Anders Bekeken

De (verboden) vruchten in het aards paradijs

Anders Bekeken: Call Me by Your Name (2017) van Luca Guadagnino

De (verboden) vruchten in het aards paradijs

Dat Call Me by Your Name zich in een aards paradijs afspeelt, zorgt ook voor de vele verleidelijke vruchten. Bij Elio is dat Oliver, de academicus die bij zijn familie intrekt. Dronken van liefde beleeft hij een amour fou die door Luca Guadagnino tot een indrukwekkend coming of age-drama werd gebotteld.

Sinds Call Me by Your Name (2017) vorig najaar in de Amerikaanse zalen verscheen, ging de filmpers in overdrive. De ene noemde Luca Guadagnino’s coming of age-drama een ‘queer meesterwerk’ de andere zag het als een ‘belangrijke toevoeging aan de queer canon’. Kortom: net zoals bij André Acimans gelijknamige en bejubelde debuutroman uit 2007, zal je niet naast Call Me by Your Name kunnen kijken.

Geheel terecht, trouwens. Het verhaal over het zeventienjarige wonderkind Elio (Timothée Chalamet) dat verliefd wordt op de belachelijk knappe Oliver (Armie Hammer), een jonge Amerikaanse doctoraatsstudent die door Elio’s vader geholpen wordt met zijn doctoraatsscriptie, is een wondermooi romantisch drama. Niet alleen omdat het handig grote emoties bespeelt zoals in Acimans boek, ook omdat Italiaans cineast Luca Guadagnino dit idyllische drama zo levenslustig en sappig (en dat mag je letterlijk nemen) naar het grote scherm brengt. Zónder aan de tragiek van het bronverhaal te morrelen.

Golven en gevoelens

Net zoals in zijn vorige film A Bigger Splash (2015) gebruikt Guadagnino immers het zonovergoten Noord-Italië als katalysator voor een broeierig en sensueel drama over de verlokkingen van het leven. In tegenstelling tot Guadagnino’s doorbraakfilm – waar overspel voor opschudding zorgt – is het in Call Me by Your Name dus de gierende passie tussen Elio en Oliver die voor een vloedgolf van emoties zorgt in het anders kalme Italiaanse buitenverblijf. In tegenstelling tot Moonlight (2016), Barry Jenkins’ Oscarhit van vorig jaar – over een jonge homoseksuele Afro-Amerikaanse man die in een ruwe buurt opgroeit, is de zonnige Noord-Italiaanse setting van Call Me by Your Name in het dromerige jaar 1983 dan ook bijna de hemel op aarde. Een nostalgisch vluchtpunt in het verleden.

Dat dit gevolgen heeft, wordt snel duidelijk. Want terwijl veel LGBT-drama’s inzoomen op de maatschappelijke gevolgen van de seksuele oriëntatie van de protagonist – kijk maar naar het magnifieke Carol (2015) of het recentere Beach Rats (2017) –, zet Call Me by Your Name de buitenwereld net schaak door voor een geïsoleerd dorp te kiezen dat op het ritme van de natuur en hoge cultuur leeft (slimmerds zullen smullen van het dandyeske intellectualisme). Hierdoor krijgt de ontluikende liefde tussen Elio en Oliver al de ruimte om te rijpen en tot een extra levenservaring uit te bloeien. Op die manier creëert Guadagnino’s drama een ideale wereld waarin seksuele voorkeur niets uitmaakt – iets wat door Elio’s vader wordt benadrukt, die een oudere generatie symboliseert waarvoor dat niet opging.

La vie d’Elio?

Daarom baadt Call Me by Your Name soms ook in een naïef aura, een beetje zoals de meeste films over vakantieliefdes. En als je deze film dan vergelijkt met La vie d’Adèle (2013) en L’inconnu du lac (2013) – twee Europese drama’s die LGBT-cinema verder naar de mainstream brachten – lijkt Call Me by Your Name zelfs preuts: seks valt steeds buiten het kader, of het verlangen wordt stiekem onder het laken geconsumeerd met een rijpe vrucht. Guadagnino verruilt zo subtiel de confrontatie met seksualiteit – die bij La vie en L’inconnu bijna centraal staat – voor een minder expliciet en meer mainstream discours.

“De liefde tussen beide mannen staat voor een keer centraal, niet hoe die liefde door de wereld ervaren wordt.”

Getuige al de lovende kritieken en de emotionele publieksreacties, lijkt dat alvast te werken. Na verhalen over discriminatie, homofobie, onderdrukking en aids zoomt Call Me by Your Name op een bijna idyllische zomerflirt in om zo een rijk verhaal te vertellen over gevoelens, seksuele ontwikkeling én opvoeding. De liefde tussen beide mannen staat voor een keer centraal, niet hoe die liefde door de wereld ervaren wordt.

Of misschien klopt dat niet helemaal. Want naast een een knappe blik op de relatie tussen Elio en Oliver en de persoonlijke ontdekkingstocht van een slimme jonge kerel die leert dat zijn gevoelens moeilijker te lezen zijn dan Heraclitus, geeft deze film ook een liefdevolle kijk op een begripvolle vader-zoon-relatie. Natuurlijk heeft niet iedereen het geluk om in zo’n steunende, rijke en open minded omgeving op te groeien en zijn seksualiteit in de hemel op aarde te ontdekken. Maar dat mainstream cinema met een indrukwekkend romantisch drama als Call Me by Your Name stilaan verder uit zijn heteronormatief denkkader breekt, is alvast een stap in de goede richting.

Call Me by Your Name van Luca Guadagnino is vanaf 14 februari te zien. Deze film wordt verdeeld door Sony Pictures.

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen