Openhartig

Het water aan de lippen

Voltijds werken en toch niet rondkomen.

Het water aan de lippen

Op 24 september 2014 spreekt Geert Bourgeois (N-VA) zijn Septemberverklaring uit voor het Vlaams Parlement. Er worden zware besparingen aangekondigd. Een groot deel van de inspanningen zal door de gezinnen geleverd moeten.

Op de radio hoorde ik de septemberverklaring en de discussie over hoe de overheid “een vangnet en geen hangmat” mag zijn. Ik heb het fijne van de verklaring opgezocht op krantensites. Die avond heb ik me in bad gelegd om eens goed onbedaarlijk te kunnen huilen. Ik heb gesnikt als een kind. Nu al kan ik soms niet naar de supermarkt en ik werk voltijds. Het gaat hier niet over de nieuwste iPhone, ik heb het over basisbehoeften.

Ik ben een alleenstaande mama. Mijn vierjarige zoon en ik wonen in een bescheiden huurhuis (geen tuin, wel een koertje) in de stad. Als het regent, kan je dat bij ons binnen horen door de gaten in het dak. Er is geen centrale verwarming en evenmin dubbele beglazing. Ik ben het soort moeder dat haar zoon leert eerder een dikkere trui aan te trekken dan de verwarming hoger te zetten. Twee keer gewonnen: mijn budget blijft onder controle en mijn ecologische voetafdruk ook. Vanuit die laatste motivatie ben ik bereid een ietsepietsie meer te betalen voor groene stroom. Omdat we daar met z’n allen op lange termijn voordeel uit halen.

Nu al kan ik soms niet naar de supermarkt en ik werk voltijds.

Een woning net buiten de stad zou me goedkoper uitkomen maar dan heb ik een auto nodig. Die had ik ook. Verleden jaar moeten verkopen wegens onbetaalbaar geworden. Sindsdien doen wij alles met de fiets. U zal mij echter niet horen klagen over een autoloos bestaan. Ik heb mijn leven daarrond georganiseerd. Ik maak maximaal gebruik van de dagen dat ik mijn zoon niet naar school moet brengen of gaan halen (en dus geen fietsstoeltje achterop heb) om tijdens de middagpauze mijn fietstassen vol te proppen met inkopen. Fietsen is goed voor mijn eigen gezondheid én voor het milieu. Alweer: win-win-win.

Groenten en fruit koop ik van een lokale bioproducent, gevestigd dichtbij de stad: duurzaam want het moet van niet ver komen. Hoewel ik het niet breed heb en die producten niet goedkoop zijn, is het een uitgave die ik met plezier doe. De meerkost voor biologische groenten compenseer ik dan weer door vegetarisch te eten. Dat eetpatroon beschouw ik als een investering op verschillende vlakken: de lokale economie, mijn eigen lijf, de zorgverzekering op lange termijn en de impact op het klimaat.

Van quality time met mijn gezin maak ik een punt. Daarom werk ik weliswaar fulltime, maar in eigen stad. Ik wil mijn kind niet om 7u ’s ochtends in de opvang afzetten om het daar om 18u ’s avonds opnieuw te gaan oppikken. Omdat er niemand anders is die het voor me zal doen. Afgezien van het praktische aspect, geloof ik dat het mijn taak is hem de veiligheid en sereniteit van pakweg een familiediner te bieden. We zitten samen aan tafel, eten de verse kost die ik zelf bereid heb en we praten over zijn dag. ’s Ochtends hebben we de tijd om nog even te knuffelen in bed voor we ons in de ratrace gooien. Hij is vier, zo moet dat.

Wij staan op een richel, aan de rand, en worden langs geen kant meer beveiligd. Ik doe het bijna in mijn broek.

Ik heb misschien het meest banale gezinsleven ooit beschreven. Dat zou het ook zijn, mocht ik het einde van de maand halen. Nadat alle rekeningen zijn betaald, schiet er letterlijk niks over. Schoenen kopen kan ik niet, alle kleren die wij dragen zijn tweedehands, onze meubelen zijn dat ook. We hebben geen TV en gelukkig een laptop van het werk. Uit eten kunnen we eigenlijk niet. Mijn huisbaas durf ik niet te vragen om het huis op te knappen uit schrik dat hij de huurprijs dan optrekt. Voor het bedrag dat ik via een sociale lening kan krijgen, is geen enkel huis te vinden. Ik zou graag 1/5 ouderschapsverlof opnemen om de druk op mijn gezin wat te verlichten. Maar 150 à 200 euro per maand missen, zou mijn doodsteek zijn. Deze maand heb ik het, de laatste week voor mijn loon werd gestort, met exact 7,92 euro op mijn rekening moeten redden. Een week lang. En net in die week kwam de septemberverklaring.

Hoezo geen hangmat? Voor mensen als mij wordt zelfs het vangnet vol gaten geknipt: de alleenstaande ouders, de zieken, de kleine zelfstandigen. Wij staan op een richel, aan de rand, en worden langs geen kant meer beveiligd. Ik doe het bijna in mijn broek.

Wat betekent zuurstof voor de economie als de mensen in die economie aan het einde van hun Latijn zitten? Oké: economie + zuurstof = jobs en welvaart voor iedereen. In theorie, want die simplistische optelsom heeft me tot nog toe bitter weinig garanties op een mooie toekomst geboden. Hoe kan ik het – zoals men mij nu vraagt – met nog minder doen? Op welk vlak moet ik nog meer “inspanningen leveren”?

De hele voorbije zomer ben ik ziek geweest. Blijkt dat ik zwaar allergisch ben, van vandaag op morgen, aan zowat alles. Om wat levenskwaliteit over te houden, moet ik een nieuwe anti-allergene matras en lederen zetels kopen, gordijnen en tapijten buitengooien, elke dag medicatie slikken, dure onderzoeken ondergaan enzovoort. Het maatschappelijke engagement dat ik de voorbije vijftien jaar met mijn levenswijze ben aangegaan, lijkt een slag in het water.

Weet je waar ik vooral intens verdrietig van werd, daar in mijn bad? Van de commentaren op de berichtgeving.

Ik betaal het gelag voor de korte termijnvisie van de politiek. Er is een rechtstreeks verband tussen de toenemende luchtvervuiling en de forse stijging van het aantal patiënten met luchtweginfecties, allergieën, enzovoort. Een gezin met twee kinderen dat evenveel auto’s op de oprit heeft staan, is al lang geen uitzondering meer. Bedrijfswagens worden geïnstitutionaliseerd. De oorzaak van de verkeerschaos wordt vooral niet overdacht (te veel auto’s, toch?). Vegetarisme wordt in de hippiehoek geduwd en het effect ervan in alle talen verzwegen. Onrustwekkende berichtgeving over steeds meer mensen die emotioneel en psychisch lijden, duikt steeds vaker op in het nieuws. Over de oorzaken daarvan wordt in alle talen gezwegen. In de eerste maanden van mijn zoons leven kreeg ikzelf niet genoeg tijd om te recupereren, om hem genoeg maanden borstvoeding te geven zodat hij weerbaar wordt. Ik ben daar ziek van geworden en heb het toch gedaan, op eigen houtje.

Weet je waar ik vooral intens verdrietig van werd, daar in mijn bad? Van de commentaren op de berichtgeving. Jan Modaal denkt altijd minder te hebben dan een ander, recht te hebben op meer. Dat groter model van wagen, een Ipad. Hij wil het gebruik van zijn auto niet opgeven want hij zou vroeger moeten opstaan, comfort moeten opgeven. Hij gunt asielzoekers, werklozen, studenten, de Walen… geen fractie van wat hijzelf heeft. “Arm Vlaanderen”, dacht ik, “arm, arm Vlaanderen.” Wie zich een auto kan permitteren, uit kan gaan eten en nieuwe kleren draagt, moet bij mij niet afkomen. Ik zou die mensen graag eens een maand in de schoenen van een ander steken. Het gebrek aan empathie is schrijnend.

De steentjes die ik bij te dragen heb, zal ik dus niet aan de “inspanningen” geven die de politiek van me vraagt. De kiezels die ik heb, zal ik gebruiken om van mijn zoon een weerbaar en eigenzinnig mens te maken. Ik zal ze tegen Jan Modaals ramen gooien tijdens nachten dat ik niet kan slapen door de kopzorgen. Want in hem heb ik wel nog vertrouwen. Ik hoop hem wakker te schudden, hem te kunnen aansporen zijn eigen verantwoordelijkheid op te nemen door zelf wel op lange termijn te denken, wanneer de beleidsmakers dat niet meer doen. Verbetener en cholerischer dan ooit zal ik een opruier zijn. Een luis in de pels (en je weet hoe dat gaat met luizen: voor je het weet, krioelt het ervan). Uit solidariteit met iedereen die met me, aan de grond zit. Omdat, met de woorden van schrijver en primatoloog Frans de Waal: “De krachtigste steun voor het algemeen belang komt van het verlichte eigenbelang: het besef dat we beter af zijn als we samenwerken.”

 

Foto: Istock

Schrijf je reactie

53 reacties
  • Mr Eleazar says:

    Hallo!

    Hebt u ooit gezocht naar fondsen, leningen, financiële bijstand of behoefte aan een erkende geldschieter om u te helpen af te spreken met uw wensen en eisen? Wilt u een investeringskrediet voor uw bedrijf of uw bank draaide je naar beneden? Is uw maandelijkse inkomen verdwijnen als gevolg van hoge rente op uw leningen, credit-of obligaties? Dan heb je geen andere keuze dan om een onmiddellijke en betrouwbare service te krijgen. Contacteer ons vandaag nog via eleazardiaz536@gmail.com voor Legit / geaccrediteerde Leningen, hypotheken en beleggingsfondsen.
    Voor Quick toepassing Aanbrengen met; Volledige naam: Leningen nodig: Lening Doel: Lening Duur: Telefoon: Adres / Land:

  • jenny says:

    Idd inke, mooi en echt geschreven. Bedankt dat jij de moed had om di te verwoorden.ik heb het goed.maar deel te kleine kleertjes ea zaken reeds lang met vrienden en ook mensen die het moeilijk hebben. Als ik iets kan doen voor je. Laat maar horen…

  • Victor says:

    Hmmm… Ik ben toch een beetje sceptisch tegenover deze tearjerker van een verhaal. Een alleenstaande met een full-time job moet (mits een beetje basis budgetbeheer) toch wel rondkomen? Inkomsten en uitgaven tegenover elkaar leggen, en kijken waar het wringt. Stel dat je aan minimumloon werkt (hetgeen me zou verbazen, vermits je een laptop van het werk krijgt), dan heb je netto ongeveer 1200 euro. Daarmee moet een alleenstaande met één kind toch wel mee rond geraken? Tenzij je misschien een vaste uitgavenpost hebt die niet vermeld wordt in het artikel (zoals een verslaving aan sigaretten of andere drugs, een slepende ziekte, een dure hobby, of het afbetalen van een grote kost uit het verleden). Los van mijn twijfels tegenover dit emotionele betoog, ben ik grote voorstander van een herverdeling van de welvaart, waarbij de vermogenden zorgen voor de financiering van een welvaartsstaat waarin letterlijk iedereen kan overleven zonder problemen. En dat dit moet uitmonden in een basisinkomen voor iedere volwassene lijkt me een evidentie. De vraag is alleen hoe lang het nog gaat duren. Maar zelfs dan zullen er nog mensen zijn die het om één of andere manier niet zullen kunnen rooien, omwille van redenen die ze misschien liever niet openbaren…

    • 600 euro huur + 150 euro gas en elektriciteit + 50 euro telefoon en internet + 50 euro verzekeringen + 25 euro water = 875 euro/maand. Dan heb ik het nog niet gehad over dokters- en apothekerskosten, eten en onverwachte uitgaven (zoals fietsherstellingen, verjaardagen, enz).
      De maandelijkse kosten voor naschoolse opvang, drankjes over de middag en uitstapjes worden gedeeld met de papa. De schoenen, jassen, kleren iedere 3 à 6 maanden ook. Schoenen voor kinderen kosten evenveel als die voor volwassenen.
      In september heb ik het me geriskeerd om naar de Efteling te gaan. Et voilà. Als je fulltime werkt en alleenstaand bent, kan dat niet.
      Ik ben een kei in budgetbeheer. Ik heb nog nooit schulden gemaakt en pas me iedere maand aan. Het klopt niet dat ik fulltime werk en geen bewegingsruimte heb.

  • Anne says:

    Lieve Inkelspielchen,
    ik ben maar meteen begonnen met jouw woorden op mijn fb pagina te delen met mijn eigen woorden erbij:
    “Zij schrijft wat ik voel met woorden die beklijven omdat ze in mij zitten en geen uitweg vinden.
    En behalve dat maak ik het ook regelmatig zelf mee…”

    Na het lezen van je tekst heb ik eerst effe flink gehuild… om het schuld- en schaamtegevoel dat ik zo lang onderhuids heb gehouden tot ik er ziek van werd en er een burned-out aan overhield. Helende tranen omdat deze gevoelens eindelijk aan het licht kunnen komen!

    32 jaar getrouwd en nog steeds samen. Met vallen en opstaan nog steeds samen. Omdat je na de stiltes en de stormen uiteindelijk leert mild te zijn met jezelf en met elkaar. Allebei met de moed der wanhoop toch vaak enthousiast gewerkt maar met vermoeiende en wisselende dagen en uren. Aan wettelijk minimumloon… nog lager en het werd illegaal. Geen extra’s. Op dezelfde werkvloer maar nooit samen, dus gelukkig jaren van kinderopvang uitgespaard!

    Twee schatten van kinderen die, nu al, iets verder staan dan wij, nu. Laat staan dan wij, toen. Allebei werk, de vraag blijft: voor hoelang? Ik duim met heel mijn hart dat ze er blijven plezier in vinden en dat van hogerhand hun werk met mensen met een beperking niet ingeperkt/onmogelijk gemaakt wordt.

    Wat jij verwoordt heb ik deels zelf meegemaakt. Deels hebben we het beter (gehad). We wonen in een eigen met moeite afbetaald huis waar we geen geld voor genoeg hebben om het te laten opknappen. Voor elke renovatie bestaan, sorry bestonden, er subsidies maar eerst betaal je zelf en nadien krijg je eventueel wat terug. Ik heb ze allemaal zien passeren, van dubbele beglazing over zonnecellen op je dak tot een zonneboiler in je badkamer. Sorry, geen geld voor. Mijn groene hart heeft vaak gebloed. Mijn ramen zien er niet uit. Mijn sanitair wordt bij uitval door vrienden hersteld.

    Sorry, geen geld voor… Het wordt een patroon. Schrapen voor de schoolreis, de nieuwe bril, orthopedie en tandenbeugeltjes. Vakantie… ja, maar dan wel niet elk jaar en zo goedkoop mogelijk. Als er dan eens iets extra’s in de portemonnee viel, geef je het gewoon niet uit. Gewoon, uit gewoonte. En uit angst voor moeilijkere tijden. Het geld is op maar de maand nog niet.

    Het patroon moet doorbroken, want anders is het geen leven, enkel stress wegens overleven.
    Ik schrijf bewust ‘burned’-out omdat ik het gevoel heb dat het allerergste voorbij is!
    Ik leer het schuld- en schaamtegevoel een plaats te geven. Ben lief en zacht voor mijn lijf dat veel te lijden heeft (gehad). Op mijn leeftijd weer werk in de sociale sector vinden zonder hoger diploma en als je niet meer mag heffen en tillen… begin er maar aan. Ik doe het. Geen idee hoe maar toch!

    Nu de kinderen hun eigen weg gaan is er net wat meer over en dat gaat, zo schaamteloos mogelijk, oa naar het volgende:
    Zorgvuldig en bewust gekozen
    1) begeleiding door een multi-disciplinair alternatief gezondheidsteam + lentezuiveringsweek
    2) lidmaatschap bij een schitterend zelfoogstveld, waar nodig aangevuld met (vaak) veggie-voeding in een bio-winkel
    3) een reis opgebouwd rond fotografie: expressie geven aan mijn levenspassie! En een korte trip om met wildhaakwerk vorm te geven aan vriendschap over grenzen heen en de schoonheid van onze wereld!
    En verder geefplein, freecycle, repair-café, gratis workshops die ik zelf mee organiseer. Doet deugd!

    Door de hardheid van het leven maar ook door de verandering, door het weer zachter en dus sterker maken van je leven, leer je andere mensen kennen. Leer je wie echt diep je vrienden zijn. Op wie je kan rekenen en die op jou kunnen rekenen. Leer je vooral jezelf beter kennen! Leer je (weer) verantwoordelijkheid te nemen. Dus voel ik me rijk! En blij. Er zullen moeilijke momenten blijven komen. Maar er is weer draagkracht! En dan lijkt de wereld niet zo boos meer

    Dankjewel lieve Inkelspielchen, voor je bijzondere motivatie, passie en klare kijk op het leven.
    En voor mij weer eens wat wakkerder te schudden!

    Anne

  • Nathalie says:

    Hallo, zou ik dit artikel mogen gebruiken voor een les Niet-Confessionele Zedenleer? Jouw getuigenis past mooi thuis in mijn les “Armoede: ook in jouw straat”, om de leerlingen te laten beseffen dat armoede meer is dan een dakloze onder een brug. Alvast bedankt!

  • Marina Roos says:

    Lieve schrijfster van dit bericht, lieve allemaal die in een oneerlijke situatie het maar moeten doen met wat ze hebben.

    Mijn hart bloed en ik droom al een tijd om mensen te kunnen helpen, mensen zoals u die het zo moeilijk hebben. Ik heb een gezin met twee kinderen, ik werk 4/5 en mijn man 5/5, mijn moeder past op, dit scheelt veel geld. Wij hebben het echt niet slecht, echt niet, verre van. Ja ik moet letten op wat ik uitgeef, maar als ik goed oplet dan kan ik wel een paar schoenen kopen wanneer dit nodig is. En wanneer ik dit dan doe, dan moet ik altijd denken aan de mensen die dit niet kunnen.

    Mijn vraag aan u is, zou het u helpen als u meer kon krijgen van mensen om u heen. Zou u geholpen zijn met spullen van anderen, levensmiddelen? schoenen? kleding? Ik bedoel hiermee, echte goede spullen. Zou u er iets in zien als ik een (bijvoorbeeld) een facebook-pagina zou aanmaken waarop mensen spullen kunnen aanbieden, voor de mensen die het minder hebben? Ik denk nu toch al een paar jaar dat ik mensen graag wil helpen, en ik kan zelf niet tegen al die verspilling die er gebeurt, kortom weer win-win.

    In ieder geval ben ik heel blij met u verhaal, mocht u toevallig maat 39 hebben, dan heb ik sowieso nog ongedragen schoenen staan, die ik u graag zou geven.

    Misschien kan ik u wel verder helpen, ik krijg steeds vaker van mensen om mij heen hun spullen, omdat ze weten dat ik altijd een goed plekje voor ze zoek.

    Lieve groetjes,
    Marina

    • Lieve Marina, wat een warm voorstel doe je me daar nu. Eerst en vooral: ik heb inderdaad zo’n netwerk van schoon volk dat me kleren geeft voor mijn zoon. Echt mooie spullen. Ik weet niet waar jij woont maar de weggeefsites en -pleinen schieten als paddenstoelen uit de grond. Het is misschien een idee om, als er voor jouw dorp of stad nog geen Freecycle pagina bestaat, er één op te richten? Of zelf een weggeefplein op te richten in samenspraak met de gemeente/stad? Dank voor je goedheid!

  • Vie says:

    Mijn vriend werkte voltijds en is onlangs ontslagen, op oudejaarsavond, 2uurtjes voor het bezoek kwam. Ik werk via dienstencheques, 35u/week, meer kan ik niet aan fysiek, ben nierpatiënt. Net zoals in dit verhaal maak ik schema’tjes qua maaltijden zodat ik enkel ga kopen wat ik echt nodig heb. Ik eet 2/week vlees, maar vind dit niet erg, ben tegen massa consumptie en dierenleed. Mijn kinderen dragen kleding die ik bij elkaar bedel via mijn vrienden op Facebook. Mijn meubelen komen uit de kringloop. Deze zomer voor de eerste keer op “reis” geweest in 8 jaar, gaan camperen. Ook ik doe alles met de fiets. 2maanden geleden onze hond naar asiel gedaan, konden het niet meer betalen, heb nog steeds hartzeer. Ook wij trekken een extra trui aan om de verwarming zo laat mogelijk op te zetten en zo laag mogelijk. Kadootjes voor de kinderen beperken zich tot verjaardagen en feestdagen,hoewel ik het ze gun kunnen extra kadootjes er niet af. En elke dag die angst de brievenbus te openen om dat ene factuur te ontdekken waardoor we dan toch volledig kopje onder zullen gaan.
    Onze verhalen zijn geen uitzonderingen meer, maar wordt stilletjes aan eerder de standaard.

  • Tina says:

    Eeuwige respect!

  • MARLEEN says:

    Ik weet eveneens wat het is,ben reeds 13 jaar alleenstaande moeder van ondertussen 2 volwassen kids.Ik heb ook de boterham uit mijn mond gespaard om het zo te zeggen zodat mijn kinderen konden studeren en heb er geen spijt van,maar het is verdomd niet makkelijk want waar je ook aanklopt,het antwoord was nooit positief.Ik heb dan ook veel respect voor jouw en houd de moed er in hé.Lieve knuf xx

  • Lisa says:

    Zoveel respect voor jou! Niet opgeven, je bent een geweldige mama

  • Marylyn says:

    Bedankt om neer te schrijven waar we mee zitten. Met velen. Ik hoop dat je op z’n minst een toffe job hebt, dat je het melkkoe-gevoel een stuk van je kan afzetten. En als deze maand eindigt, hoop ik dat je een gevoel van trots voelt. Het is een kunst om tot de laatste dag eten te kunnen voorschotelen aan je kind en jezelf. Merci!

  • heidi says:

    Heel erg mooi verwoord. Ik denk dat vele single mama’s zich herkennen in je verhaal. Ik ook voor een stuk. Maar toch ga je verder en door voor je kind(eren) en leer je hen wat echt belangrijk is in het leven. Ik doe ook alles met de fiets, werken, boodschappen, …, je leert gewoon om zo te leven en daar is niets mis mee. We hebben het niet gemakkelijk en toch voelt het heel fijn om te horen dat er nog zoveel andere zijn die ook in soortgelijke situaties zitten en proberen er het beste van te maken. We mogen best trots zijn op ons, sterke dames!

  • Leon Volders says:

    Goede spindoctor, knap geschreven.
    Maar even fake als de foto. Tegenwoordig pakt men tegenstrevers aan via emo-reportages.
    Begin stilaan genoeg te krijgen van al die nep-reportages.

    • Mia says:

      Dat zijn dan wel heel veel spindoctors die hier goed schrijven. Kijk en luister, de wereld is voor velen hard. Tegenstrevers ? Wij zijn allemaal mensen, iedereen is kwetsbaar.

  • Heel mooi geschreven en zo waar, maar het kan nog erger, en er zijn er zo velen in dit land, mensen met chronische ziekten waaronder mezelf die niet meer kunnen gaan werken en in een mallemolen terechtkomen van papierwerk, rechtszaken, die medische testen moeten ondergaan enz…om toch maar aan te tonen dat het niet meer gaat en dat je echt ziek bent en dat je hier niet voor gekozen hebt. Dat je niet van de maatschappij wil profiteren , dat je geen handenvol geld wil uitgeven aan alternatieve geneeskunde omdat de reguliere geneeskunde je alleen vol medicatie wil volpompen met geen hoop op beterschap. En zo zijn er ook veel, mannen die hun vrouwen in de steek laten met kind of kinderen omdat ze het niet aankunnen dat mama niet meer de mama van vroeger die full-time kon gaan werken. Kijk eens op de zelfhulpgroepen op facebook , allemaal, één voor één drama’s van mensen die voordien een “normaal” leven hadden maar nu stilletjes aan wegkwijnen in onze mooie rijke maatschappij. Ikzelf ben nog bij de betere, ik heb nog steeds een auto en een huis, maar voor hoelang nog? De zuurverdiende spaarcenten zijn op en de toekomst ziet er inderdaad niet rooskleurig uit. Zullen we morgen nog een dak boven ons hoofd hebben of moeten we alles verkopen om nog even verder te kunnen leven.

  • Lisa says:

    Hier wordt je stil van…veel succes voor jou en je zoon!

  • Trees says:

    Ontroerend … uit het leven gegrepen, mooi geschreven. Een tijd waar rijken nog rijker en armen nog armer worden, een onrecht dat wel tot extremistische uitbarstingen en keuzes moet leiden.
    Gelukkig ontstaan er tegelijkertijd ook heel veel mooie initiatieven en groeperingen die mensen onderaan de ladder proberen te helpen.

  • Pieter says:

    Beste alleenstaande mama, bedankt om treffend te omschrijven wat voor velen reeds realiteit is en er voor nog veel meer van ons zit aan te komen. Moest de stad waar je woont toevallig Gent zijn mag je steeds eens langskomen op ons time-out project voor jongeren te Mariakerke, we delen de opbrengst uit onze moestuin en serre graag met mensen die het van doen hebben. Courage.

    • Ik heb jullie organisatie opgezocht, Pieter. Jullie doen fantastisch werk. Het zou kunnen dat ik me vergis maar voor zover ik kan nagaan hebben jullie nog geen samenwerkingsverbanden aangeknoopt met armoedeorganisaties? Kwestie van de overschotjes (als die er al zouden zijn) structureel weg te schenken? Ik heb bijvoorbeeld zelf nog vrijwilligerswerk gedaan voor een sociale dienst die aan voedselbedeling deed. Verse groenten waren altijd schaars wegens te duur. Ik zeg zomaar wat. Waarschijnlijk hebben jullie er al aan gedacht? Sowieso voor het aanbod!

  • Mirya says:

    Respect. Ubuntu.

  • Inge says:

    Ik vond je artikel via een link op Facebook en ik word er stil van… Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook bang word van deze regering die het per se nodig vindt om werkende mensen blijkbaar als melkkoeien te beschouwen en hen dus nog meer laat betalen, op allerlei vlak. Ik word er bang van, maar ik heb een job en we komen rond. We hebben een beetje spaargeld (dat we waarschijnlijk moeten gebruiken omdat m’n man ontslagen is – herstructurering, het lag niet aan hem…) en nu besef ik dat dat een luxe is. Ik word ook bang van mensen die op forums niets anders doen dan anderen te beschuldigen, uit te maken, uit te sluiten,… Ik word bang, maar ik kan me gewoon niet inbeelden hoe afschuwelijk bang jij niet moet zijn…

    • Klinkt alsof je zelf niet bepaald fijne tijden voor de boeg hebt, Inge. Vergelijken gaat over lijken. Je hebt recht om bang te zijn. Doe maar. Weet gewoon dat je niet alleen bent. En denk BZN: ‘Verander de wereld…’ Hang in there!

  • Mia says:

    Hoe erg is het met onze maatschappij gesteld als we onze moeders en hun kinderen in de steek laten.
    Ik denk dat er maar één oplossing is voor deze problemen: samen leven en samen zorgen voor mekaar. Misschien is het een oplossing, voor jou, om op zoek te gaan naar een andere alleenstaande ouder en je zorgen en lasten te delen (huishuur, verwarming,opvang,…). Alleen staan we nergens. Heel veel sterkte nog. En bedankt om zo eerlijk te zijn.

    • Working on it, Mia! Jij bedankt.

    • monika says:

      Je neemt me de woorden uit mijn mond. Uiteindelijk neemt huren/kopen, met alle lasten die erbij komen, toch de grootste hap uit ieders budget.

      @Inkelspielchen
      Laat ons het vervolg weten en vooral goeie moed. Ik ondervind dikwijls het cliché dat wanneer een deur sluit, er een andere wel opent.

  • Heleen Claus says:

    Ja. Spot on. Sterk dat je dit hebt geschreven en openbaar hebt gemaakt. Hoop dat er nog vele staartjes aan dit verhaal komen. Voor jou veel sterkte.

  • Leen says:

    ’s Avonds moe, niettemin ’s nachts klaarwakker … piekeren, muizenissen in m’n hoofd … ’t hoofd van een “single mom” draait overuren, maar het jouwe beschrijft ook nog eens haarscherp wat er momenteel fout loopt in onze “samen”leving, respect! En oprecht dankjewel voor je ontboezemingen, ze zijn een hart onder de riem … ik ben niet de enige die verbeten verder ploetert, oef!

  • Maarten says:

    Ik word hier een stil mens van. Ik heb alles wat ik nodig heb, veel van wat ik wens, enkele dromen zijn reeds verwezenlijkt.
    Buiten betere voornemens ( ik heb een beblutste auto, maar kan het me permitteren om dagelijks met de fiets te gaan werken, we eten 5/7 vegetarisch, etc. ), kan ik U direct helpen?

    • Om alsnog te reageren, Maarten: je kan mij direct helpen door Charlie wijd & zijd te verspreiden, in de hoop dat er zo ooit een betaalde job voor me inzit. En kijk voor de rest eens rond: waarschijnlijk passeren we elke dag wel zeker iemand die het water aan de lippen heeft. Geef die mensen een stukje van de warmte die je mij hebt gegeven. Dank je.

  • Mieke says:

    Spijtig genoeg is dit zo herkenbaar. Alleenstaande moeders pieken op de armoedeschaal. Zelf sta ik nu al een jaar of tien aan de invaliditeit. Psychisch ziek. Ben noodgedwongen gaan samenwonen met mijn moeder. Daardoor kom ik rond. Het blijft behelpen; rekenen en tellen. Ik bewonder je keuzes. Geef me een mailtje als je nog eens het einde van de maand niet meer haalt.

  • Griet says:

    Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms net zo denk als Jan Modaal, te snel oordeel over een ander en mezelf soms tekort gedaan voel. Maar wanneer ik dit lees besef ik dat ik helemaal geen reden tot klagen heb.

    • Sarah says:

      Ik reken mezelf ook tot de categorie Jan Modaal en ik vind inderdaad dat ik méér dan genoeg heb. iPad, tv, reizen… we zouden het niet meer kunnen missen, maar het is pure luxe. Ze worden pas noodzakelijk doordat “iedereen” die dingen heeft. We zijn precies allemaal vergeten hoe het leven er 100 à 150 jaar geleden hier nog uitzag… Het feit dat er licht aangaat door op een schakelaar te duwen en dat er stromend water uit onze kranen komt is eigenlijk al fantastisch. Misschien dat we daar bij de komende black-outs wat meer bij stil gaan staan…

    • Jouw reactie, Griet, is één van de schoonste commentaren. Daar was het me om te doen. Dank je.

  • tony says:

    Dank je!

  • Nick says:

    Ik doe maar wat graag ook een grabbel in jouw zakje kiezels. Vanuit het hart: bedankt.

  • Kitty says:

    Je woorden bieden troost aan een heleboel mensen die hetzelfde denken en voelen, maar het niet zo mooi kunnen verwoorden. Dankjewel!

  • Riet says:

    Sterk dat je de moeite nam het op te schrijven, als tegengewicht voor de berichtgeving en de commentaren. Ik hoop dat Vlaanderen het leest.

  • Nadia says:

    Heel mooi geschreven! Vlaanderen lijkt minder arm, na het lezen van je artikel…

  • Anaïs says:

    Grote bewondering voor je onzichtbare individuele strijd en je behouden principes in tijden van nood.

  • Lieve mensen allemaal… Jullie zetten me met de mond vol tanden. Het is heftig jezelf zo bloot te geven. Het is nog veel heftiger om overspoeld te worden door zoveel warme reacties. Sprakeloos. Dank!

  • Sabine says:

    Herkenbaar, helemaal. Mooi geschreven… Goed om weten: we staan niet alleen.

  • cottenier stijn says:

    Prachtig verwoord. ik hoop dat je veel mensen de ogen kan openen…

  • Pascale Camps says:

    Heel juist, ben ook bang en soms zoo moe van het overleven en de schrik van wat nog komen gaat

  • Mare says:

    Prachtig, dank je!

  • Ruth says:

    Zo herkenbaar! goed geschreven, bedankt!

    • Ausloos Daniel says:

      Ik heb ervaring in daloosheid ben zelf dakloos geweest en wil daarmee zeggen om er uit te geraken is het vandaag verdomme zeer moeilijk! als ik zie hoeveel mensen in spiraal van armoede belanden in de vereneging waar ik actief ben CHES NOUS Brussel dan vind ik het schandalig hoe mensen zelf hun huur niet meer kunnen betalen!!!! Maar een veraag wat kost armoede kan veel goedkoper als iedereen het goed heeft!!!

    • Elisabeth says:

      Heb deze blogpost nog eens opnieuw gelezen. Ongetwijfeld één van de meest inspirerende blogposts van dit jaar!
      Ikzelf heb het op dit moment behoorlijk goed, maar dit engageert me nog meer om voor anderen die het op dit moment minder goed hebben iets proberen te betekenen, hoe klein ook.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen