat school gaat om het ontwikkelen van een bruisende en veilige sociale wereld en niet om gestandaardiseerde basiskennis. Ikzelf zit in een organisatie die tot de volgende definitie is gekomen: Students have the right to make their own choices regarding learning and all other areas of everyday life. In particular, they may individually determine what to do, when, where, how and with whom, so long as their decisions do not infringe on the liberty of others to do the same.
to have an equal share in the decision making as to how their organisations – in particular their schools – are run, and which rules and sanctions, if any, are necessary.
Beste Jammeraar,
Ik vind je blik eenzijdig, en ja ik ga het sterk stellen: bekrompen, in ieder geval niet nieuwerwets! Je belicht niet alle kanten van een “leerproces” en meer nog, op mij komt het over alsof je niet luistert naar de feiten en de ervaringen die Alice je vertelt.
Wellicht ben jij die persoon onbewust op zoek gaat naar dt-vautjes, dat kan. Dat doe ik ook, omdat dat er bij ons nu eenmaal hard werd ingestampt, dat lijkt/leek heel erg belangrijk, zo belangrijk dat je zelfs bij een wiskunde examen hier aftrek voor kreeg. Persoonlijk denk ik dat de inhoud van de boodschap toch wel net iets belangrijker is/zou moeten zijn!
Mijn stelling is dat je helemaal geen woordenschat, grammatica of zinsconstructie hoeft te kunnen voordat je kan communiceren. Je hebt nog handen om te gebaren, gezichtuitdrukkingen, kennis van andere (verwante) talen en context waardoor een gesprek met zeer weinig kennis wel mogelijk is. (En wat misschien nog veel belangrijker is: assertiviteit, actief meedenken, improviseren en die -valse- Belgische bescheidenheid leren negeren.) Op zo’n manier leer je veel sneller een taal dan door kansloze, vaak simplistische oefeningetjes te maken of erger nog eenrichtingsverkeer van leraar richting leerling. Daar ben ik van overtuigd.
Als bijvoorbeeld een Finse 16-jarige op uitwisseling in Vlaanderen na 1 maand geen Engels meer hoeft te spreken, na 3 maanden Nederlands schrijft en na 15 jaar nog steeds Nederlands kan spreken/typen nadat ze nooit meer met de taal in contact is geweest. Dan toont dat toch wel aan dat de mens tot meer in staat is door te KUNNEN meer dan door te KENNEN. De leercurve zal overigens veel stijler zijn omdat men heel de database -de mensen die je hiervoor rondom je verzameld, in het geval van het Finse meisje dus alle Vlamingen- kan aanspreken met vragen die ze gewillig voor je gaan bespreken.
Of het toont helemaal niets aan omdat ik maar naar 1 persoon refereer.
P.S. Latijnse woordjes drammen ging me goed af, maar zoveel jaar later weet ik alleen nog maar: dux, ducis, m, leider. En dat brengt me bij Alice, die zich hier op een mooie manier manifesteert als leider, door zich als lijder bloot te stellen 🙂 of iets dergelijks, als het maar melodramatisch klinkt!
Vriendelijke Groet,
Adriaan.