In seksscènes in films zien we meestal strakke lijven gehuld in mooie lingerie, die elegant over elkaar heen liggen kronkelen. Maar seks in het echte leven is een stuk morsiger en complexer. Daarom geven wij een eerlijke inkijk in onze slaapkamer, zonder taboes en verbloemingen. Van een onenightstand tot soloseks, zo gaat het er écht aan toe. Vandaag: hoe gaat het nu met de vrouw die een partner met erectieproblemen heeft?
In een eerder artikel met de titel ‘Houden van een man met erectieproblemen’ vertelde ik over het parcours dat ik de afgelopen 18 jaar aflegde met een man die hem niet zo makkelijk recht krijgt. En hoe dat ook bij mij een crisis veroorzaakte: ik wil graag bij hem blijven, maar zijn erectieprobleem bemoeilijkt ons seksleven enorm. Ik heb behoefte aan seks, en nu mijn man en ik begeleid worden door een seksuoloog, weet ik dat ik een open relatie wil uitproberen. Maar weten is één ding, doen is een ander, zo bleek al snel.
“De collega is behoorlijk introvert en ik had in geen jaren meer iemand versierd; best griezelig.”
Intussen zette ik, nadat mijn man en ik de knoop hadden doorgehakt, mijn eerste stappen op het polyamoreuze pad. Dat gebeurde niet meteen: ik wachtte al een hele tijd op een man met wie ik nog eens die seksuele klik en spanning kon voelen. Het was eindelijk zover toen ik op een feestje een verre collega tegenkwam die ik altijd al aantrekkelijk vond, maar met wie ik nooit verder kwam dan een gesprek over de koffie… Daar stond hij dan op de dansvloer, een klein beetje beschonken. Dit was m’n kans om hem te benaderen, maar de collega is behoorlijk introvert en ik had in geen jaren meer iemand versierd. Best griezelig om nog eens echt mijn best te moeten doen, maar ik voelde dat hij ervoor open stond en de magie waar ik zo naar verlangd had was er direct.
Die avond gebeurde er niets, maar de weg lag open. Vervolgens stuurden we elkaar een boekwerk aan berichten op whatsapp. Dat bracht me aan het twijfelen: ik was op zoek naar iemand om seks en opwinding mee te beleven, iemand bij wie ik enkel dát kon vinden waar ik thuis te weinig van had. Bij deze gevoelige jongen was ik echter niet aan het juiste adres voor ‘sex only’. Het werd al snel duidelijk dat hij zich alleen kan openstellen voor seks als hij zich helemaal op zijn gemak voelt, voldoende vertrouwen en verbinding ervaart met zijn sekspartner. Dat was niet echt ideaal voor het soort open relatie dat ik voor ogen had. Toch ging ik ervoor.
“Mag ik mijn recht op seksuele zelfontplooiing opeisen? Mag ik zo egoïstisch voor mezelf kiezen?”
Intussen is hij ongeveer een jaar in mijn leven. En daar heb ik veel van geleerd. Bijvoorbeeld dat ik het eigenlijk heel fijn vind om iemand te hebben met wie ik meer doe dan ‘de daad’. Want het gaat om zoveel meer dan dat. De begeerte! De berichtjes! De aandacht! De spanning! De zinnelijkheid! De verliefdheid! De emoties die nog eens hoog en laag vliegen, na de eindeloze vlakte van de voorbije jaren. Eros is uiteindelijk ook levenslust; wat een energie die weer stroomt. De complexiteit van het samenzijn met m’n collega heeft ook veel energie gekost, maar de balans is zonder meer positief.
Het leerde me ook veel over polyamorie. Ik kom uit een klassiek gezin waarin de onwrikbare twee-eenheid de basis is voor het vormgeven van je leven. Dat beeld een beetje loslaten was niet makkelijk, maar wat een bevrijding nu ik niet meer (helemaal) in dat vakje moet proberen passen! Al blijft het een uitdaging: Mag ik mijn recht op seksuele zelfontplooiing opeisen? Mag ik zo egoïstisch voor mezelf kiezen? Hoort dit wel? Mijn eigen onbewuste overtuigingen zijn niet te onderschatten vijanden van dit ‘open relatie-project’.
Ik las een aantal boeken over open relaties, wat hielp om mijn gevoelens beter te begrijpen. Nu heb ik andere ideeën over hoe ik invulling wil geven aan mijn relatie(s). Eerst was ik bang voor verliefdheid, ik wilde enkel een sekspartner erbij en de liefde reserveren voor mijn man. Nu weet ik dat liefde niet exclusief hoeft te zijn. Ik kan liefde voelen voor twee mannen, al zijn de gevoelens die ik voor beide mannen voel natuurlijk totaal verschillend. Bij de een is het prille verliefdheid, bij de ander is er sprake van jarenlange liefde. En hoe raar dat ook mag klinken: seks met mijn collega zorgt er ook voor dat mijn seksleven met mijn man een nieuwe impuls krijgt.
“Ik moest zelf uitzoeken of een tweede relatie mijn seksuele verlangens zou kunnen vervullen.”
Mijn eerste stappen op het vlak van polyamorie hebben me ook doen inzien dat het niet gemakkelijk is om een match te vinden die bij deze situatie past. Daten met een vrijgezel vond ik geen ideale keuze, omdat een single te bedreigend was voor mijn basisrelatie. Het creëerde een onevenwichtige situatie, ook voor de vrijgezel. Plus, een vrijgezel is moeilijk ‘te houden’. Ik kan en wil geen volwaardige relatie met hem aangaan en intussen zijn er andere kapers op de kust die hem dat wel kunnen geven. Het idee dat ik dat zalige gevoel dat ik met hem heb weer moet verliezen, doet pijn. Ik probeer het als part of the game te zien en mezelf er al mentaal op voor te bereiden dat het zal eindigen.
Door het zetten van deze stappen is mijn zelfvertrouwen erop vooruit gegaan. Lange tijd had ik het gevoel dat ik mijn eigen ongeluk gekozen had, door te kiezen voor een man met erectieproblemen. Ik wilde mijn man niet kwetsen en gaf mijzelf de schuld dat ik niet het leven leidde dat ik wilde leiden. Het aangaan van een nieuwe relatie maakte dat ik uit mijn schuldgevoel en verwijten moest stappen en weer zelf initiatief moest nemen. Ik moest zelf uitzoeken of een tweede relatie mijn seksuele verlangens zou kunnen vervullen, met wie ik dat zou doen en hoe ik daar vorm aan zou geven. Dat was niet allemaal perfect of gemakkelijk, maar er was weer beweging. Ik vond daardoor een kracht in mezelf terug die ik verloren was.
Uiteraard mag mijn man ook op seksuele verkenning gaan, maar daar heeft hij niet het seksuele zelfvertrouwen voor en ook niet de behoefte. (Ik zou ook wel benieuwd zijn wat dat met mij doet.) Ik heb nog steeds grote twijfels of een open relatie die slechts door één van de twee partijen benut wordt, kán werken. Mijn man is sterk, maar ik heb soms het gevoel dat ik een bovenmenselijke kracht van hem vraag om hier allemaal in mee te willen en kunnen.
“Lust en passie wegduwen is geen optie meer, ik weet dat ik er langzaam maar zeker door wegkwijn.”
En toch hebben we de eerste stappen op polyamoreus vlak alvast overleefd. Het waren bij momenten uitdagende tijden. Als ik zag hoe hij er bijna aan onderdoor ging, bloedde mijn hart. Ik ben niet van de masochistische soort, en hij heeft op z’n grondvesten gedaverd. Maar het brácht ook één en ander: vooral veel schoonheid in de eerlijke confrontatie tussen ons en onze gevoelens, we kwamen dichter bij elkaar. Eerlijkheid bleek enorm krachtig als verbindend middel. En wat is trouw uiteindelijk? Je kan pas trouw zijn aan een ander als je in de eerste plaats trouw bent aan jezelf. Ik heb zoveel jaren iets anders geprobeerd, maar uiteindelijk ben ik mezelf keihard tegengekomen. Al met al durf ik te zeggen dat de open relatie mijn relatie met mijn man met erectieproblemen niet verslechterd heeft.
Het moment dat ik mijn collega moet loslaten komt eraan, maar ik hoop dat er een andere aantrekkelijke, lieve man zal passeren met wie ik nog meer schoons kan ontdekken. Want lust en passie wegduwen is geen optie meer, ik weet dat ik er langzaam maar zeker door wegkwijn. Of m’n huwelijk het zal overleven blijft een vraag, maar ik kan nu meer onbevangen vooruit kijken. De liefdestoekomst is totaal onzeker en zo is het nu eenmaal.
Schrijf je reactie