Opinie

Let’s talk about rape & culture

Seksisme is een probleem in de cultuursector, maar dat is nog maar het topje van de ijsberg

Let’s talk about rape & culture

Vier jaar cel. Dat is de straf waartoe Chafic A. (29) is veroordeeld wegens bewezen zedenfeiten. De man werkte bij Hakuna, het castingbureau van de film ‘Black’, en werd verdacht van het misbruiken van vijf jonge vrouwen. Onder zijn slachtoffers zaten volgens de berichtgeving ook potentiële figuranten, een medewerkster van het bureau en een stagiaire.

Kudos voor regisseur Adil El Arbi, die de vrouwen heeft aangemoedigd klacht in te dienen bij de politie. Zo zouden er nog mannen mogen opstaan.

Want al te vaak wordt er gezwegen. Of nee, wacht. Dat klopt niet helemaal. Er wordt namelijk wel van alles verteld. Er wordt geroddeld en gefluisterd. Maar tot echte klachten bij de politie komt het maar zelden.

Dat blijkt wel vaker het geval in showbusiness. Deze week schreef actrice Rose McGowan een brief aan Hollywood. “Dear Hollywood, To the women and men in the entertainment industry who know exactly whom and what I am talking about, I say be brave. Do not work with those you know to be offenders or you are no better than they. Take a stand.” In een reeks tweets onder de hashtag #WhyWomenDontReport vertelde ze over hoe ze werd verkracht door een grote Hollywoodbaas.

Kortom: het is geweten. Altijd. Het zijn publieke geheimen. Iedereen weet het, maar niemand doet er wat aan.

Rose McGowan vertelde nog dat ze de goede raad had gekregen van een vrouwelijke strafpleiter om vooral geen klacht in te dienen, want ze zou zo’n rechtszaak nooit winnen. Ze had tenslotte ooit een seksscène gedaan.

Een studente kreeg bij wijze van demonstratie van een filmscène een vinger in haar vagina. Grab ’m by the pussy, iemand?

Terug naar eigen land. Van een Belgische regisseur heb ik ook al allerlei verhalen gehoord. Over de seksmaniak van een – intussen gepensioneerde – leraar op de bekendste filmschool van het land en hoe die screentesten organiseerde voor jonge actrices. In de film moest de vrouw met allerlei mannen seks hebben. Tijdens de screentest moesten de jonge actrices uiteraard strippen. Een studente kreeg bij wijze van demonstratie van een filmscène een vinger in haar vagina. Grab ’em by the pussy, iemand? You can do whatever you want. Wanneer je in een machtspositie zit.

Zou seksueel misbruik sneller gebeuren in de theater- en filmwereld? Misschien. Omdat de gelegenheid zich gemakkelijker voordoet. Je geeft je bloot, als acteur. En niet alleen letterlijk. Je moet je kwetsbaar opstellen. Diezelfde regisseur vertelde trouwens over hoe mannen zo ook het slachtoffer waren van artistieke machtswellustelingen. De sfeer, zo vertelde hij, leunt aan bij hersenspoeling. Er is geen waarheid of onwaarheid, want iedereen heeft zijn eigen waarheid. Maar het is de leraar die de punten geeft. En wie wil er geen goede punten?

Deze week zag ik een foto op de tijdslijn van een mede-Charlie, van een vijfjarig meisje. ‘Mijn lichaam is van mij’, stond er. ‘Dwing me niet om je een kus of een knuffel te geven, want ik ben aan het leren over toestemming en hoe ik niet over mijn grenzen moet laten gaan.’

Zo is het maar net.

 

Lees ook: “Zat je tampon verkeerd?”: vrouwen uit de kunstensector getuigen over seksisme op het werk

Schrijf je reactie

Als journalist weigert Ann-Marie Cordia al vijftien jaar lang te kiezen tussen de serieuze schrijfsels, de curieuze en de amoureuze. Ze schreef al voor Het Laatste Nieuws, NINA, Goedele en De Morgen, maar haar ziel blootleggen doet ze alleen op Charlie.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen