Anders Bekeken

Battle of the Sexes grijpt chauvinisme bij de (tennis)ballen

Anders Bekeken: Battle of the Sexes van Jonathan Dayton en Valerie Faris

Battle of the Sexes grijpt chauvinisme bij de (tennis)ballen

Wie Battle of the Sexes bekijkt met Donald Trump, Harvey Weinstein en de storm van #metoo-getuigenissen in het achterhoofd, ziet dat de iconische strijd tussen Billie Jean King en Bobby Riggs na bijna 45 jaar nog altijd bezig is.

Sportfilms draaien zelden om sport en bijna altijd om zaken die niet in spelregels te vatten zijn. De ene keer is het een klassenstrijd die in de ring wordt uitgevochten of een kneusje dat zijn eigen angsten overwint, de andere keer een oude rekening die op het racecircuit gepresenteerd wordt. Zelfs tijdens een wedstrijd is sport vaak bijzaak. Dat ondervindt tennisster Billie Jean King (Emma Stone) als de voormalige tennisster en gokverslaafde Bobby Riggs (Steve Carell) haar voor een wedstrijd uitdaagt. “Dat is geen wedstrijd,” vertelt ze aan een medestander. “Het is een show!”

 

“Riggs ziet zijn kans schoon: de ultieme seksestrijd tussen hemzelf en Billie Jean, volgens hem een feministe met harige benen.”

Over welke show heeft ze het juist? De gemediatiseerde seksestrijd die de 55-jarige Riggs heeft uitgedacht om aan zijn eigen huwelijk met de rijke Priscilla te ontsnappen en weer wat spanning in zijn leven te brengen. Sinds hij met tennis stopte, werd zijn vrouw broodwinner van het gezin en sukkelde hij in een saaie kantoorjob die Priscilla’s vader voor hem regelde. Wat hij in zijn eigen huishouden verloor, probeert hij daarom na de uren via gokken terug te winnen. Als hij hoort dat Billie Jean uit de tennisbond stapt omdat ze niet hetzelfde prijzengeld krijgt als mannen, ziet Riggs zijn kans schoon: de ultieme seksestrijd tussen hemzelf – een zelfverklaard chauvinistisch zwijn – en Billie Jean, volgens Riggs een feministe met harige benen.

Grab them by the balls

Al klinkt dit allemaal gevaarlijk stereotiep, Jonathan Dayton en Valerie Faris’ uitwerking van dit populaire sportevent uit 1973 is dat niet. Met de heerlijk zongekuste roadmovie Little Miss Sunshine (2006) over een disfunctionele familie die hoop en geluk vindt in een schoonheidscontest van de jonge Olive liet het Amerikaanse regieduo reeds zien dat ze grote thema’s ontroerend kunnen aansnijden met behulp van een – op het eerste zicht – nogal onbenullige wedstrijd. Nu is die strijd voor Billie Jean en de filmmakers meteen pure ernst, voor Riggs stelt die niet meer voor dan een snelle manier om geld en populariteit te verdienen ten koste van de vrouw.

“In een klimaat waar conservatieve vrouwenhaters de scepter zwaaien, is er nood aan heldinnen.”

De manier hoe Riggs die seksestrijd tot een denigrerend machocircus promoveert – “Ik ben geen vrouwenhater want ik hou van vrouwen… in bed en in de keuken.” – is vandaag misschien schokkend, maar niet gratuit. Riggs krijgt immers iets clownesk mee waardoor hij in deze film meer op een platte opportunist lijkt die geld wil verdienen dan op iemand die echt gelooft wat hij zegt. “I put the show in chauvinism,” aldus Riggs. Kan je zo’n man serieus nemen? Maar al geniet Riggs zo het voordeel van de twijfel, tegelijkertijd waarschuwt dit periodedrama voor conservatieve vrouwenhaters die bovenaan de ladder staan. Zo is bij bondsvoorzitter Jack Kramer (Bill Pullman) de link met Donald – grab them by the pussy – Trump dan ook snel gemaakt. In een klimaat waar zo’n types de scepter zwaaien, is er nood aan heldinnen.

Heldin van vroeger (en nu?)

En Billie Jean is zo’n heldin. Vastberaden in haar strijd voor equal pay stapt ze uit de tennisbond en organiseert ze zelf een vrouwencompetitie. Niet alleen zet ze zo bondsvoorzitter Jack Kramer een hak, ook brengt ze de toekomst van vrouwentennis en haar huwelijk in gevaar. Is dat het allemaal wel waard? Ja dus. Dat maakt ook dat ze die denigrerende wedstrijd koste wat kost moet winnen. Enkel spijtig dat hierdoor broodnodige achtergrond en amoureuze off court-verhalen zo terloops passeren. “Je bent slechts a sideshow,” vertelt Kings echtgenoot tegen Billie Jeans maîtresse. Zonde, want voor een film over tennis zit je nu beter bij Borg McEnroe (rel. 8/11).

“Billie Jean is zo’n heldin. Vastberaden in haar strijd voor equal pay stapt ze uit de tennisbond.”

Of we vandaag dan zo’n heldin als Billie Jean kunnen gebruiken? Zeker en vast. Maar of Billie Jean – zoals ze in Battle of the Sexes geportretteerd wordt – ook die broodnodige heldin is? Ja en nee. Aan de ene kant wordt ze in dit knappe period drama overtuigend vertolkt door Emma Stone en werkt haar verhaal buitengewoon inspirerend. Aan de andere kant komt ze toch te braaf en te onzeker over om in het huidige haatklimaat van trollen en volgers stand te houden. Ze durft zich niet helemaal te gooien om haar strijd ook naast het veld verder te voeren, iets wat naar het einde toe duidelijk wordt.

In een land (en een industrie) dat blijkbaar geleid wordt door vrouwenhaters die zich niet aan de spelregels moeten houden, heb je iemand nodig die zich niet door spelregels laat tegenhouden en de strijd ook naast het veld aangaat. It’s a whole new ball game vandaag.

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen