Zoals we een tijdje geleden aankondigden, gaat Charlie sinds kort samenwerkingen aan met organisaties, ondernemers of bedrijven die wij leuk vinden. Een van onze nieuwe vriendinnen is Eliza. Zij startte met ‘Eliza was here’ een reisbureau dat inzet op kleinschaligheid en geniéten.
De reizen die ‘Eliza was here’ aanbiedt, laten je telkens nieuwe pareltjes ontdekken en doen je afwijken van platgetreden paden. Toen ook nog eens bleek dat Eliza inzet op het ondersteunen van lokale initiatieven die de omgeving mooier maken, waren we helemaal verkocht. Een tijdje terug vroeg Eliza ons wie er zin had een bezoekje te brengen aan zo’n project: Eliza’s bos in Portugal.
Ik was na een hectische periode wel aan een vakantie toe. Ik kon dan ook niet snel genoeg, als een overijverige leerling, mijn vinger opsteken toen die vraag onze redactie bereikte. Ikke! Ikke! En omdat ik een geboren gelukzak ben, stonden alle sterren goed en voor ik het wist was een zesdaagse trip naar Portugal geboekt.
Alles voor je geregeld
Voor vertrek ontving ik een persoonlijk mailtje van Eliza, logde in op de website en viel haast van mijn stoel toen ik de accommodatie zag. We zouden naar Quinta de Casaldronho in de Douro vallei gaan: een prachtig WIJNHOTEL in het midden van een wijngaard. Dat kwam goed uit: ik heb een passie voor goede wijn. Niet dat ik er superveel over weet of al snuffend een druif kan herkennen, maar er is weinig dat mij gelukkiger kan maken dan een goed glas wijn na een lange dag. De foto’s van het domein en het hotel zelf deden me thuis al helemaal wegzwijmelen toen we in België nog in temperaturen rond het vriespunt tergend traag richting lente sukkelden.
“Langs kronkelende weggetjes doorheen de heuvels zagen we adembenemende landschappen.”
Een paar dagen na die eerste mail kreeg ik een envelop in de brievenbus. Eliza stuurde me een briefje met extra info en een paar handige tags om aan onze bagage te hangen. Alles om de voorpret te vergroten. Nu, ik ben het niet gewend om op vakantie te gaan met hulp van een reisbureau. Normaal gezien probeer ik zelf alles te regelen, de beste deals te zoeken enzovoort. Wat een luxe is het om zo persoonlijk begeleid te worden. Dat alleen al gaf me een vakantiegevoel.
Goed voorbereid, met een duidelijk ‘game-plan’ (zijnde: kei hard genieten van rust, een nieuwe streek ontdekken, lekker eten en drinken én een belangrijk project gaan bezoeken) vertrokken we half april richting Porto. Daar aangekomen werden we meteen opgehaald door iemand die ons naar onze huurauto leidde. Die was luxueuzer dan onze eigen auto, dus dat was weer een fijn extraatje. De zon was ons helaas niet nagereisd. In de gietende regen zochten we onze weg naar het hotel. Die autorit was een avontuur op zich. Langs kronkelende weggetjes doorheen de heuvels zagen we adembenemende landschappen. In het Noord-Portugese dorpje Valdigem – er wonen iets meer dan 1000 mensen – werden we onthaald door George, de supersympathieke manager van het hotel. Omdat we er al een hele trip op hadden zitten, regelde hij meteen bij aankomst een extra maaltijd, om ons daarna naar een fijne kamer met zicht op de wijnvallei te brengen. So far, so good! De regen hield het daarna ook even voor gezien en we dronken onze eerste rode wijn op het terras met een schitterende regenboog boven onze hoofden. Ja, hier zou ik wel aan gewend kunnen raken.
Prachtig land, warme mensen
Na twee dagen genieten van uitslapen, een schitterend ontbijt, ritjes door de heuvels en fijne babbels en etentjes met onder andere Victor en Léonor, de hoteleigenaars, was het tijd voor de échte reden van onze vakantie: een bezoek aan Eliza’s bos. Portugal is naast een prachtig land met warme mensen, ook een land dat door de droogte en verzengende zomerse hitte geplaagd wordt door vreselijke bosbranden. Dat wordt met de jaren enkel erger.
Afgelopen zomer waren de branden zo hevig dat verschillende mensen het leven lieten en er in totaal liefst 120.000 hectare natuur verwoest werd. Het is moeilijk je dat in te beelden als je het nooit voor je zag. Maar toen we onze huurauto doorheen de eens zo groene omgeving richting het Douro Natural Park manoeuvreerden, viel het ons al op hoe grauw en zwart sommige stukken land erbij lagen.
“Portugal is naast een prachtig land met warme mensen, ook een land dat door de droogte geplaagd wordt door vreselijke bosbranden.”
We spraken af met Nicola, werkzaam voor ‘Rewilding Europe’ en verantwoordelijke voor het beschermde gebied Faia Brava Reserve. Samen met Mossy Earth, een organisatie die zich inzet voor het herbebossen van onze landschappen, plantte hij 8000 bomen in de heuvels rondom dat beschermde gebied. Eliza kocht 1000 van die bomen, omdat de aanblik van het dorre, dode landschap na de bosbranden haar hart brak vorige zomer. De droom van Eliza is een bos van 20 hectare te herstellen.
Nicola besloot ons eerst mee op safari te nemen door het beschermde gebied. Kwestie van eerst te zien ‘wat kan zijn’. Nicola is een jonge Italiaan die tijdens zijn Erasmus in Portugal verzeild raakte en er niet meer weg wilde. Hij vertelde honderduit over zijn passie voor natuurconservatie, zijn liefde voor het leefritme van de dorpsbewoners in de heuvels, zijn strijd tegen herders die de branden aansteken om meer graasland voor hun schapen te bekomen…
Biodiversiteit behouden
Het regende een beetje toen we aankwamen en hij drukte ons meermaals op het hart: dit is niet de normale toestand van het landschap. De regen komt steeds later en is steeds vroeger weg. Alles wat water nodig heeft om te groeien sterft uit, de biodiversiteit behouden is hard werk. Maar terwijl we met een oude stoere jeep langs haast onberijdbare wegen schommelden, zagen we zijn ogen oplichten als hij planten tegenkwam die het ondanks de moeilijke omstandigheden goed lijken te doen. Hij kon zijn enthousiasme niet bedwingen wanneer hij een familie aasgieren ontdekte die boven onze hoofden cirkelde.
“Opeens stond ik middenin een groep fiere, vrije beesten, die me rustig aankeken maar geen last leken te hebben van mijn aanwezigheid.”
Wanneer we dan ook nog eens een grote groep wilde koeien spotten in de verte, waren wij ook helemaal verkocht. Het is er echt indrukwekkend mooi. Het hele gebied deed ons denken aan onze safari in Rwanda. Zo bijzonder dat dit bestaat in Europa, en dat wij daar helemaal niets van wisten! Toen we even stopten om onze broodjes op te eten, zag ik in de verte een groep wilde paarden. “Ga maar kijken hoor,” stelde Nicola gerust. En zo stond ik opeens middenin die groep fiere, vrije beesten, die me rustig aankeken maar verder hoegenaamd geen last leken te hebben van mijn aanwezigheid. Een magisch moment!
Toen we iets later de speciale ecologische kampeersite tegenkwamen die Nicola en zijn collega’s inrichtten, beslisten we meteen dat we hier terug zullen komen mét kinders. Ik zou jullie veel kunnen vertellen over alle bijzonderheden van het gebied, en alle inspanningen die er gedaan werden en worden om de magie te behouden, maar eigenlijk moet je er echt gewoon zélf heen om het met eigen ogen te zien.
Eliza’s bos
Na Faia Brava leidde Nicola ons richting Eliza’s bos, wat verderop aan de andere kant van de vallei. Nog voor ik het zelf hardop zei (want ik was het al aan het denken) zei Nicola: dit gebied lijkt op Mordor, uit ‘Lord of the Rings’, sinds de branden. En dat is echt zo. Het hele gebied is zwartgeblakerd, kaalgebrand. Je verwacht er elk moment een aantal Orks tussen de rotsen te zien. Indrukwekkend, dat wel, maar toch vooral ontnuchterend en pijnlijk na het prachtige groen in het beschermde gebied…
Toen we aankwamen bij de heuvel waarop Nicola en honderden vrijwilligers eigenhandig 8000 bomen in de grond plantten, begon de omvang van de situatie me pas te dagen. Wat een enorm moedig, nodig en belangrijk werk! We zagen Nicola’s pretoogjes helemaal blinken toen bleek dat de plantjes het goed doen.
Er is hoop. Met het enthousiasme van zovelen, de steun van Eliza en hopelijk van zoveel mogelijk nieuwe bezoekers en investeerders, kan Mordor weer worden omgevormd tot de prachtige groene vallei die het hoort te zijn. Vol ontzag, vol verwondering en met een hoofd vol plannen om hier nog eens terug te keren, verlieten we Eliza’s bos. Dit bezoek was zo de moeite waard.
De rest van de reis bracht ik al schrijvend, tekenend, wijn drinkend en intens genietend door. Om daarna terug te keren naar een huis vol blije kindjes, midden in de lente die thuis eindelijk van start ging. Ik ben écht een geboren gelukzak, en mijn batterijen zijn volledig opgeladen voor de komende maanden! Let’s go!
Schrijf je reactie