Opinie

Een Photoshoplabel voor eerlijke beelden

Een Photoshoplabel voor eerlijke beelden

Het filmpje hierboven komt uit de reportage The Sunny side of Sex van documentairemaakster Sunny Bergman. Daarin reist Sunny de hele wereld door om te kijken hoe we denken over seksualiteit, de liefde en ons lichaam. In het communistische Cuba is er een verbod op reclame. Billboards, reclamepanelen, televisiespotjes… het is er gewoon verboden. Mensen kunnen zich dus niet spiegelen aan een commercieel schoonheidsideaal en dat komt hun zelfbeeld alleen maar ten goede, zo blijkt. Groot, klein, dik, dun, mollig of plat, iedereen houdt van zijn of haar lichaam en toont het met veel fierheid.

Dat al die beelden van perfect gefotoshopte mooie mensen een negatieve invloed hebben op ons zelfbeeld is duidelijk. In een test werden twee groepen vrouwen in wachtkamers gezet, voor een zogenaamd onderzoek. In de ene wachtkamer lagen glossy tijdschriften, in de andere wachtkamer niet. Beide groepen werden nadien door ondervraagd door een arts over hun zelfbeeld. De groep die de glossy bladen had doorbladerd, getuigde van een opvallend lager zelfbeeld dan de andere groep.

Enkele weken geleden kwam ook dit artikel van Mashable over digitale beeldbewerking in Hollywoodfilms op onze redactie terecht. Dat beroemdheden en modellen al wel eens de botoxspuit durven gebruiken, wisten we al langer. Dat ze zich lustig laten fotoshoppen in magazines en reclamefoto’s is ook geen geheim. Maar dat ze zich ook nog eens minutieus digitaal laten bewerken in films, was nieuw voor ons. Onze mond viel dan ook open van verbazing toen we lazen hoe werkelijk elke filmster weken aan een stuk in een beeldbewerkingsstudio zit om zich shot per shot tot in de puntjes te laten stroomlijnen.

Hips are narrowed, calves slimmed, turkey-necks tucked. Pores are tightened. Eye-bags reduced. Hair is thickened, teeth whitened. Underarm-skin is de-jiggled. Belly fat obliterated, abs raised. (via Mashable)

Niks nieuws zal je denken. Maar toch lijkt dit bedrog op een veel grotere schaal. In een magazine kan je denken: “Ja doei, Photoshop!”. Maar als we zelfs in een film om de tuin worden geleid om te geloven dat een 45-jarige Jennifer Aniston nog steeds het lichaam heeft van een frisse twintiger, is dat dan geen brug te ver? 250$ tot 2500$ per shot is het prijskaartje. En met welk doel? Zodat wij gewone stervelingen ons nog nietiger voelen in het aanschijns van zoveel sixpacks, witte tanden en strakke tailles?

Waarom laten we al die bewerkte beelden zomaar aan ons zelfbeeld prutsen? Zou daar geen waarschuwing op moeten staan? Een verplicht Photoshoplabel dat aanduidt in welke mate beelden bewerkt zijn en ons zo dus een onrealistisch schoonheidsideaal proberen aansmeren. In advertenties, maar ook in modeshoots en films. We vermelden op onze pakjes sigaretten dat ze nefast zijn voor de gezondheid, op onze voeding hoeveel suiker en vetten ze bevatten, maar in de beelden die we de wereld insturen vermelden we op geen enkele manier hoe ze ons mensbeeld beschadigen. Daarom, net zoals calorieën, chemische stoffen en gevarenzones moeten aangeduid worden, moet ook vermeld worden wanneer er een onrealistisch mensbeeld wordt gepropageerd.

 

Label3

Zo zou een Photoshoplabel eruit kunnen zien. Links een onbewerkt beeld, rechts een bewerkt beeld. Foto: Istock. Label: Charlie

 

Nu, dit label is niet nieuw. In 2007 pleitte dezelfde Sunny Bergman naar aanleiding van haar documentaire Beperkt Houdbaar al voor een soort logo op tijdschriften of foto’s. Het zou de bladenmakers doen nadenken over waar ze mee bezig zijn voor ze beginnen fotoshoppen en de lezers ook bewuster maken van de beelden die ze voor hun neus krijgen. Het label werd echter nooit ingevoerd vanwege praktische en juridische bezwaren. Het is ook een moeilijk gegeven: wat is teveel gefotoshopt en wat kan net?

Toch valt er iets voor te zeggen. Geek-redactrice en vormgeefster Stephanie: “In plaats van mensen labels op te plakken en ze zodoende tegen elkaar uit te spelen, zouden we beter labels plakken op boodschappen, producten en diensten, zodat we betere keuzes kunnen maken, beter geïnformeerd zijn en een correcter beeld kunnen vormen van hetgeen ons omringt en beïnvloedt. Deze gedachte sluit ook aan bij de Freedom of information beweging; meer privacy voor burgers, meer transparantie voor regeringen en voor bedrijven en hun producten.
In 2013 was één van de winnende ideeën in de campagne ‘1 idee per dag’ bijvoorbeeld een label dat producten in de supermarkt een indicatie geeft van hun ecologische voetafdruk. Waarom zouden we dit niet kunnen toepassen op de beeldenstroom die we elke dag over ons heen krijgen? En ja, ik weet ook dat al die beelden gephotoshopt zijn en ondervind daar, nu ik wijs en volwassen ben, geen druk meer van. Maar ik weet dat jonge meisjes zich daar wél aan spiegelen. Die vloedgolf van onrealistische beelden en de hyperfocus op het nieuwe schoonheidsideaal in zowat alle media, die is niet gezond voor puberende meisjes en jongens. Ze is ook niet nodig, en bij mijn weten heeft niemand er ooit om gevraagd.”

In plaats van labels te geven aan mensen, zouden we beter labels plakken op producten zodat we een correcter beeld kunnen vormen van hetgeen ons omringt en beïnvloedt.

En er is nu zelfs al software waarmee je eenvoudig kan scannen hoeveel een beeld bewerkt is. In 2011 pleitte Hany Farid, een digitaal forensisch expert al voor een soort label waarop een graad aangegeven wordt van 1 tot 5. 5 voor extreem bewerkt, 1 voor vrij natuurlijk. Niet alleen is de consument zo beter geïnformeerd, de modellen of celebs in kwestie zouden op voorhand kunnen aangeven in welke mate ze bewerkt mogen worden. Enkele weken protesteerde Keira Kneightley bijvoorbeeld nog tegen de overmatige digitale bewerking van haar platte boezem (God bless her).

 

photshop

In 2012 plakte een anonieme straatkunstenaars Photoshop toolbars op de grote reclamepanelen met H&M bikinibabes. Het deed mensen stoppen en nadenken.

Voormalig marketing man Seth Matlin en zijn vrouw Eva, zelf ouders van een dochter van zes, zetten een tijdje geleden een online magazine op: Feel more better. Ze startten een campagne om een Photoshoplabel doorgevoerd te krijgen in Amerika. Ze krijgen steun van onder andere The Brave Girl Alliance en vele andere organisaties. In maart werd er een wet voorgelegd in het Congres.

“We’re just after truth in advertising and transparency,” Mr. Matlins said. “We’re not trying to demonize Photoshop or prevent creative people from using it. But if a person’s image is drastically altered, there should be a reminder that what you’re seeing is about as true as what you saw in ‘Avatar’, the science-fiction movie with computer-generated actors and visual effects.” (The New York Times Technology)

Op zich is er dus niets mis met het gebruik van Photoshop an sich. Het kan zelfs de mooiste digitale kunstwerkjes opleveren. Maar een overmatig gebruik, of het ontkennen ervan, is niet gezond.

Waarschijnlijk zijn er genoeg praktische en morele bezwaren om het label tegen te houden en zal het nog een tijdje duren eer de beleidsmakers dit als prioriteit gaan beschouwen. Het is immers een gedoe om alles in regeltjes en labels te gieten, dat klopt. Maar ergens is het ook zoals met het basisinkomen. In plaats van enkel te kijken naar de praktische bezwaren, loont het ook de moeite om eens te fantaseren hoe de wereld er uit zou zien, moest het wel lukken.

Er is niks mis met het gebruik van Photoshop an sich. Maar het ontkennen ervan is niet gezond.

Beeld je in dat je telkens je een glossy tijdschrijft openslaat er rechts onder in de hoek een labeltje staat dat aangeeft dat het meisje op de cover bewerkt is tot graad 4. Of dat je bij de aftiteling van de film meekrijgt in welke mate George Clooney gestroomlijnd is. Reclame voor anti-cellulitis producten, antirimpelcrèmes, afslankproducten, allemaal begeleid door een miniscuul labeltje dat aanduidt hoe hard men eigenlijk tegen je aan het liegen is. Zou dat niet heel erg opluchten? En zouden de magazines en reclamebureaus nog zo veel durven fotoshoppen? Iets om over na te denken…

 

 

Wat denk jij van dit plan? Lijkt het je een goed idee of kan je zelf wel inschatten wanneer een beeld nep is of niet?

Schrijf je reactie

3 reacties
  • Liesje says:

    Ik ben op dit ogenblik het boek van Sunny Bergman aan het lezen.
    Het valt mij vooral op hoe cultuurgebonden het is, zoals aangegeven in het voorbeeld van Cuba.
    Geen wonder dat sommigen hun zelfbeeld zo laag is hier in de Westerse wereld, als je vanaf je geboorte de zogenaamde perfectie overal te zien krijgt.

  • Er is idd nood aan een realitischer beeld, zeker voor jonge meisjes! En niet alleen in Cuba zijn ze zo trots op al hun vormen. In Brazilië zag ik hetzelfde. Welke vorm dan ook: allemaal in bikini, liefst nog met string, het strand op. Ik stond daar met veel ontzag naar te kijken. Heb daar nog steeds zeer veel bewondering voor!

  • Dieter says:

    Schitterend idee. Vandaag zou ik best een cijfertje hoger voor mezelf kunnen gebruiken. ’t is dan ook maandag ochtend.

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen