Gisterenavond ging Pop-up Class van start, een event voor jonge ondernemers met lezingen en inspiratiesessies. De initiatiefnemers vroegen me of ik het verhaal van Charlie wilde komen vertellen en liefst zo eerlijk mogelijk. “We willen geen glad marketingpraatje waarin je je bedrijf komt pitchen, we willen jouw persoonlijk verhaal.” zeiden ze. Dat trof, want over ondernemen kan ik een hele boom opzetten.
Veel mensen denken bij ondernemers immers vaak aan mannen in maatpakken die in hun chique BMW’s van zakenlunch naar netwerkevent rijden en de ene deal na de andere sluiten. Of aan hippe starters die dagenlang in biologische koffiehuisjes rondhangen en brainstormen over een nieuwe app, terwijl ze van hun soy latte nippen. Hashtag entrepeneur.
Niet zo bij de ondernemers die ik ken. Ondernemen is geen picknick, vind ik. ‘Living the start-up dream’ is vaak gewoon een regelrechte nachtmerrie. Het is ’s nachts wakker liggen in bed en je afvragen hoe je in godsnaam die volgende factuur gaat betalen. Het is vijf jaar op rij naar de Ardennen op reis gaan omdat je je gewoon geen vliegticket kan veroorloven. Het is op een zaterdagavond, terwijl je vrienden aan het feesten zijn, je boekhouding moeten doen, in de zetel, in je pyjamabroek. Het is hopen dat je nooit langdurig ziek wordt omdat je zelfs geen maand zonder inkomsten kan overbruggen. Kortom, het is keihard werken en gigantische risico’s nemen om een nieuw en waardevol product of idee in de markt te zetten, vaak met amper financiële return.
Lori Greiner: “Entrepreneurs are willing to work 80 hours a week to avoid working 40 hours a week.”
De ondernemers die ik de afgelopen jaren heb leren kennen, in de start-up wereld en daarbuiten, vind ik daarom stuk voor stuk kleine helden. Mensen die de wereld een klein beetje willen verbeteren en niet wachten tot de overheid iets doet maar zelf aan de slag gaan. Mensen die niet enkel geloven in duurzaam en sociaal ondernemen, maar het ook gewoon doen, elke dag opnieuw, tegen beter weten in.
Deze foto vond ik op de Facebookwall van mijn collega-starters van Creating Collective. Iets om in het achterhoofd te houden de volgende keer dat je boodschappen doet of kleren koopt.
Waarom ik ondanks dat alles toch nog graag een ondernemer ben?
Omdat je eigen zaak runnen je in staat stelt om je leven helemaal zelf in te richten. Je beslist helemaal zelf wat je doet met de tijd die je hebt. Ik sta bijvoorbeeld nooit meer in de file en vermijd spitsuren in de winkels. Leven en werk lopen continue door elkaar heen.
Omdat je als ondernemer je stempel kan drukken op de wereld en anderen kan inspireren. Er gaat geen week voorbij of we krijgen een berichtje van een van onze lezers waarin ze vertellen hoe een artikel hen zelfvertrouwen heeft gegeven. Dat doet deugd.
Omdat ondernemen voor mij niet enkel over financieel succes gaat maar ook op andere vlakken enorm veel voldoening geeft. Sinds ik zelfstandige ben geworden, heb ik al ontzettend veel boeiende en getalenteerde mensen ontmoet. In het allerslechtste geval is dit de enige ROI* (*return on investment) die ik overhoud aan mijn avontuur met Charlie. Dan nog is het een van de meest waardevolle geschenken die je kan krijgen in het leven.
Charlie Magazine is ondertussen mijn kindje geworden. Het houdt me wakker ’s nachts, maar hey, dat doen pasgeboren baby’s nu eenmaal. Voor wie na deze eerlijke heads-up nog steeds zin heeft om zijn of haar eigen zaak te starten, hier nog een paar tips. Dingen die ik zelf met schade en schande heb ondervonden, en dingen waar ik nog steeds mee worstel. Doe er je voordeel mee!
1. Ga voor een partner die jou écht ondersteunt. Iemand die niet te lam is om de kinderen elke dag naar school te brengen en het huishouden recht te houden. Iemand die het niet erg vindt om uren naar jouw twijfels te luisteren en je opraapt als je het niet meer ziet zitten. Eerlijk, zonder de steun van mijn man was er geen Charlie geweest, so you better thank him. Achter elke succesvolle ondernemer staat een partner met onwijs veel geduld en opofferingsvermogen. Ben je single, omring je dan zoveel mogelijk met familie en échte vrienden waar je op kan terugvallen in tijden van nood.
2. Lees biografieën of luister naar de eerlijke levensverhalen van andere ondernemers, bijvoorbeeld op Pop-up class. De meeste succesvolle ondernemers zijn ooit begonnen in iemands garage en hebben jaren zwarte sneeuw gezien. You are not alone. Deze ontnuchterende blog drukte me bijvoorbeeld met mijn neus op de feiten: How quitting my corporate job for my start-up dream fucked up my life.
3. Vraag hulp. Je kan niet in alles een expert zijn. Geef je zwakte toe als je het niet meer weet of het niet meer alleen volhoudt. Laat je ondersteunen door incubators als Start It @Kbc, waar wij ook onze redactieruimte hebben. Je krijgt er niet alleen kantoorruimte en gratis wifi maar vooral ondersteuning van gelijkgestemde zielen.
Robert Orben: “There are days when it takes all you’ve got just to keep up with the losers.”
4. Je kan niet elke dag een succesnummer zijn. Aanvaard je mislukkingen en leg je lat niet altijd té hoog. Je zal fouten maken als ondernemer, het beste is om eruit te leren en er niet in te blijven hangen.
5. Neem pauzes. Er is slechts een dunne grens tussen een enthousiaste ondernemer en een geobsedeerde gek. Het moeilijkste is om niet 24 uur op 24 uur, 7 op 7 met je zaak bezig te zijn. Maar zo steven je recht op een burn-out af. Laat je werkmails een paar weken niet toekomen op je smartphone. Check na acht uur ’s avonds je telefoon niet meer. Aanvaard dat je af en toe mensen zal moeten teleurstellen. Dat is ook helemaal niet erg. (Toegegeven, met deze heb ik het zelf nog erg moeilijk. Loslaten is de boodschap!)
6. Probeer er plezier in te beleven, ondanks de financiële onzekerheid en de hoge werkdruk. “If you’re going to walk on thin ice, you might as well dance.” Kies leuke collega’s, organiseer fijne events (zoals een Seksi Feest!), doe dingen die je als werknemer nooit zou mogen. En als ondernemen je meer stress dan plezier oplevert, dan moet je iets veranderen.
16 reacties
Super en inspirerend verhaal over hoe het echt is als startende ondernemer! Je laat je inderdaad best bijstaan waar het moet!
Beste Jozefien,
Bedankt voor je verhaal. Heel herkenbaar! En I just love F*ck Fake!
Zeer herkenbaar wat ik hier lees.
Ik ben sinds 1980 zelfstandige, en veel van hetgeen ik hier lees is tot op vandaag nog steeds van toepassing. Aangezien ik ondertussen een stuk ouder ben geworden is ziekte inderdaad een schrikbeeld dat regelmatig de kop op steekt. Als zelfstandig ondernemer kan dit echt een doodsteek voor je bedrijf betekenen.
Verder vind ik het een zeer interessant artikel.
En waarom heb ik nog geen abonnement op Charlie? Dat zal ik NU eens veranderen. 1. Content. Check 2. Local. Check.
I’ve heard my name and the word “misogynist” used in the same sentence before. It is sad that this is the case because I am in a unique position to identify with and personally empathize with women throughout history who were abused by men while society looked on, or worse yet, incarcerated those who spoke out against it.
So what is my stance on men’s rights? What about feminism, women’s rights or gender issues in general?
Well, this will anger a lot of people because it is true and it is mostly hidden for the time being from credibility in the public eye. There are a lot of abused and repressed men out there who are eventually going to grow a backbone and start to assimilate into a unified force. Just as the pendulum has swung wildly in favour of women’s rights, there will come a day when the apogee is reached, and things start to slide downhill in the other direction. I’m probably a little ahead of my time in foreseeing this because it has not yet become obvious to most people just how angry and upset men are about being treated with such disrespect and unfairness. It may not even be obvious to the men themselves as the tension builds and they struggle to understand their own consternation. Rest assured there will come a time when the house of cards begins to fall, so preparation for that day would be a good thing.
So that’s my stance on what is and what will be. How about what I will do about it?
When the time comes, and the camel’s back is broke, I will stand up and say this: There are a lot of men who have been violated, abused and even terrorized. It was an unjust thing to have happened, and it was wrong of society to turn a blind eye at best or further rub salt in the wound via persecution at worst. A lot of downtrodden men are fed up and want to reclaim their rights and their dignity by seeing those who have perpetrated this heinous violation of human rights pay for what they have done. There are a lot of angry men out there, and I DON’T HAVE TO BE ONE OF THEM.
For you see, rights and dignity is something which comes from within, not without. So long as you recognize this, nobody can take that away, no matter how much force they use or how violently that pendulum swings. It’s just a back-and-forth game of politics that is pretty childish and immature if you ask me. Take yourself out of the game and see what happens.
Now… once we’ve gotten past that, how about we all stop identifying ourselves by our gender? How about we just see people as individuals for who they are and what they do, not what they are and who they do 😛 And while we’re at it, why not include acceptance of race, faith, physical traits and neurodiversity into the mix? Imagine that. There’s some intermediate sociology 201 for you. Just wait till you get to the advanced courses 😉
Ik was aanwezig op je presentatie op Pop up class en het heeft me moed gegeven om mijn dromen nog meer na te jagen en waar te maken. Ik zit nog in de fase ik wil iets doen, en heb een plan maar dan nu alles concreet krijgen. Door naar verhalen zoals de jouwe te luisteren besef ik dat het niet makkelijk zal worden, maar moeilijk gaat ook.
Ik erger me blauw aan de situatie waar ik nu in zit en laten we eerlijk zijn het leven is te kort om me te ergeren. Laten we dat maar veranderen, het duurt immers al te lang.
Mijn leuze is Don’t give up on a dream, don’t give up on a wanting and everything that’s true. (Brain Molko).
Knap wat je doet Jozefien! Keep the good spirit.
’t Is er weer boenk op. En weet je, ik lig toch ook veel liever es wakker van mijn ondernemerstroubles dan van mijn eikel van een baas 🙂
Weeral prachtig geschreven. Herkenbaar. Leuke metafoor ook van het kindje dat je ’s nachts wakker houdt. #goebezig #blijvengaan #bookzine2gaatuitverkopen!
Super presentatie gisteren, die blijft hangen bij alle toehoorders. Eerlijk, duidelijke inzichten en geen only positive verhaal.
Ben geraakt door wat je schrijft, Jozefien. Veel herkenning ook. Ik ben zelf tien jaar geleden in het diepe gesprongen en had geen idee waar ik aan begon. Vandaag, veel bijzondere ontmoetingen, kleine en grotere overwinningen, worstelingen, onzekere momenten, tranen en vreugdedansjes verder, ben ik meer dan ooit dankbaar dat ik ondernemer mag zijn. En heb ik een lastige dag, dan helpen stukken als deze om me eraan te herinneren waarom ik voor dit pad heb gekozen en er met hernieuwde goesting weer tegenaan te gaan. Merci!
Het kantelpunt vind ik tot nu toe het moeilijkste. Ik voel de zaak groeien en moet er steeds harder voor gaan werken, met alle gevolgen vandien, terwijl er financieel absoluut nog geen ruimte is om dat werk te gaan delen met iemand anders. Een luxeprobleem dat toch vaak voor een dip zorgt. Dit artikel haalt me alvast uit de dip van deze ochtend. Dank je wel!
Helemaal waar.
Een gezonde dosis geluk en heel veel doorzettingsvermogen sleepten me door de eerste drie jaren als ondernemer. Als ik het even niet meer zie zitten (kleine tegenslag, hormonen, je kent het wel…) denk ik aan een vorige job bij een vervelende baas die zichzelf geweldig vond. En huppakee: ik doe naarstig verder.
Ook hier 2 jongens die soms met de tablet op de achterbank flink zitten te wezen in de auto wanneer mama een afspraak heeft.
So be it. We doen toch maar lekker ons eigen ding!
Een moeder moet haar kinderen op een eerlijke/rechtvaardige manier opvoeden, en niet enkel op basis van sociale groepen zoals het feminisme.
Jou kinderen zullen het op jou afreageren als zij groot zijn, aangezien het feminisme minder belangrijk gaat worden wanneer jou kinderen volwassen zijn.
Niemand heeft het recht om zomaar een oordeel te vellen over iemands ouderschap op basis van een anekdote. Charlie is geen plek voor domme, ongegronde verwijten.
En feminisme is wat ons betreft het beginsel van een evenwaardige samenleving. Laten we hopen dat onze kinderen het als vanzelfsprekend gaan beschouwen in plaats van minder belangrijk.
Een feministe ben ik niet, pragmatisch des te meer.
Als ondernemer kan ik gemakkelijk zelf de uren bepalen waarop ik werk. Dit maakt dat ik thuis ben wanneer de kinderen van school komen, op woensdagnamiddag, … Zo hoeven ze nooit naar de opvang en spelen ze buiten met hun vrienden van zodra het kan.
Maar nood breekt wet: wanneer een klant instant hulp nodig heeft, schiet ik te hulp. Zij betalen immers ons brood op de plank.
Wow, zo herkenbaar! Het voelt bijna alsof ik het zelf geschreven heb. Bedankt Jozefien! Het geeft me ongelofelijk veel moed om verder te doen.