Reeks Vluchtelingen

Op weg naar (n)iemandsland: Servië

Op weg naar (n)iemandsland: Servië

Fotografe Sandra en redactrice Sophie maken zich zorgen om de berichtgeving rond de vluchtelingencrisis. Wat is waar en wat niet? Is de angst van velen terecht? Ze nemen het heft in eigen hand en gaan op onderzoek uit. Ondanks de moeilijke situatie, zijn ze positief verrast door de manier waarop veel burgers met de vluchtelingen meeleven…

Tijdens onze reis zien we ongelooflijk veel mensen die hulp bieden aan vluchtelingen. Vrijwilligers, maatschappelijk werkers, hulpverleners en agenten. Zelfs gewone burgers die op eigen initiatief hun steentje bijdragen. We hebben op geen enkel moment wrevel gezien tussen eender wie. In het vluchtelingenkamp in Horgos, Servië ontmoeten we Wei. Ze is maatschappelijk werkster en helpt al twee weken lang vluchtelingen in het grensgebied. Terwijl we met haar praten wordt ze meermaals aan haar mouw getrokken en om hulp gevraagd. Heel geduldig helpt ze iedereen. Met handen en voeten legt ze uit wat nu de bedoeling is. Dat de bussen echt wel naar Kroatie rijden en het het beste zou zijn als iedereen hier vertrekt, want straks is het kamp verlaten en worden de mensen die achterblijven niet langer door de politie beschermd.

Wei (33), maatschappelijk werkster bij World Vision

wei

“Ik vind het heel fijn om hier de afgelopen weken te werken. Iedereen doet zo goed zijn best om zaken goed te laten verlopen. Ook vluchtelingen onderling zijn heel erg met elkaar begaan. Wanneer vrouwen en kinderen voorrang krijgen op mannen, wordt dit door de heren geaccepteerd. Dat is heel bijzonder in een situatie als deze. Natuurlijk is er soms wat onenigheid, maar hoe zou je zelf zijn als je al weken op de dool bent? Als iemand mij voorsteekt in de rij aan de kassa, zeg ik er ook wat van.”

Ik vraag Wei hoe zij de afgelopen dagen ervaren heeft nu de grens dicht is en mensen op een gesloten poort stuiten.

Kinderen blijven altijd kinderen. Het doet me echt iets als ik ze zie lachen en spelen.

“Er is vooral heel veel verwarring. De vluchtelingen begrijpen niets van deze situatie. Ze kwamen hier aan om de grens over te steken naar hun nieuwe leven en opeens kunnen ze hun reis niet verder zetten. Hele families strandden hier en wij proberen hen zo goed mogelijk te helpen.”

Ondertussen deelt ze dekens uit aan een gezin. De kinderen lijken erg op haar gesteld en ik vraag haar hoe het met hen gaat.

“Met de kinderen lijkt het best ok te gaan. De situatie is natuurlijk schrijnend, maar kinderen blijven altijd kinderen. Ze lachen en spelen zonder dat ze zich bewust zijn van de zorg van hun ouders. Dat doet me echt iets.” Wei’s ogen lopen vol tranen terwijl ze doorgaat met haar verhaal.

“De mensen hier zijn zo geweldig. Ze hebben zo veel moeten doorstaan maar blijven dankbaar voor alles wat ze krijgen. Sommigen zijn in het begin wat wantrouwig en de taalbarriere helpt er natuurlijk ook niet bij, maar als je hen gewoon op een fatsoenlijke manier benadert, vertrouwen ze je binnen no-time.”

Blijf op de hoogte via onze Facebookpagina Op weg naar niemandsland
Volg ons via Instagram: @opwegnaarniemandsland
En via twitter: @sophielodewijks #opwegnaarniemandsland
Hier kan je onze tour op de kaart volgen: www.trackmytour.com/nvq7b
Alle artikels uit deze reeks vind je terug op charliemag.be/tag/niemandsland
Foto’s: Sandra Mermans

Schrijf je reactie

1 reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen