bingewatch bitch

Wat ‘Special’ zo bijzonder maakt

Wat ‘Special’ zo bijzonder maakt

Bingewatcher extraordinaire Charlotte kent Netflix vanbuiten, spreekt vloeiend internets en denkt in memes. In haar rubriek ‘Bingewatch Bitch’ bespreekt ze de waardevolle, nutteloze, hilarische en bloedserieuze dingen die op haar scherm voorbij komen. Dit keer: waarom de nieuwe Netflix-reeks Special zo belangrijk is. Foto: Sara Stragier

Meer dan de trailer was er niet nodig om me te overtuigen dat Special iets voor mij zou zijn. Met zijn luchtige gevoel voor humor, diverse cast en zo’n titel, kon het niet anders dan bijzonder worden. Bovendien duren de afleveringen om en rond de vijftien minuten, wat de serie extra bingeworthy maakt. Het duurde welgeteld twee dagen om het volledige eerste seizoen te verslinden – en dan ben ik nog maar eens opnieuw begonnen, want waarom ook niet? Het wordt moeilijk om nog een serie te vinden die op zo’n herkenbare manier een verhaal vertelt dat we nog nooit eerder op ons scherm zagen.

Special is gebaseerd op Ryan O’Connells memoires, I’m Special: And Other Lies We Tell Ourselves. Hij schreef niet alleen alle afleveringen, maar vertolkt ook nog eens de hoofdrol. De reeks gaat over Ryan Hayes, een jongere, iets meer awkward versie van O’Connell. De homoseksuele twenty something woont in bij zijn helikoptermoeder Karen, en zit in de knoop met zijn cerebrale parese, een bewegingsstoornis die hij als baby opdeed door een zuurstoftekort.

Wanneer Ryan als stagiair aan de slag gaat bij het online magazine EggWoke, leert hij Kim kennen, een zelfzekere vrouw wiens posts het best scoren op de website. Al snel worden ze vrienden, en wanneer hij haar vertelt dat hij een auto-ongeluk had, neemt zij aan dat zijn afwijkende motoriek daar een gevolg van is. Ryan, die het moeilijk heeft zijn beperking te aanvaarden, springt graag mee op die kar en geniet van zijn nieuwe able-bodied privilege. Ondertussen zet hij stappen richting zelfstandigheid en dat is voor zowel hem als zijn moeder niet gemakkelijk.

“Ryan Hayes is het eerste homoseksuele hoofdpersonage met een beperking dat ik ooit op televisie zag.”

Ryan Hayes is het eerste homoseksuele hoofdpersonage met een beperking dat ik ooit op televisie zag. Dat hij ook nog eens geschreven en vertolkt wordt door een homoseksuele man met een beperking, maakt hem al helemaal uniek. Zo’n mensen zien we namelijk erg weinig op ons beeldscherm. Volgens het Center for Desease Control and Prevention heeft één op vier Amerikanen een beperking. Maar uit een rapport van GLAAD blijkt dat slechts bij 2,1 procent van de personages op onze schermen het geval te zijn – en 95 procent van hen wordt gespeeld door een acteur zonder beperking. Dat Ryan ook nog eens gay is, maakt van hem in tv-land – jammer genoeg – zowat een eenhoorn.

Best friends Ryan, Kim en Carey

Waarom het zo belangrijk is om daar verandering in te brengen? Dat legt O’Connell zelf het beste uit: “Er is zo veel onwetendheid over andersvalide personen, omdat er geen dialoog is. En dat komt deels omdat er geen representatie is op tv. Voor mij is het ook heel belangrijk dat het verhaal komt van iemand die zelf een beperking heeft. Ik wil dat mensen hun eigen verhaal kunnen vertellen.” Dat is volgens hem meteen ook het geheim voor een geloofwaardig script: “Het moet van iemand komen die het zelf heeft meegemaakt.”

“Vanuit zijn eigen ervaringen geeft O’Connell kijkers meer voeling met onderwerpen waar ze misschien nog nooit bij stilstonden.”

Vanuit zijn eigen ervaringen geeft O’Connell kijkers meer voeling met onderwerpen waar ze misschien nog nooit bij stilstonden, zoals ableism – vooroordelen en discriminatie ten opzichte van mensen met een beperking. Special toont niet alleen hoe andere personages vooroordelen hebben tegenover Ryan, maar ook hoe hij die ideeën zelf heeft geïnternaliseerd. In één van de afleveringen gaat hij op aandringen van zijn baas op blind date met haar knappe neef. Maar wanneer Ryan beseft dat de man doof is, wijst hij hem meteen af – waarop zijn baas hem achteraf aanspreekt.

Die aflevering was heel belangrijk voor O’Connell. “Ik wilde écht de woorden internalized ableism zeggen en de term introduceren aan mensen buiten de community. Hetzelfde gebeurt met homo’s en internalized homophobia – wanneer je een andere man ontmoet en hem te vrouwelijk vindt – wat ook schadelijk en fucked up is. Maar ik denk dat dat in elke community gebeurt, wanneer je door de samenleving wordt aangeleerd dat je jezelf moet haten.”

Ryan zet stappen richting zelfstandigheid en dat is voor zowel hem als zijn moeder niet gemakkelijk.

Dat klinkt allemaal heel zwaar, en hoewel O’Connell niet bang is zijn kijkers te confronteren, verpakt hij de harde realiteit steeds in een zachte dosis humor. Die techniek gebruikt hij in het dagelijks leven ook. “Humor is altijd een heel krachtig hulpmiddel voor me geweest, om dingen te bespreken die mensen anders een ongemakkelijk gevoel zouden geven. Het ontwapent mensen en stelt hen op hun gemak. Als gay persoon met een beperking zit het in mijn DNA om te denken ‘hoe kan ik deze mensen meer op hun gemak stellen met mijn verpakking? Hoe zorg ik dat ze zich niet bedreigd of ongemakkelijk voelen bij mij?’”

“Dankzij de humor en universele thema’s kan iedereen zich inleven in Ryan.”

Die techniek trekt hij ook door in de aflevering ‘Free Scones’, waar Ryan zijn maagdelijkheid verliest aan een prostituee. De scène is, naar Amerikaanse standaarden, expliciet, maar heel eerlijk over de awkwardness die vaak met een ontmaagding gepaard gaat. O’Connell wist meteen hoe de scène eruit moest zien: “Ik erger me echt aan hoe weinig representatie er is van homoseks op tv en in films. Zoals in Call Me by Your Name, waar ze de camera wegdraaien naar de maan. Die film heeft meer heteroseks en fruit-seks dan homoseks.” En wanneer films of series wél homoseks tonen, is dat vaak erg hard en pornografisch, waar O’Connell zich ook helemaal niet in herkende. Dat wilde hij hoe dan ook anders aanpakken in zijn reeks. “Ik wilde seks tussen twee mannen naar voren brengen op een accurate, menselijke manier. Ik wilde dat het écht voelde.”

En het voelde echt, net zoals de hele serie dat deed. Dankzij de humor en universele thema’s kan iedereen zich inleven in Ryan. We hebben het allemaal wel eens moeilijk om onszelf graag te zien, of te aanvaarden wie we zijn. We hebben allemaal wel eens het gevoel dat we er niet helemaal bij horen. En wie van ons kent die drang naar meer zelfstandigheid niet? Die combinatie van uitzonderlijke representatie en universele thema’s, maakt van Special een fantastische reeks voor iedereen. O’Connell hoopt er vooral mensen mee te helpen. “Ik weet dat dat melig klinkt. Maar deze industrie is zo fucked up en zwaar, het is zo’n hel dat ik niets zou kunnen doen dat niet waardevol is. Daarom ben ik hier.”

Lees hier alle recensies van The Bingewatch Bitch

Schrijf je reactie

Charlotte Wollaert is freelance journalist en eindredacteur. Als achtjarige schreef ze haar eerste fictieboek en sindsdien heeft de schrijfmicrobe haar niet meer losgelaten. Haar hobby’s zijn kippen knuffelen, bankhangen, dt-fouten de wereld uithelpen en stevig lachen om haar eigen moppen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen