Reportage

Deze Amerikaanse vrouwen bouwen aan een conservatieve beweging

Deze Amerikaanse vrouwen bouwen aan een conservatieve beweging

Terwijl de Democratische Roze Golf over Amerika heen raast en meer Democratische vrouwen dan ooit  zich verkiesbaar stellen, bouwen Republikeinse vrouwen in stilte aan een opmars binnen hun partij. Gemakkelijk is dat allerminst.

“Een beetje frustrerend is het wel, die aanhoudende stroom jubelberichten over Democratische kandidates”, zegt Elise Stefanik. “Dit is nu eenmaal hun moment, dat zie ik ook wel. Maar vergis je niet: ook wij hebben meer vrouwelijke kandidaten dan ooit.” Het jongst verkozen vrouwelijke congreslid in Amerika – dertig destijds, inmiddels vier jaar geleden- is enthousiast over de opmars van vrouwen in haar partij; een opgave die haar als voorzitster van het comité voor de rekrutering van vrouwen bij de Republikeinen aan het hart gaat.

“In de race om het congres strijden 65 Republikeinse tegen 207 Democratische vrouwen.”

Haar positie is geen overbodige luxe: waar bij de Democraten zo’n 30% van de Congresleden vrouw is, moeten de Republikeinen het doen met een schamele 10%. Dat patroon zet zich door op lagere bestuurlijke niveaus en in de wetgevende instituten. Republikeinse vrouwen stellen zich bovendien minder vaak kandidaat dan hun Democratische soortgenoten.

Voor de Senaatsverkiezingen van aankomende november staat de teller op 23 Republikeinse kandidates in de voorverkiezingen tegenover 31 Democraten, voor het Congres streden 207 Republikeinse vrouwen versus 356 Democratische dames om een plek. Van hen overleefden 11 Republikeinse versus 18 Democratische Senaatskandidates de voorverkiezingen. In de race om het congres strijden 65 Republikeinse tegen meer dan drie keer zoveel (207) Democratische vrouwen, aldus de laatste tellingen van het Center For Women and American Politics van de Rutgers Universiteit.

Waarom blijft de Republikeinse partij zo achter? En welke rol speelt vrouw zijn voor de kandidates van 2018 in deze partij?

“Identiteitspolitiek is nu eenmaal geen stemmentrekker bij de Republikeinen: jezelf profileren als vrouw is simpelweg geen winnende strategie,” vertelt professor politieke theorie aan de Hartwick universiteit Laurel Elder. Zo peilde CNN onlangs de stelling: zou het land er beter uitzien als het door vrouwen wordt bestierd? 64 procent van de ondervraagden dacht van wel. Opgesplitst naar partijen ziet het plaatje er iets anders uit: bij de Democraten ondersteunt 83% de stelling, bij de Republikeinen is slechts slechts 36% overtuigd. “Hoe conservatiever de staat, hoe kleiner de kans dat vrouwen politieke ambten bekleden. Daarmee is de partij zelf het grootste obstakel voor vrouwen om door te groeien in de partij,” aldus Elder.

“Hoe conservatiever de staat, hoe kleiner de kans dat vrouwen politieke ambten bekleden.”

Het leidt tot opmerkelijke campagnestrategieën. Congreslid voor het zevende kiesdistrict in Tennessee Marsha Blackburn – nu kandidate voor de Senaatszetel in de staat, noemt zichzelf consequent congressman, een overblijfsel uit de strijd om haar congreszetel. De inschatting van haar campagneteam was destijds dat het electoraat liever een man aan de macht hielp, ook al was hij Democraat. Die positionering droeg bij aan haar overwinning. “Ik voer campagne als de beste kandidaat voor de positie, dat deed ik toen, dat doe ik nu, ”aldus Blackburn.

“Bij de Democraten is zo’n 30% van de Congresleden vrouw, bij de Republikeinen slechts 10%.” Foto via Istock

Het is een veelgehoorde retoriek in conservatieve kringen, die ook Missy Shorey onderschrijft. Shorey voert het woord namens ‘Maggie’s List’, een organisatie die Republikeinse kandidates financieel en organisatorisch ondersteunt. Het doel van deze club is om meer conservatieve vrouwen verkozen te krijgen. De Democratische tegenhanger- Emily’s List- bestaat al sinds 1985.  “Het verschil tussen ons en Democraten is dat wij kijken naar geschiktheid. Heeft zij het in zich, is zij de beste kandidate op de beste plek? In tegenstelling tot de Democraten ondersteunen we kandidaten niet alleen omdat ze vrouw zijn.“ Kandidaten een stok tussen de deur bieden omdat ze vrouw zijn, vindt ze onzin: “ga eerst je strepen maar verdienen, het congreslidmaatschap is geen stageplek.”

“Was Hillary niet vrouwelijk genoeg of juist teveel gericht op het feit dat ze vrouw was en verloor ze daarom?”

Jarenlang was ‘de juiste kandidaat op de juiste plek‘ de leidende retoriek in de partij. Dit jaar lijkt er langzaam maar zeker ook ruimte voor een ander geluid, ook in traditioneel conservatieve kiesdistricten. Senaatskandidate in Arizona Martha Mc Sally bijvoorbeeld, katapulteerde zich spontaan het landelijke podium op met de lanceringscommercial van haar campagne. In vol luchtmachtornaat roept de straaljagerpilote haar partij daarin op ‘to grow a pair of ovaries’. Martha, die als eerste vrouw in de Amerikaanse luchtmacht diende, positioneert zich daarmee overduidelijk als een stoere, no nonsense Zuidelijke vrouw. Tegelijkertijd scoort het spotje hoog op testosteron; de Southern men moeten er ook door worden aangesproken. Ondertussen spreekt ze in haar interviews nadrukkelijk uit over barrières die ‘vrouwen ervan weerhouden hun potentieel te bereiken.’

Het spotje is een strategisch knappe koorddans tussen enerzijds de traditionele ‘beste kandidaat op de beste plek’ retoriek, anderzijds en een moderne ‘ vrouwelijke’ koers. Beide kanten van het conservatieve electoraat worden daarmee bediend.

“Kijk naar onze huidige politici: het zijn allemaal witte oude mannen.”

Het toont tegelijkertijd het klassieke dilemma in elke emancipatiestrijd: ben je geëmancipeerd als je je gedraagt zoals de ander en word je daarom geaccepteerd, of is emancipatie juist volledig vrouw te kunnen zijn, ook in een mannenomgeving? Was Obama te zwart of juist te wit? Was Hillary niet vrouwelijk genoeg of juist teveel gericht op het feit dat ze vrouw was en verloor ze daarom?

Niet iedereen kiest zoals Mc Sally voor de koorddans-variant. In Orange County, een conservatief bolwerk in groter Los Angeles, kiest Shastina Sandman (die de voorverkiezingen voor een congreszetel uiteindelijk verloor) ervoor haar vrouwelijkheid kern van haar campagne te maken. “Kijk naar onze huidige politici: het zijn allemaal witte oude mannen. Sommige onderwerpen begrijpen vrouwen nu eenmaal beter, simpelweg omdat ze vrouw zijn. De pil bijvoorbeeld – wat weet je  als man nou van de verlichtende effecten op acne of PMS?”

Jonge, republikeinse, vrouwelijke Trump supporters in Saint Louis. Foto via Istock

Sandman schept met haar opvatting niet alleen ruimte voor een alternatief naast ‘ de beste kandidaat op de beste plek’. Ook breekt ze met het repliek dat telkens weer opduikt in gesprekken met Republikeinse vrouwen dat ‘alle onderwerpen vrouwenonderwerpen zijn.’ “Als het goed gaat met de economie, de veiligheid of het onderwijs hebben wij er net zo goed baat bij”, is de redenering. Gevraagd naar een mogelijk effect van Trump op de kandidering van Republikeinse vrouwen, antwoordt Sandman: “hij inspireert me en laat zien dat ik als zakenvrouw net als hij politicus kan zijn.” Shorey beaamt dat: “Hij benoemt aan de lopende band vrouwen, als dat geen bewijs is van zijn geloof in de capaciteiten van vrouwen weet ik het ook niet meer.”

“Toen ik mezelf in 2014 kandideerde, was er niemand in de partij die me belde of aanbood om te helpen.”

De identiteitsideologie als obstakel voor de opmars van vrouwen sijpelt ook door in de partijstructuur. De rekrutering van vrouwen is bij de Republikeinen minder structureel ingebed en wordt dan ook met minder daadkracht uitgevoerd dan bij hun politieke tegenhanger.  Het is een van de redenen dat Stefanik de voorzittersrol van het comité dat vrouwen rekruteert naar zich toe heeft getrokken. “Toen ik mezelf in 2014 kandideerde, was er niemand in de partij die me belde of aanbood om te helpen. Dat wil ik anders doen: juist omdat er naar verhouding zo weinig vrouwelijke kandidates zijn, moet je vanaf het begin hulp bieden.”

Van links naar rechts: Martha Mc Sally, Marsha Blackburn en Elise Stefanik. Foto’s via Maggie’s List

Zo koppelt de partij nieuwbakken kandidates aan ervaren politici. Stefanik vliegt hoogstpersoonlijk het land door om de juiste kandidates te selecteren en de goede matches te maken. Langzaam maar zeker bouwt ze een landelijk netwerk van conservatieve vrouwen. “We beginnen nu de vruchten te plukken van onze inspanningen,” vertelt ze aan de telefoon. “Dit jaar hebben we drie keer zoveel kandidates voor het Congres als in 2014; dat is geen toeval.”

“Er zijn minstens zo veel vrouwen die geloven in een verbod op abortus.”

Niet alleen de partij is aan een inhaalslag bezig, ook staan er, naar Democratisch voorbeeld steeds meer organisaties op zoals Maggie’s List, allemaal gericht op het vergroten van een conservatief vrouwelijk geluid. “Ik heb enorm respect voor wat de Democraten hebben opgebouwd: ze halen meer geld op, bieden meer ondersteuning in alle aspecten van een politieke campagne en hebben meer verkiesbare vrouwen. Hun geluid is nu dominant. Maar er zijn minstens zo veel vrouwen die geloven in een verbod op abortus, geen beperkingen willen van de verkoop op wapens of geloven in een kleinere overheid. Het is tijd dat zij zichtbaar worden.”

Strijdlustig als ze zijn, de Republikeinse vrouwen begrijpen zelf ook dat het een kwestie van lange adem is. “De Democraten hebben de wind nu even in de rug. Maar terwijl iedereen de aandacht daar op vestigt, bouwen wij rustig door aan een conservatieve beweging,” zegt Stefanik. “Het duurt nog wel even voor we op hetzelfde niveau zitten maar over een paar jaar verrassen we vriend en vijand. Het begin is er.”

Foto boven: Istock

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen