Opinie

“Er is niets mis met ons, wel met onze werkcultuur”

“Er is niets mis met ons, wel met onze werkcultuur”
Door Elisabeth Raes

Millennials op de werkvloer: slecht opgevoed en ongeduldig, zo kopte De Redactie onlangs boven een interview met auteur en management-expert Simon Sinek. Ik ben geboren in 1987. Dat maakt mij dus een rasechte millennial. En ik heb dus wel iets te zeggen over hoe ik en mijn generatiegenoten neergezet worden.

Laat ik beginnen met dankbaarheid. Ik ben de generaties voor mij erg dankbaar. Voor de wegen die ze vrijmaakten, voor de kansen en de vooruitgang die ze creëerden.

Volgens Simon (ik neem me, als typische millenial, het voorrecht hem bij zijn voornaam te noemen, ook al ken ik hem niet) maakt mijn geboortejaar mij narcistisch, lui, verwend en egoïstisch. Ik ben ook ongeduldig en kan maar moeilijk afscheid nemen van mijn smartphone. Ik zal het dus maar toegeven: ik schrijf dit om 19h30, in de metro onderweg van mijn job naar de yogales. Mijn job, die niet aanvoelt als werken omdat ik hem zo graag doe. Mijn job waar ik wel even naar gezocht heb. Omdat ik zo mijn criteria had, die niet erg flexibel waren. Zo moest die job in München zijn, omdat de man die ik doodgraag zie zijn passie najaagt in München of all places. En ik wil natuurlijk nu bij hem zijn, en niet morgen pas (ongeduldig he?). En oh ja, zei ik al dat ik dit op mijn gsm schrijf? Dat is omdat ik nog naar de yogales ga. Dat doe ik minstens drie keer per week. Ooit wil ik ook wel kinderen, misschien, en een grote boerderij met kippen. En uiteraard ben ik nog niet klaar met groeien, als professional en als persoon. Ik wil dat alles, en nog zoveel meer, zoals de wereld veranderen en klimaatverandering omkeren. Liefst een beetje snel.

Ik heb genoeg van die beschuldigingen en de erop volgende verontschuldigingen.

Hoewel ik – op basis van de wensen die ik heb en de keuzes die ik maak – Simon alleen maar gelijk kan geven, moet ik toegeven dat de kenmerken die aan mijn generatie toegeschreven worden niet al te mooi zijn. Zo out in the open klinken ze ook erg aanvallend. Ik begrijp de reactie van mijn generatiegenoten die van zich laten horen in het bijhorende filmpje op de site van De Redactie. Ik begrijp dat ze ontkennen, dat ze zo niet willen zijn. Dat ze liever zeggen dat ze best wel weten hoe de echte wereld in elkaar zit. Of, als ze zich wel herkennen in Simons beschrijving, ze reageren met een schuldbewuste ondertoon in hun stem. Zo van: “Ja, dat is eigenlijk wel een beetje zo. Sorry…”

Ik heb genoeg van die beschuldigingen en de erop volgende verontschuldigingen. Want dat is namelijk exact het punt dat Simon wil maken (maar om dat te weten, moet je je bronnen natuurlijk wel in hun context plaatsen): millennials geloven dat het aan henzelf ligt. Dat zij een fout maken, dat zij maar beter snel wakker worden en zich maar beter snel aanpassen aan de volwassen (werk)wereld waar value creation gelijk gesteld wordt aan cijfers. Waar het glazen plafond doorbreken wil zeggen dat vrouwen zo goed mogelijk hun best moeten doen om zich in de mannelijke rolpatronen te wringen. Waar flexibiliteit vertaald wordt in een vooraf vastgelegde home-office-dag per week. En oh wee als je toch opduikt op het werk; bureau afgestaan is plaats vergaan.

Ik nodig iedereen uit om het eens om te draaien. Om je eens af te vragen of het (werk)wereldbeeld dat de generaties die voor ons kwamen gebouwd hebben, nog wel past bij de huidige tijdsgeest van burn-outs en smeltend ijs.

Ik wil niet braaf wachten tot de generatie boven ons beslist heeft dat ik nu genoeg van hen geleerd heb om te snappen hoe de wereld werkt.

Ik wil mijn tijd namelijk zinvol doorbrengen. Ik wil een impact hebben. Ik wil wezenlijk bijdragen aan de betere wereld, waar vooral veel over geschreven en gedroomd wordt. Dat kunnen ik, en de rest van mijn generatie, niet alleen. In dit ‘waar gaat de wereld toch naartoe’-klimaat wil ik de handen uit de mouwen steken met de generaties die ons voorgingen en met de generaties die na ons komen. Het voelt eenvoudigweg aan als tijdsverspilling om braaf te wachten tot de generatie boven ons beslist heeft dat ik nu genoeg van hen geleerd heb om te snappen hoe de wereld werkt; en dat ik dat nu aan de generatie onder mij kan doorgeven. Het voelt zinloos om die archaïsche, hiërarchische ladder op te moeten klimmen.

Ik heb nood aan mentoren, niet aan managers.

Ik wil zinvol co-creëren, niet afwerken wat iemand anders tot in de puntjes voorgeschreven heeft.

Ik wil nieuw en oud verbinden. Uitproberen. Leren uit fouten. Leren uit verschillen in mening en expertise.

Impact hebben. Met respect. Als mens.

Als dat mij narcistisch maakt – dat ik mezelf te graag zie om me in een hokje te wringen dat niet zo goed aanvoelt;

als dat me lui maakt – dat ik geen crazy dagen wil draaien omdat ik niet geloof dat 8 of 10 uur op het werk doorbrengen per se productiever is dan 5 uur werken;

als dat me verwend maakt – heel goed te weten wat ik wil en ervoor te vechten tot ik het krijg;

als dat mij egoïstisch maakt – dat ik liever wat meer tijd voor mezelf heb dan noodgedwongen zinloze meetings bij te wonen waar mijn mening gevraagd wordt hoewel de beslissing eigenlijk al lang boven mijn hoofd genomen werd;

als dat me ongeduldig maakt – dat ik liever met mijn bazen samenwerk dan voor hen werk;

als dat me ondankbaar maakt – dat ik luidop de vraag stel of ons beeld van de huidige werkwereld wel zo logisch en zinvol is;

dan ben ik graag narcistisch, lui, verwend, egoïstisch en ondankbaar.

Maal twee.

 

Elisabeth is millennial, organisatiepsycholoog en verliefd op Max uit München. Ze houdt van de bergen en ook van de zee. En van lekker eten. Ze gelooft dat samenwerken de belangrijkste skill om om te gaan met de uitdagingen en de kansen in onze samenleving. Dat is ook wat haar drijft om haar steentje bij te dragen aan een echt samenwerkende wereld. 

Schrijf je reactie

11 reacties
  • Mentor says:

    Het is niet door mensen als u dat ik toch nog een sprankeltje hoop in de volgende generatie, het is door die mensen uit uw generatie die 3 jobs tegelijk doen, proberen te sparen en die met vol enthousiasme hun idealen even aan de kant zetten zich mentoren te laten sturen. Wat ik hier lees is gewoon een herhaling van het verleden van diegenen die vanuit de zijlijn de toekomst willen sturen. Tuurlijk wil iedereen alles en nog liefst vanal volgens hun eigen termen maar helaas werkt het zo niet. Zoek en volg je mentoren, zij zijn het die het zand aangelegd hebben om jouw voetsporen in na te laten. Volg hun passie en werklust ook al wil dat zeggen dat je je ideale balans ervoor aan de kant moet zetten.

  • Günther says:

    Moet de organisatiepsycholoog me even het volgende uitleggen: hoe komt het dat men de pensioenleeftijd optrekt voor de generatie voor haar, hoe komt het dat men ouderschapsverlof toekent en zelfs wil uitbreiden terwijl het vroeger zonder ook ging, hoe komt het dat part-timers klagen dat ze niet rond komen terwijl full-timers van de generatie voor haar het wel konden, waar plots al die burn-outs vandaan komen terwijl dit vroeger veel minder het geval was omdat de term nauwelijks uitgesproken werd en psychologen nog hun “strategie” niet uitgestippeld hadden. Ik kan zo nog even doorgaan maar ik denk dat het duidelijk is welke vragen ik me stel over de frictie tussen de voorgangers van de millenials en de millenials. Er wordt teveel geklaagd. Er wordt teveel gepamperd. We kunnen allemaal best wel tegen een stootje, zelfs een stoot. Waarmee ik in geen geval wil zeggen dat niemand ten prooi kan vallen aan een burn-out maar ik heb zo het gevoel dat er behoorlijk wat geklaagd wordt nog voor de symptomen er zijn.

  • Danie Horrevorst says:

    Deze millenials hebben alles eigenlijk ‘alles’… zonder dat ze het beseffen. Er waren tijden dat de mensen geen keuzes hadden (ook niet in de supermarkt). Er was voor hen al een weg uitgestippeld. Sommige keuzes pasten niet voor sommige lagen van de bevolking. Voor de jaren 1950 kon het leven behoorlijk hard zijn. Je moest wel werken (in het zweet des aanschijns). En toen kwam de welvaart. Toen werd zoveel mogelijk…. Er kwam een ‘ontvoogding’ … van de ‘arbeidersklasse’, van de vrouw, van het kind, … van het dier zelfs (maar door mensen begunstigd), … De man met de pet werd kritisch en wist wat hij wou. Met universitairen plavei je nu de straten zou men kunnen zeggen.
    En ja met die ontvoogding werd men ook wel wat verwend en egoïstisch, lui zelfs (weet iemand nog wat werken is?). En dat is misschien niet enkel van toepassing voor de jeugd.
    Dat wat in de tekst wordt beschreven is redelijk eigen aan elke jeugd (vroeger wel enkel voor de begoede jeugd die zich eigen wensen kon veroorloven).

  • Marielien says:

    Eindelijk iemand die de waarheid zegt en exact waar wij met http://www.optimize-happiness.com op inspelen. Kan ik hier op Charlie over dit onderwerp leuke artikelen bijdragen?

  • Dries Coucke says:

    “Ik heb nood aan mentoren, niet aan managers. Ik wil zinvol co-creëren, niet afwerken wat iemand anders tot in de puntjes voorgeschreven heeft. Ik wil nieuw en oud verbinden. Uitproberen. Leren uit fouten. Leren uit verschillen in mening en expertise. Impact hebben. ”

    Ik ben van 1976, Generation X, opgegroeid met grunge en de lyrics van Rage Against The Machine meebrullend toen ik 18 was. F*ck you, I won’t do what you tell me. Denk je echt dat wij ook niet wilden wat je hierboven beschrijft?

    Lees eens heel goed je laatste paragrafen: je wil van alles, maar er liefst niet teveel voor moeten doen (je gelooft niet in stevig doorwerken, je wil niets doen wat niet goed aanvoelt, je bent
    zo verwend dat je vecht tot je krijgt wat je zelf wil, je hebt liever tijd voor jezelf dan de moeite te doen om in meetings de moeilijke weg van team werk te bewandelen, je wil met de baas samenwerken vooraleer je de ervaring hebt, je stelt net zoals elke generatie de werkwereld in vraag…)

    Ik ben net veertig en herken veel van je verzuchtingen uit mijn eigen twintiger en dertiger jaren. Daar is echt niets nieuws aan hoor. Maar net zoals doorzetten bij het sporten kweekt het karakter om door te zetten en te groeien.

    De meest wijze raad die ik ooit kreeg van mijn mentor (jaja, die hadden we twintig jaar geleden ook al) toen ik ook zat te klagen over werk wat ik onder mijn niveau vond zonder impact: “Be mister can do”. Wat hij bedoelde: als je als hiërarchisch overste tussen twee mensen moet kiezen voor een nieuw uitdagend project, wie zal je kiezen? Degene die steevast klaagt en vecht en ongeduldig is en zichzelf kritisch vindt? Of degene die oplevert en dan bij oplevering constructieve feedback levert? De meeste millennials waar ik mee werk zien in dat de tweede optie voor iedereen veel aangenamer is. De paar die het niet snappen haken inderdaad af. Helaas voor de millennials zelf zijn het deze laatsten die de stereotypen bepalen.

    Als je het niet erg vindt, dan ga ik nu weer aan het werk. Want dat moet ook gebeuren.

  • Alysa says:

    Nu, om te beginnen heb je het geboortejaar waarin je werd geboren niet zelf gekozen en verder hebben mensen van oudere generaties altijd al geklaagd over ‘de jeugd van tegenwoordig’ er is dus met andere woorden niets nieuws onder de zon, hoogst waarschijnlijk heeft deze Simek meer invloed op de media dan jij nu meteen hebt, maar misschien wordt ’t ooit anders; kom jij in de media aan bod om ’t over jouw generatie te hebben en wordt sedert lange tijd over die meneer Simek (al dan niet) zedig gezwegen!

  • Marieke says:

    De oudere generatie luistert stil maar aandachtig, en herkent toch wel een en ander dat ze met het glijden van de jaren teveel uit het oog was verloren?

    • Aline says:

      Amen to that 😉 En laat kritische, geëngageerde en vooral positief georiënteerde millennials uit 1987 – met een paar handen aan hun lijf, maar lekker curieus verder het “werkterrein” exploreren en uitspitten… – dixit zo een andere eigenzinnige millennial met een mening en goesting om zinvol van het echte leven te genieten!

  • Marijke says:

    APPLAUS!
    echt spot-on Elisabeth, de generatie voor jou (de mijne dus) valt allemaal omver omdat ze er genoeg van hebben gehad, teveel zelfs
    Dus blijf alstublief lui, narcistisch en al die andere prietpraat, maar blijf vooral jezelf
    <3

  • Inge says:

    Dat gedoe met generaties en kenmerken die daar zouden bijhoren ook. Volgens mij zijn er meer individuele verschillen dan gelijkenissen binnen 1 generatie. Het enige wat constant lijkt doorheen de tijden is dat de ene generatie klaagt over de volgende…

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen