De eerste sessie psychotherapie met mdma was een succes. Eind goed al goed? Helaas. Lees het vervolg van het verhaal van Rachel Hope, verkrachtingsslachtoffer en ptss-patiënte. Illustratie: Stephanie Willems
In 2008 ben ik verhuisd van het rustige eiland Maui op Hawaï naar de grote stad Los Angeles. Mijn zoon was intussen oud genoeg om voor zichzelf te zorgen – overigens is zijn vader er altijd voor hem geweest, als ik het moeilijk had – en ik was er klaar voor. Ik wilde zijn waar de actie was. Ik voelde me sterk genoeg. In 2008 heb ik een tweede kind gekregen. Ik werd mama van een dochter. Opnieuw zonder liefdespartner, maar met een goede vriend als vader.
En toen werden de resultaten van het onderzoek gepubliceerd. Ik was bang dat iedereen de studie zou weglachen, maar het tegendeel gebeurde. De reacties waren overwegend positief. Wat nu? In mijn omgeving wisten enkele mensen wel van mijn mdma-therapie en sommigen wilden die graag zelf volgen. Ik vond dat ik het verschuldigd was aan andere ptss-patiënten om een draagvlak te helpen creëren voor deze behandeling. Ik moest mijn verhaal met de buitenwereld delen.
Ik zou op CNN komen. Hun journalisten gingen heel grondig te werk. Ik kan me nauwelijks herinneren hoeveel keer ze me hebben geïnterviewd, om te zien of ik geen tegenstrijdigheden vertelde. Ik begrijp dat, want hun reputatie staat natuurlijk op het spel. Maar er bleek een probleem te zijn: ze vonden helemaal niets terug van de rechtszaak in Arizona, van eind jaren negentig! Zelf had ik destijds het grootste deel van die papieren weggemoffeld en verstopt, vooral uit een vorm van zelfbescherming, en het heeft maanden geduurd vooraleer ik ze heb teruggevonden. Ik werd fysiek ziek van die hele doorlichting.
“Ik ben helemaal teruggegaan tot in de baarmoeder bij mijn moeder.”
Later zou blijken dat de autoriteiten in Maricopa County in Arizona verwikkeld waren in een schandaal en talloze zedenzaken in de doofpot hebben gestopt. Dáárom vonden de journalisten er niets van terug. Pas toen alle twijfel over mij eindelijk weg was, hebben ze mijn verhaal gebracht. Maar tegen die tijd was ik een compleet wrak. Ik was bang geworden dat ze elk sensationeel detail uit mijn verhaal zouden uitzenden, en dat terwijl veel van mijn vrienden nog nooit mijn hele verhaal hadden gehoord. Uiteindelijk viel de uitzending enorm goed mee. Ze hadden nauwelijks details gegeven over het misbruik zelf en daar was ik opgelucht over. Maar het was te laat. I was a fucking mess.
Daarom heb ik een derde sessie therapie met mdma gevraagd aan de onderzoekers en godzijdank kwam ik in aanmerking voor een studie voor patiënten die hervallen waren. Die ervaring is onbeschrijflijk geweest. I broke through shit I don’t even have the words to tell you. Ik ben helemaal teruggegaan tot in de baarmoeder bij mijn moeder en ik heb de verbindingen in mijn hersenen opnieuw aangelegd.
Ik moet er compleet gestoord uitgezien hebben, want ik heb in een foetushouding gelegen, ik heb geschreeuwd en gehuild. Maar op het einde was ik herboren.
Illustratie: Stephanie Willems
Ik heb mijn higher self in die sessie weer vragen gesteld.
‘Welke relatie ik moet hebben met mijn moeder?’
‘Ze is te gevaarlijk om in de buurt te hebben van mijn kinderen. You don’t want to stir her pot. Je wil haar vooral niet uitdagen. Je hoeft haar niet te vergeven. Maar voel mededogen. Heb genade.’
Ik denk niet dat ik mijn moeder ooit zal kunnen vergeven. Ik ben bang dat ik daartoe de kracht niet heb. (stil) Soms denk ik: ze heeft me tenminste laten leven. Dat is toch iets. (begint te huilen) Gemakkelijk is het niet altijd, nee. Ik was een klein kind en she pimped me out.
Mijn moeder heeft tijdens de rechtszaak verklaard dat ze nooit heeft kunnen geloven dat die man slecht was, omdat hij zo’n ‘verlichte geest’ was. Ze is ongeschoold, egoïstisch en gemakkelijk te manipuleren. Ik denk dat ze van me af wilde en alleen naar Hawaï wilde, ik vermoed dat hij haar reis betaald heeft. Het was eigenlijk maar bedoeld voor drie weken, heeft ze toen ook verteld. Tijdens die zes weken ben ik ook naar andere mensen gestuurd, en die hebben me uiteindelijk naar Hawaï gestuurd, naar mijn moeder.
En toch. Ik bel soms met haar of ik stuur haar een video van ons leven en als ze geld nodig heeft, geef ik het soms. (sterk) Ik ben nu mijn eigen moeder.
“Ik word niet langer gekaapt door mijn hersenen die tilt slaan wanneer ze geconfronteerd worden met mijn verleden.”
Voor mijn papa voel ik nog altijd enorm veel liefde. Op de momenten dat ik hem zag als kind, was hij heel liefdevol. Ik weet dat hij van me hield. Hij toonde affectie en riep nooit tegen mij. In mijn hoofd, als kind, was hij mijn held. Ik had mezelf wijsgemaakt dat hij wel wilde, maar dat hij me niet mocht komen redden. Nu, als volwassene, zie ik ook hoe hij me heeft teleurgesteld. De realiteit is helaas dat hij een zatlap was, een drugsverslaafde en een zwerver, en totaal niet uitgerust om een kind op te voeden. Daar heb ik het tot op de dag van vandaag moeilijk mee.
Ik heb nog altijd post-traumatische stress, maar het is niet langer een syndroom. Post-traumatisch stresssyndroom is niet hetzelfde als post-traumatische stress. Het is niet omdat je iets traumatisch hebt meegemaakt, dat je daarom post-traumatisch stresssyndroom ontwikkelt.
Er zijn afschuwelijke dingen met mij gebeurd als kind, dingen waarvan je je niet kan inbeelden dat ze kinderen worden aangedaan. Dat gegeven zal nooit veranderen. Maar ik word niet langer gekaapt door mijn hersenen die tilt slaan wanneer ze geconfronteerd worden met wat mij vroeger is overkomen.
Ik ben momenteel in Los Angeles een centrum aan het oprichten voor oorlogsveteranen die kampen met posttraumatisch stresssyndroom.
Waarom kan de ene soldaat die actief gaat vechten amper nog functioneren terwijl een andere na zes maanden gemarteld worden toch een normaal leven kan leiden? We weten nog niet waarom. Een hypothese is dat wie wel ptss ontwikkelt, waarschijnlijk al eerder een trauma heeft opgelopen in de zeer vroege kindertijd, vaak nog voor een kind de woorden heeft om erover te praten en zo traumatisch dat het brein het zich niet meer herinnert.
“Ik, scepticus der sceptici, ben genezen. Ik durf dat te zeggen.”
In de jaren dat ik nog ptss had, voelde ik soms pijn zonder dat ik wist waar die vandaan kwam. Al mijn symptomen en mijn hele lichaam, vertelden het verhaal. Achteraf heb ik het bij elkaar gepuzzeld. Natuurlijk herinnerde mijn lichaam zich pijn: als peuter had ik twee operaties gehad in mijn longen, zonder verdoving. Sinds de derde sessie met mdma heb ik geen body memories meer gehad. Vandaar dat ik denk dat er fundamenteel iets veranderd is, in mijn hersenen.
De neurowetenschapper die achteraf heeft gemeten hoe het gesteld was met mijn ptss, noemde de resultaten zeer significant. Want vaak kan je de symptomen wel onder controle houden bij ptss-patiënten, maar na zijn metingen noemde hij mij genezen.
Ik, scepticus der sceptici, ben genezen. Ik durf dat te zeggen.
Volgens mij geeft het medicijn mdma mensen de mogelijkheid om hun hersenen opnieuw te bedraden, zodat ze uiteindelijk hun eigen genezer worden. Ik durf niet te zeggen dat ik de therapie nooit meer zal nodig hebben – ik ben bang van wel. Ik durf ook niet te beweren dat iedereen dezelfde resultaten zal halen als ik, maar toch. Ik denk dat er nog zoveel mensen geholpen zouden kunnen worden.
Daarom zie ik mdma als een echt medicijn en ben ik zo tegen het recreatieve gebruik van xtc. Er moet maar eens iets slecht gebeuren, en straks ligt het onderzoek naar mdma wéér stil. Daar ben ik als de dood voor.
Schrijf je reactie