Opinie

Waarom (sommige) mannen zich zo snel aangevallen voelen in tijden van #MeToo

En hoe je daarop kan reageren

Waarom (sommige) mannen zich zo snel aangevallen voelen in tijden van #MeToo

Enkele weken geleden moest ik een lezing geven in een middelbare school over gendergelijkheid en beeldvorming. Ik vertelde aan een 270 zestien- en zeventienjarigen hoe vrouwen ondervertegenwoordigd zijn in de media en welke impact dat heeft. Omdat ik weet dat zulke dingen slecht kunnen vallen bij mannelijke luisteraars, vertelde ik erbij dat deze scheve genderbalans niet hun schuld is, maar het gevolg van een eeuwenoud systeem dat mannen bevoordeelt.

Tijdens het vragenrondje kreeg ik een golf van kritiek over me heen van enkele jongens. Ondanks mijn vele disclaimers, voelden ze zich aangevallen en geviseerd als man. Wat riepen ze luid en joelden ze hard. Toen een van de meisjes durfde aan te kaarten dat hun defensieve reactie een bewijs was dat ze nog nooit over hun eigen positie hadden moeten nadenken, kreeg ze een luid “GEZEVER!” naar haar hoofd geslingerd. De lezing mondde uit in een weinig productieve battle of the sexes.

“Je ziet het ook bij opiniemakers die klagen over hoe moeilijk het is om vandaag man te zijn.”

Wat er gebeurde in dat auditorium maak ik wel vaker mee. Jongens en mannen kunnen (niet altijd, niet allemaal, maar het gebeurt meer dan me lief is) gekwetst en defensief reageren, zeker in tijden van #MeToo. Je ziet het ook bij opiniemakers die klagen over hoe moeilijk het is om vandaag man te zijn. “Een blanke man zijn is geen cadeau”, jammerde een hoogleraar enkele weken geleden in De Standaard. “Ontraad uw kinderen om later witte mannen van middelbare leeftijd te worden. Heel foute mensen”, tweette Rik Torfs op Internationale Vrouwendag nota bene.

Ook modeonterwerper Karl Lagerfeld zei dit weekend nog dat hij de hele #MeToo beweging kotsbeu is: “It’s simply too much, from now on, as a designer, you can’t do anything.” Modellen die niet willen dat mannen in hun broek zitten, moeten maar non worden, meent hij.

Volgens enkele conservatieve stemmen is er een War on Men bezig, gevoerd door feministen die elke kans grijpen om mannen in een kwaad daglicht te stellen. “The #MeToo movement is ruining men!” Het zijn ronkende titels op boze blogs en Amerikaanse, rechtse nieuwssites.

Mannen hebben een heel zwaar leven, zo lijkt het wel. Maar laten we de cijfers er even bijnemen. 95% van alle CEO’S ter wereld zijn mannen, net zoals ongeveer 90% van alle staatsleiders. Alle grote religieuze leiders zijn mannen. 76% van alle mensen die in de media aan het woord komen en 85% van alle hoofdrolspelers in films zijn mannen. Mannen vormen 50% van de wereldbevolking, maar bezitten meer dan 80% van alle grond.

“Sinds #MeToo voer ik met de mannen in mijn leven de nodige gesprekken over seksuele intimidatie en machtsmisbruik.”

In algemene termen hebben mannen het dus niet zo slecht. Dat wil niet zeggen dat alle mannen een heel leuk leven hebben. Mannen zijn oververtegenwoordigd in zelfmoord- en depressiecijfers en ondervinden dagelijks de gevolgen van ‘de glazen vloer’ in plaats van het glazen plafond. Het betekent wél dat we in een samenleving leven waarin mannen de regels maken en oververtegenwoordigd zijn op belangrijke posities.

Terwijl we eigenlijk bezig zouden moeten zijn met het aanpakken van deze ongelijkheid, moeten vrouwen veel energie steken in discussies waarmee ze kostbare tijd verliezen. Sinds #MeToo voer ik met de mannen in mijn leven (mijn man, zonen en vrienden) de nodige gesprekken over seksuele intimidatie en machtsmisbruik. Ik ben ervan overtuigd dat slechts een klein percentage van de mannen een échte vrouwenhater is, en dat de meeste mannen gewoon tijd nodig hebben om het allemaal helder te krijgen in hun hoofd. Omdat ik geloof in dialoog, probeer ik hier een antwoord te geven op een paar veelgehoorde reacties. Doe er je voordeel mee.

1. “Dat is niet waar”

“Overdrijf je niet een beetje?” “Zijn die cijfers niet overtrokken?” “Ik heb dat nog nooit meegemaakt/gezien/gehoord, hoor.”

Wanneer je als vrouw eindelijk de moed bij elkaar raapt om je verhaal te vertellen, bots je vaak op ongeloof en argwaan. Dat is ontzettend frustrerend. Toch denk ik niet dat deze mannen dat doen omdat ze vrouwen haten of minachten. Veel mannen zijn simpelweg niet klaar voor de realiteit die jij hen toont. Het ding is immers: hun realiteit is niet jouw realiteit. Dingen die jij vertelt over aanranding, verkrachting of seksuele intimidatie, horen mannen vaak voor de eerste keer. En dat komt hard binnen. Hoeveel mannen reageerden geschokt toen alle #MeToo verhalen naar boven kwamen? Terwijl de meeste vrouwen iets hadden van: what else is new?

“Hun ongeloof is een coping mechanism, waarbij ze zich vastklampen aan de wereld die ze kenden voor jij je verhaal deed.”

Hun reactie van ongeloof is een soort coping mechanism, waarbij ze zich vastklampen aan de wereld die ze kenden voor jij met je verhalen op de proppen kwam. Ze willen nog kunnen geloven in een wereld waarin verkrachtingen en aanrandingen nauwelijks gebeuren of in het slechtste geval enkel door ongure mannen in bosjes, niet door hun collega’s, sportleraren of filmhelden. Ontkenning is een menselijke reflex.

Wat ze echter niet beseffen, is dat ze door jouw ervaringen in twijfel te trekken bijdragen aan het idee dat het woord van een vrouw minder waard is dan dat van een man. En dat je een situatie pas kan oplossen wanneer je het probleem erkent.

Maar dan volgt onvermijdelijk de tweede reactie:

2. “Maar dat is toch niet mijn schuld”

Deze is een stuk moeilijker om te tackelen. Want we hebben nooit gezegd dat het allemaal hun schuld is. We hebben enkel gesproken over onze eigen ervaringen. De hashtag was #MeToo, niet #YouToo. Ik begrijp dat het confronterend is om als man te horen dat je tot de groep behoort die volgens de statistieken de meeste privileges heeft, en ook het meeste seksueel geweld pleegt tegen vrouwen (en tegen mannen). Ik zie ook welke impact het heeft op het zelfbeeld van mijn zonen van 9 en 11 wanneer ze telkens weer horen dat zo veel mannen zich schuldig maken aan grensoverschrijdend gedrag. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet over kan praten. Er moet net meer over gepraat worden. Ik gebruik het dus als een aanleiding om het met hen te hebben over toestemming en macho cultuur.

“We hebben enkel gesproken over onze eigen ervaringen. De hashtag was #MeToo, niet #YouToo.”

Niemand zegt dat alle mannen vrouwen lastigvallen, maar bijna alle vrouwen zijn al eens lastiggevallen door een man. Een belangrijk verschil. Toch voelen veel mannen zich op de vingers getikt, terwijl ze al heel veel ‘goeie dingen’ doen. Ze behandelen de vrouwen in hun leven met respect. Ze doen mee het huishouden en proberen vorm te geven aan een nieuwe mannelijkheid. Ze willen zich helemaal niet schuldig voelen over wat andere mannen verkeerd doen. Ze hebben gelijk. Het punt is: vrouwen willen helemaal niet dat alle mannen zich schuldig gaan voelen, want met schuldgevoel kunnen we niks. Wel met begrip, respect en oplossingen.

Wat ook helpt, is benadrukken dat het niet gaat om individuen, maar over het ontmantelen van eeuwenoude structuren en systemen waarin zowel vrouwen als mannen vast zitten. Maar dit vergt tijd, want veel mannen zijn zich helemaal nog niet bewust van deze systemen in de eerste plaats.

Om die systemen bloot te leggen, moeten we de ruimte krijgen om erover te praten. Jammer genoeg nemen misnoegde mannen die ruimte vaak in met boodschappen als:

3. “De #MeToo slinger is doorgeslagen!”

De doorgeslagen slinger is intussen een klassieker en wordt gebruikt voor quasi elke situatie die vaag iets te maken heeft met seksualiteit. Dirk Draulans opperde het al toen Oxfam medewerkers op het matje werden geroepen wegens wangedrag en dit weekend kreeg Alain Grootaers een platform om zijn beklag te doen in De Standaard. “Er mag tegenwoordig niks meer.” Volgens hem is het afplakken van vrouwentepels op Facebook ook een gevolg van de #MeToo beweging, de “nieuwe preutsheid” weetjewel. Wat Grootaers niet beseft, is dat feministen net tegen het censureren van tepels zijn, omdat we het niet leuk vinden dat mannen onze lichamen willen reguleren.

”De slinger is helemaal niet doorgeslagen. Hij hangt nog steeds aan de verkeerde kant.”

Laat het voor eens en voor altijd duidelijk zijn: De slinger is helemaal niet doorgeslagen. Wat #MeToo enkel heeft gedaan, is aantonen dat de slinger nog steeds naar de verkeerde kant hangt. Sinds #MeToo is hij amper een millimeter opgeschoven naar het midden. Want als we de cijfers bekijken, zien we nog steeds een ontzettend scheve situatie inzake seksueel geweld:

85% van de vrouwen zijn op straat al eens lastig gevallen door mannen. Elke week komt er in ons land een melding binnen van seksueel grensoverschrijdend gedrag in de sportwereld. De getuigenissen weerleggen trouwens het idee dat alleen meisjes en vrouwen het slachtoffer zijn. Elke dag worden in België 8 verkrachtingen aangegeven. Een tienvoud van de verkrachtingen wordt echter nooit aangegeven waardoor het werkelijke aantal waarschijnlijk eerder rond de 80 ligt. Slechts 4% van de daders van verkrachtingen worden effectief veroordeeld. Verkrachters krijgen een even lange, of beter korte, straf dan schriftvervalsers, zei strafpleiter Nina Van Eeckhaut dit weekend nog in De Morgen.

Dit zijn harde cijfers gebaseerd op onderzoek, niet op het buikgevoel van mannen die voor de eerste keer in hun leven hun eigen gedrag onder de loep moeten nemen en vrezen dat hen iets ontnomen zal worden.

“Er is niemand die in een puriteinse samenleving wil leven, behalve religieuze gekkies misschien. “

En hoe verontwaardigd deze mannen ook om zich heen zwaaien met loze verwijten: er worden nergens mannen opgepakt omdat ze onhandig flirten. Onschuldige mannen verliezen hun job niet. Integendeel, zelfs schuldige mannen kunnen vrolijk blijven verder werken: Pol Van Den Driessche is opnieuw lijsttrekker van de N-VA in Brugge.

Wat #MeToo wél gedaan heeft, is mannen verantwoordelijk stellen voor hun wangedrag. Mannen die in de fout gingen, moeten hiervan de gevolgen dragen. En ja, mannen moeten vandaag misschien iets meer nadenken over hun positie, maar is dat werkelijk zo erg? Rond mij heen zie ik vooral begrip van vrouwen en de wil om op een open manier te praten over de complexe grijze zones waarin we ons samen bevinden. Er is niemand die in een puriteinse samenleving wil leven, behalve religieuze gekkies misschien. En laat dat nu net niet de beste vrienden van feministen zijn.

Dus als iemand zegt “de slinger is doorgeslagen”, antwoord dan: “Ja, maar niet naar de kant die jij beweert. Hij is nog steeds doorgeslagen in het nadeel van vrouwen. En het zal nog een eeuwigheid duren vooraleer hij nog maar een beetje in het midden hangt. Ga jij daarbij helpen of tegenwerken?”

Na een lange discussie kom je dan hopelijk uit bij de laatste vraag:

4. “Maar ik kan als man toch niks doen.”

Fout. Wat jij als man kan doen, is heel wat. Niet meteen in een defensieve kramp schieten, maar vrouwen laten uitpraten en hen geloven bijvoorbeeld. Wanneer je eerste reactie, nadat honderdduizenden vrouwen massaal getuigen over seksueel geweld, bezorgdheid is over je eigen voorrechten, ben je geen bondgenoot, maar een onderdeel in het systeem dat vrouwen ondergeschikt maakt. Mannen moeten leren dat het niet altijd om hen hoeft te gaan. Hoe absurd is het eigenlijk dat we zo veel rekening moeten houden met de gevoelens van enkele mannen in deze discussie in plaats van met de gevoelens van de mensen die het seksuele geweld in de eerste plaats ondergingen?

“Besef dat jouw stem als man veel luider klinkt dat die van vrouwen, zowel in de positieve zin als de negatieve zin.”

Je kan je empathiespier kweken en je wat vaker verplaatsen in de leefwereld van vrouwen. Je kan je zonen opvoeden tot open-minded mannen die niet meer vastzitten in een schadelijk model van mannelijkheid. Je kan hierover praten met je vrienden en collega’s.

Je kan ingrijpen wanneer je kleine dingen om je heen ziet misgaan. En dit is misschien het belangrijkste: je kan je uitspreken tegen grensoverschrijdend gedrag. Besef hierbij dat jouw stem als man veel luider klinkt dat die van vrouwen, zowel in de positieve zin als de negatieve zin, hoe jammer dit ook is. Eén opiniestuk van een man kan een beweging van miljoenen vrouwen wegzetten als hysterisch en overdreven. In de omgekeerde richting weegt jouw steun extra zwaar door. Jij zal als man sneller geloofd worden door andere mannen wanneer jij je uitspreekt tegen seksuele intimidatie en machtsmisbruik door mannen. Met andere woorden: we hebben jou nodig.

#MeToo is geen ‘vrouwenzaak’ of een beweging van vrouwen tegen mannen, het is een zaak van de hele samenleving. Het is een cry for help en een dringende vraag voor verandering, die zowel van vrouwen als van mannen moet komen. De vraag is of jij aan die verandering wil meewerken.

 

Lees ook: “Het feminisme heeft meer mannen nodig”
Foto: Istock

Schrijf je reactie

15 reacties
  • Carlo says:

    Dit verhaal is duidelijk geschreven vanuit je eigen perspectief en realiteit.
    Je kaart ongelijkheid tussen mannen en vrouwen aan, nu heb ik nieuws voor je, die is er ook.

    Wat is daar eigenlijk mis mee?

    Ik heb niets tegen vrouwen en ben een echte gentleman, ik respecteer ze en tolereer ook niet dat vrouwen aangerond worden, tenslotte zijn mijn moeder, zus, echtgenote ook vrouwen.

    Dat gezegd hebbende, gelijkheid tussen man en vrouw zal er nooit zijn, simpelweg omdat wij gewoon anders zijn.

    Vrouwen worden benadeeld? Misschien wel, maar heb je er al ooit eens bij stilgestaan hoe bevoordeeld wij hier allemaal zijn in de westerse wereld?

    Iedereen wordt in zijn wel eens benadeeld, zelfs mannen, dat wil echter niet zeggen dat je bij de pakken moet blijven zitten en in een hoekje kruipen en huilen.

    U schrijft dat vrouwen slechts voor een kleine deel op machtige posities vertegenwoordigd zijn, excuseer mij maar u spreekt hier over slechts enkele gelukkigen in deze wereld die de top gehaald hebben, moeten nu alle mannen en vrouwen die ook maar gewone werkman zijn zich nu ook benadeeld voelen?

    Dat die jongens van 16 jaar zo reageren op lezingen is omdat ze weten dat dit niet klopt maar te weinig levenservaring hebben om het correct te voorwoorden.

    In het verleden werd de vrouw onderdrukt, maar daar kunnen wij anno 2018 echt niet meer over spreken, dus laten wij nu proberen om die kloof niet groter te maken tussen man en vrouw door zulke artikelen te schrijven en met zijn allen de kansen grijpen die zich voordoen. Soms win je, sols verlies je.
    Vrouwen kunnen wel ver geraken,dat hebben ze meerdere malen bewezen, maar gelijk iedereen zal je er hard voor moeten werken, en mijn vrouw heeft dit zeker klaargespeeld gekregen.

    Als slot wens ik je het allerbeste toe.

  • ZEVER says:

    ZEVER!

    • tamara schepens says:

      Ben inmiddels 61 jaar en zelfs in het seniorencomplex kom ik hir=tsige mannetjes op oudere leeftijd tegen. Hap ik niet op hun voornamelijk sexuele avances dan word ik uitgescholden of voortaan met vuile blikken bekeken, Verder zijn er een aantal mannen die liegen dat ik op hun avances ben ingegaan of weer anderen vertellen aan andere oudjes dat ik te grabbel lig. Het is zo in en in akelig om zo behandeld te worden. Het gaat ze om de sex niet om een relatie met me te hebben dus ik reageer per definitie negatief op hun zielige pogingen me in hun hol te lokken. Vreselijk holbewoners gedrag en nog op die leeftijd. Zelfs getrouwde mannen misdragen zich. Totdat ik ze met hun partner in de gangen zie lopen. Dan kijken ze alleen nog naar de grond van schaamte om hun vieze gedrag jegens mijn persoon. Ik heb bij 1 van die rotkerels in de brievenbus een briefje gegooid, hij had me thuis uitgenodigd en ging er niet op in. waarin ik schreef dat ik niet gediend was van zijn vunzige uitodigingen. Later bleek die gast getrouwd te zijn en zijn vrouw zag ik met hem lopen. Ze zag er afgeleefd uit. Logisch met zo een rotvent. Ik heb best aardig wat nare ervaringen met mannen. Van kind af aan. Mijn broer die zich aftrok in de tuin en die wilde dat ik hem mee hielp aftrekken. Ik heb het mijn vader gemeld en die heeft hem afgeranseld. Ik was maar 11 jaar oud. Mijn huwelijk was ronduit slecht. Mijn ex man wilde desnoods tig keer op een dag sex. Ik woog maar 44 kilo. Broodmager. Ik werd letterlijk ziek van hem. Mijn laatse ex was ook zo. Hij ging vreemd bij het leven bleek later en ik had een soa opgelopen hierdoor. 11 jaar later ontmoette ik een man waarvan ik dacht…dat is hem. Hij deed heel aardig. maar bij onze 1e date wilde hij al tongzoenen. Ik ben een lichtbruine vrouw en ik word alleen door blanke mannen benaderd. Ik vind mannen inmiddels allemaal akelige rotventen. Kijk ze nog geeneens aan en dat vinden ze dan weer hun jacht insticten aanwakkeren. Idioten zijn het. Ik poep erop

  • Jos(efien) says:

    Hoe kunnen er problrmen tussen man en vrouw onstaan als volgens jou gender een spectrum is?

  • Een blanke man met ervaring says:

    Even over dat stuk dat een blanke man zijn niet gemakkelijk is. Een blanke man zijn in deze samenleving is simpelweg niet gemakkelijk. Een grapje over een Afrikaan of een seksistisch grapje waar geen verkeerde bedoelingen achter zitten en je hebt al 26 mensenrechtenorganisaties over je heen. Elke opmerking die ook maar een beetje verkeerd kan worden opgevat wordt ook daadwerkelijk verkeerd opgevat, en dat is zeer frustrerend. Op den duur durf je in het openbaar geen grapjes meer te maken. Bijvoorbeeld een extreem stereotype: een vrouw is met de auto tegen een boom aangeknald. Als je dan als man durft te zeggen: “Zeg niet te gauw, ’t is weer een vrouw” als grap schiet dit in het verkeerde keelgat. Wij blanke mannen weten (de meeste dan toch) wat er mis is, maar we durven nu zelfs gewoon niet meer onze mening geven met schrik voor de reacties…
    Ik merkte dit toen ik eens op een overduidelijk ironische toon een licht seksistisch grapje maakte (het ging denk ik over de vrouw die zogezegd haar plaats moest kennen, toen zei ik “de keuken” al lachend) en letterlijk iedereen keek naar me met de reactie van: “Mijn god! Wat die man durft te zeggen!” Een vriendin zei me zelfs: “Hoe ga jij ooit een lief vinden.” Ik moest letterlijk aan iedereen uitleggen dat ik geen seksist ben en gewoon een onschuldig grapje maakte.

    • Jozefien Daelemans says:

      Hoi Blanke Man, ik begrijp dat het voor jou ‘maar een grapje’ lijkt, maar de ervaring van een vrouw is helemaal anders. Voor haar is het de zoveelste grap, vervelende opmerking of belediging die zij die dag te horen krijgt. Dat is frustrerend.
      Stel je eens voor dat je in een wereld zou leven waarin vrouwen de meeste machtsposities zouden invullen. Op weg naar je werk zou je op het openbaar vervoer lastig gevallen worden door vrouwen die je een minderwaardig gevoel zouden geven. Op je werk krijg je tijdens een vergadering een grapje te horen van je (vrouwelijke) baas over dat ‘alle mannen lui zijn’ (ik verzin maar even iets). Als je thuis komt zet je de televisie aan en je ziet de populairste comediennes van Vlaanderen volop grapjes maken over dat mannen lui en dom zijn, een heel programma lang. Iedereen lacht, maar jij niet meer. Als dan je vrouw of vriendin er dan nog een grapje bovenop doet, loopt jouw emmer waarschijnlijk ook over.

      Dergelijk ‘grapjes’ of beter vooroordelen zijn voor vrouwen niet grappig want ze houden het idee in stand dat vrouwen minder capabel zouden zijn. Dat is iets waar we dagelijks tegen vechten op het werk: we maken minder kans op promotie en in vergaderingen worden we vaker onderbroken of genegeerd.
      Een ander ding is dat deze stereotypen vaak niet eens kloppen. Je haalt het voorbeeld aan van de vrouw die tegen een boom rijdt. Want zogezeg kunnen vrouwen minder goed auto rijden dan mannen. Onderzoek wijst uit dat net mannen slechtere chauffeurs zijn omdat ze meer risico nemen, zoals te snel rijden of rijden onder invloed. Tja, waar slaat zo’n grap dan eigenlijk nog op anno 2018, behalve vrouwen een minderwaardig gevoel te geven?

      Mijn tip: in plaats van enkel te denken aan jouw ‘recht’ om ‘onschuldige’ grapjes te maken, sta ook eens stil bij hoe zo’n grap overkomt op een vrouw die er die dag misschien al verschillende gehoord heeft. Vraag haar oprecht waarom ze dat zo vervelend vindt en probeer dan ook te luisteren naar wat ze te zeggen heeft.

  • Marc Dutrout says:

    Hebt gij niks beters te doen dan ons, mannen (die boven vrouwen staan), met deze onnozele argumenten aan te vallen, vieze zever dat het is!!!
    Ik hoop dat een man zo snel mogelijk een einde maakt aan u nutteloze leven, vieze kech da ge zijt!

  • Jan hautekeete says:

    Ook bij mij roept dit goed geschreven artikel bedekingen op. Maatschappelijke problemen worden om te beginnen veel te vaak verengd tot man- vrouw problemen. Meestal is die man-vrouw laag, een volkomen insificante laag, die echte en veel minder simplistische mechanismen handig verdoezelt. En de meeste opnimakers stappen vrolijk in die val – en wat erger is, ze doen daarmee de analyse verzanden in een strijd van identiteiten . Het gaat dan plots om wat “mannen” of “sommige mannen” moeten doen of laten tegenover “ vrouwen” of sommige vrouwen.
    Mijns inziens is dit nieuwe identiteitsdenken een niet pertinente logica ( die trouwens het hele genderdenken loslaat of maar gebruikt tot waar het zijn nut heeft).
    Problematisch is ook, dat het in dat identiteitsdenken tekenend is, dat het uitsluitend mannelijk of jongensgedrag is dat wordt geproblematiseerd, … en uiteindelijk gecriminaliseerd. Het zijn hoe dan ook jongens die veel vaker worden beript op school en minder goede resultaten halen. Maar komt dat omdat gedrag dat met hen word geassocieerd, werkelijk problematisch is ? Of is er integendeel iets fundamenteels verkeerd aan de manier van kijken naar dit gedrag? Het zijn – opnieuw – vooral mannen die in criminaliteitscijfers zitten en gevagenissen bevolken. Maar hoe komt het dat vooral mannelijk gedrag gecriminaliseerd wordt ? Uit recent onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat mannen veel vaker dan aangenomen slachtoffer zijn van gewelg in partnerrelaties met vrouwen. Bovendien is er een onvoorstelbaar groot spectrum aan gweld dat nauwelijks geregistreerd, benoemd of gecrminaliseerd wordt. Als ik het goed herinner, is het Alexander Witpas die erop wees dat fysiek geweld vaak een reactie is op voorafgaand verbaal of psychisch geweld, geweldvorm die meestal met vrouwelijke partners word geassocieerd. Geweldvorm ook, die onder de ideologische radar blijft, van een identiteitsdenken dat vanuit bepaalde feministische hoek wordt geformuleerd. Geweldvorm die nochtans evenzeer of meer problematisch is dan het wel gecriminaliseerde en benoemde fysiek geweld.
    Ik vind, met andere woorden, dat in het identiteitsdenken dat opgeld maakt, eenzijdig het mannelijke gedrag wordt geproblematiseerd. Er is blijkbaar enkel een schadelijk “mannelijk” model en geen “ toxic femininity”. Er is enkel het “ boys will be boys” verhaal waar iedereen het mee heeft gehad, en niet met de “girls” pendant….Of moet die analyse niet verbazen uit genderspecialisem die voor 90 percent uit een enkel gender samengesteld zijn….
    Alternatief is natuurlijk VERDER te kijken dan de genderbril, en naar de echte mechanismen te kijken die aan geweld en gedrag ten grondslag liggen.
    Elke analyse die hierbij steeds en sytematisch uitkomt bij de andere helft van de wereldbevoking als oorzaak, die is in zijn premissen volledig en fundamenteel misdadig simplistisch.
    Tenzij je natuurlijk ECHT gelooft, dat alle problemen miraculeus enkel op de andere oever ontstaan.

  • Paul says:

    Ik vind het artikel verfrissend en open minded opgesteld, waarvoor dank. Als man zie/hoor ik daadwerkelijk nog dagdagelijks grensoverschrijdend gedrag in concreto gebeuren. Maar – yep daar is de maar – niet weinig zie ik bepaalde onderliggende stromingen/denkwijzen die dit gedrag wel es zou kunnen bevestigen/ontlokken en/of versterken. Ik probeer het random te formuleren zoals het in me opkomt.

    Niet weinig als man ervaar ik een soort van onopgemerktheid wanneer ik als man geen trekjes vertoon die appelleren naar ambitie, duidelijk rücksichtloos en doelbewust optreden/handelen. Meer nog ervaar ik goedkeuring en welbevinden wanneer ik me met/via een duidelijk doelmatig plan manifesteer. – Dit terwijl ik me net graag narratief beweeg in deze wereld. Ook vrouwen hebben m.i. een grote taak in deze om ook narratieve, twijfelende, aftastende, zoekende mannen op te merken en te bevestigen! – Noem het een soort van gevoeligheid ontwikkelen die dit soortgelijk gedrag opmerken en desgewenst positief weten te bejegenen, dit in tegenstelling met het éénzijdig bewonderen/opkijken naar en van de man die het maakt. De man die weet wat hij wil.
    Dat mannen nog altijd de wereld leiden zou net zo goed kunnen gezien worden als een lijden aan diezelfde wereld. Wie leiding geeft/neemt(man of vrouw) neemt tezelfdertijd een grote(ere) verantwoordelijkheid op en dat is niet altijd een vanzelfsprekend pretje. Dit des temeer waar diezelfde leider soms knopen moet doorhakken die niet altijd zo in dank worden afgenomen. Risico’s nemen, keuzes maken daar is kracht, moed en flexibiliteit voor nodig.
    Ik zie dagdagelijks een grote(ere) nood aan vrouwelijke leiding. En dit zie ik niet enkel vertegenwoordigt door een fysieke vrouw, maar eerder als een mix van vrouwelijkheid en mannelijkheid in de leidinggevende persoon. – Jammer genoeg wordt in onze door winstgedreven prestatiegerichte economie ” kracht an sich” veelal niet opgemerkt en dusdanig niet aangewend en moet deze het laten afweten ten nadele van geïnstitutionaliseerde machtsstructuren en/of maatschappelijk machtsdenken. Let op: bij kracht doel ik niet op louter fysieke kracht, eerder zou ik hier een lans willen breken voor inventief, intuïtief en creatief – eventueel taboedoorbrekend en vernieuwend -probleemoplossend denken in combinatie met effectief in te schatten aangedragen ideeën die zouden kunnen aanslaan eerder dan MIJN oplossing die moet zegevieren!
    Ook als man word/werd ik nu en dan benaderd via/door grensoverschrijdend gedrag vanwege – de – vrouw(en) uit. Het moge geen taboe zijn ook dit aan te klagen. Voor alle duidelijkheid, het ging wel degelijk verder dan krenking in eer/persoon en/of geweten. Ondertussen ben ik erachter gekomen – via therapie – dat ik wel es meer dan me lief doodgeknuffeld ben door verschillende vrouwen als – toen nog – weerloos kind. Met als gevolg dat ik weinig verzet en/of grenzen aangaf/aangeef wanneer vrouwen me puur fysiek benaderen. – Meer nog: straal ik dit ergens uit(?) en word/werd ik meerdere malen in situaties gedwongen waar een nee niet meer kon! Met als gevolg dat mijn spontaniteit en flirtgedrag een serieuze knauw heeft opgelopen. Nu nog weet ik dikwijls niet of ik wel degelijk bewust – in vrijheid gekozen – bij deze vrouw in bed wilde belanden. Of ik me in een wederzijds gewenste afhankelijke positie bevond/bevind. Wie weet hebben vele van die mannen die verontwaardigd reageren op de me too-beweging onbewust dezelfde trauma’s opgelopen die ze nu als vanzelfsprekend doorgeven en/of bestendigen.

    • Jozefien Daelemans says:

      Bedankt voor deze reactie, Paul. Het geeft me veel nieuwe inzichten in deze discussie, zowel wat leiderschap betreft als qua grensoverschrijdend gedrag van vrouwen tegenover mannen. Merci om dit te delen. Alleen door elkaar proberen te begrijpen en niet defensief in de dialoog te staan, kunnen we eruit geraken.

  • Rob says:

    Tjah… in een periode dat je om de haverklap hoort ‘mannen dit, vrouwen dat’ stoor ik me er ook wel eens aan. Vaak worden dingen zwart-wit gebracht en ontbreekt de nuance compleet. En dan voel je je er wel eens met de haren bij gesleurd.

    In de titel doe je het hier nu wel goed… Maar bijvoorbeeld;

    “(…) dat deze scheve genderbalans niet hun schuld is, maar het gevolg van een eeuwenoud systeem dat mannen bevoordeelt.”

    Een belangrijke zin, maar slechts ten dele waar; het systeem bevoordeelde lang niet alle mannen. Het bevooroordeeld(e) een gedeelte mannen. (Allicht net dat gedeelte dat staat te joelen bij je voordracht).

    Maar soit, zoals je zelf al wel door hebt denk ik, is de stilzwijgende olifant in de kamer het deel van de mannen dat slechts een marginaal, helemaal geen voordeel, of zelfs nadeel haalt uit de stereotypering tussen de seksen.
    Je zal als man maar voetballen en homo zijn. Of heel gevoelig. Of op een andere manier anders dan ‘voorgeschreven’… (tig mogelijkheden).

    Deze groep mannen wordt ook geen CEO en voor hen blijven er ook deuren dicht.
    Geen idee of je er ooit bij stil stond maar voor verschillende voorbeelden die je in de tekst aanhaalt waarin vrouwen het onderspit delven zijn er mannelijke ‘equivalenten’ te vinden. (Alleen is bij hun het systemische minder duidelijk en zijn we sneller geneigd van ook andere zaken als ‘oorzaak’ te gaan aanduiden – daarom valt het minder op.)
    Ze hebben op een andere maar toch ook heel gelijkaardige manier last van seksisme (en toxische mannelijkheid – want die twee gaan hand in hand) als vrouwen.
    Zo zal een man minder snel seksueel aangerand worden, maar eerder het slachtoffer zijn van fysieke agressie. Echter, beiden gaan in feite om hetzelfde: macht uitoefenen over de ander.

    Het kan misschien geen kwaad om eens te bekijken hoe je deze groep een stem kan geven. Je kan dat proberen door hen aan te spreken op hun verantwoordelijkheid (zoals hierboven in punt 4.) Maar er zijn nog andere mogelijkheden denk ik…

    Los van dit alles bestaat er in de communicatie nog zoiets als ‘negativity bias’ (ook wel negation bias). Dit fenomeen komt ook zeer vaak terug in dergelijke context: er wordt in discussies hard de nadruk gelegd op wat niet kan/mag. Of hoe slecht of hoe erg bepaalde dingen zijn.
    Dat moet kunnen om bepaalde dingen aan de kaak te stellen natuurlijk. Maar als we in die fase blijven hangen riskeren we onbedoeld te promoten wat we net willen vermijden. Allicht een goed idee om je voordrachten eens tegen het licht te houden met dit mechanisme in het achterhoofd.

    Groeten,
    Rob

    • Jozefien Daelemans says:

      Hoi Rob, bedankt voor je reactie, je haalt goeie dingen aan. Ik volg je volledig in wat je zegt. Ik heb het in dit stuk hier en daar kort aangehaald: de glazen vloer, het feit dat mannen ook nadelen ondervinden van ouderwetse rollenmodellen en het schadelijk model van mannelijkheid dat hen klein houdt. Omdat ik een focus moest kiezen ben ik hier niet dieper op kunnen ingegaan. Maar het houdt me wel bezig. Ik zie regelmatig hoe mijn zonen moeten opboksen tegen schadelijke stereotypen. Daarover schreef ik eerder al dit: https://charliemag.be/wereld/boys/

      Onze seksuoloog Wim Slabbinck schrijft ook vaak over de onderbelichte kwalijke gevolgen van toxische mannelijkheid, zowel bij jongens (https://charliemag.be/wereld/stereotypen-kinderen/) als bij volwassen mannen. In dit interview met Jop Devrieze gaat hij in op wat die mannelijk anno 2018 kan betekenen: https://charliemag.be/mensen/mannelijkheid/. Hij stelt hier ook alternatieven voor dus vertrekt niet enkel vanuit een negatieve invalshoek.

      Wat ik persoonlijk wel merk is dat sommige mannen hier ook weer defensief op reageren. Ik krijg vaak de reactie dat we ‘van alle mannen halve vrouwen’ willen maken. Ook zo bij de tienerjongens in de school. Het voelde voor hen alsof feministen hun mannelijkheid wilden afnemen. Durven zeggen dat mannen vaak even gevoelig zijn als vrouwen stuit nog steeds op weerstand. Ik merk wel dat deze boodschap beter valt als ze van een man komt dan van een vrouw. Dat is ergens ook wel logisch, denk ik. Ik zou hier hoe dan ook graag meer over horen en lezen van mannen.

      Wat ik zeker meeneem is je tip over negativity bias. Daar ga ik op letten in toekomstige lezingen. Dus nogmaals bedankt!
      Jozefien

      • Rob says:

        Heel graag gedaan.

        Nog een bedenking;

        Kinderen zijn enorm vatbaar – ze nemen alles op als een spons. Deze ken je nog?
        http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/2.27103/2.39232
        En deze;
        https://www.een.be/pano/test-hoe-stereotiep-denken-we-over-gender

        Racisme & seksisme: andere onderwerpen, heel erg gelijkaardige mechanismen…

        De realiteit is echter dat we daar mee groot worden. Het is dus heel erg logisch dat je publiek defensief reageert en dat niet zomaar opgeeft. Die kinderen die voor je zitten hebben gedurende gans hun bestaan vaak niet anders geweten.

        Om nu iets te zeggen: die jongens in het publiek zijn allicht effectief minder gevoelig dan de meisjes. Een stereotype sijpelt er in, het wordt aangesproken, impliciet aangemoedigd en wanneer het nodig is: geoefend. Zonder dat ze dat zelf weten zijn kinderen daar jaren mee bezig. En wat je oefent, daar wordt je beter/goed in.

        Een artificiële omgeving als een (middelbare) school is daarboven op nog eens een enorme katalysator voor het bovenstaande. Het zorgt voor de transformatie van ongeschreven normen tot heuse fundamenten voor hun wereldbeeld.

        Als jij daar dan afkomt met te zeggen; “Neen het is niet zo, het is anders.”

        Tja… Ik denk dat er dan een aantal – letterlijk- de grond van onder hun voeten voelen schuiven.
        Ik denk ook dat de ontkenning waarover je getuigd niet zozeer moet gezien worden als een echte ontkenning, eerder dan een opmerking die jou wil duidelijk maken dat je ‘de regels’ (hun regels) overtreedt.

        Ik betwijfel sterk of je zoiets opgelost krijgt met de rede, de cijfertjes en de uitslagen van wetenschappelijk onderzoek en meer disclaimers dan je lief is. Zelfs als je dat verwerkt in een steengoeie presentatie… Een onderwerp vergt op die manier abstract denkwerk – en ook afstand tot het eigen wereldbeeld vereist ( de mogelijkheid tot zelfreflectie). Zelfs veel volwassenen ontberen dat…

        Wil je hen ècht overtuigen, dan zul je hen moeten verleiden.

        Misschien wel een erg moeilijke opgave als je uitgaat van het formaat van ‘een lezing + vragenrondje achteraf’…
        Herinner je je nog de aanpak van Goedele Liekens op de engelse middelbare school? Dat ging nu wel over iets anders, maar de praktiserende aanpak gebaseerd op dialoog en aansluitend op hun leefwereld werkte wel.

        Stof tot nadenken!

      • Eddy says:

        Beste Mevr. Jozefien,

        Deze Ochtend had ik toevallig deze Artikelen gelezen. Het enige als Man zijnde, die meer daarin storen, is dat tegenwoordig alles seksuele intimidatie is. Het is ook niet juist dat indien er een man op wandeling in de Stad is, tegen een voorbijlopende vrouw, zegt dat zij een mooie vrouw is en een mooi achterwerk heeft, verkracht of aangerand gaat worden.
        Een vergeten taboe is ook, dat er ook vele vrouwen zijn die beweren seksueel aangerand of seksuele intimidaties van een man gekregen heeft, terwijl er helemaal niets gebeurt was. Men vergeet er steeds bij te vertellen, dat er vele vrouwen zijn die ook veel liegen om een bepaalde man af te persen of hem zwart te maken. Wanneer gaat men iets gaan doen tegen leugenachtige aantijgingen? Ik dank U vriendelijk, Eddy

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen