“Waar droom jij van?” Met deze vraag trekken fotograaf Greetje Van Buggenhout en journalist Thalisa Devos van mens tot mens. Het resultaat? Een reeks openhartige en rake portretten.
Rafaël lijkt op het eerste zicht een beetje verlegen, maar geef hem een biertje en een beetje tijd en alles komt goed. Wanneer hij denkt aan Ecuador, zijn geboorteland, de natuur en het grote niets. Dan verschijnen de pretlichtjes en een nostalgische blik. Hij mist enkele dingen. Zoals de liefde en een gezin. Maar hij is tevreden. “Dromen is een kwestie van realiteitszin.”
“Ik ben geboren in Ecuador en heb er bijna de helft van mijn leven gewoond. Na mijn studies als natuurgids ben ik naar de jungle verhuisd. Om er tien jaar lang te blijven. Het is een van de belangrijkste delen van mijn leven geweest. Het was altijd mijn droom om als gids te werken. Wat toen niet zo vanzelfsprekend was. Ik begon met korte tripjes van enkele dagen. Ik heb speciale opleidingen gevolgd en vond mijn roeping in de nationale parken. Het is altijd meer dan een job geweest. Het was mijn richting, het soort leven waarin ik me wilde onderdompelen. Ik wilde blijven zoeken naar en genieten van de natuur. Maar er zijn jungles en jungles”, zegt hij lachend. “Mensen mispakken zich, het is niet voor iedereen. Geleidelijk aan trok ik dieper en dieper weg. Leerde ik mensen kennen die écht in de natuur woonden, in het grote niets. Ver weg van het toerisme.”
“Het is altijd meer dan een job geweest. Ik wilde blijven zoeken naar en genieten van de natuur.”
In zijn ogen staan de herinneringen. Niet de tristesse. Zijn reis naar Europa is een lang verhaal. Eentje dat er in stukjes en beetjes uitkomt. Maar een hoge vlucht neemt wanneer hij over de jungle en over de liefde spreekt. Niet toevallig raakten de twee verstrengeld met elkaar.
“In 2004 ben ik verliefd geworden op een Belgische fotograaf. Zij was voor haar werk op bezoek, ik had een project in de jungle. Twee jaar later zijn we samen naar België gekomen. Zij had verplichtingen en moest teruggaan. Ik was nog nooit in Europa geweest, het was wrang, maar ik ben haar gevolgd. We zijn eerst in Oostenrijk beland. Een leuk land met toffe mensen. Maar zo gesloten. Ik heb er geen vrienden gemaakt. Daarna zijn we naar Oostende verhuisd.”
De relatie liep op de klippen en Rafaël verhuisde in zijn eentje naar Gent. “Een stad waar ik een coup de foudre voor voelde. Toen ik mijn ex-vriendin na een tijdje wilde opzoeken, hoorde ik dat ze gestorven was. Kanker.”
“Toen ik mijn ex-vriendin na een tijdje wilde opzoeken, hoorde ik dat ze gestorven was. Kanker.”
Dan wordt hij stil. Hij ziet de vraag in mijn ogen. Of hij Ecuador mist? En waarom hij niet terugkeerde nadat zijn reden en liefde in België verdween? “Ik heb een zus, maar verder niet veel familie. Ik mis Ecuador en het is moeilijk. Het is een soort van heimwee, met prachtige herinneringen. Weet je hoe mijn vriendin me noemde eenmaal we hier waren? Een souvenirtje. Zo voelt het ook in mijn gedachten. Hoe dichter ik bij haar kan zijn, hoe beter. En dat is in België. Het doet geen pijn meer.”
“Ik heb een mooi en eenvoudig leven. Denk ik. Ik heb zoveel tijd en kansen om te doen wat ik wil. Is dat niet de droom? Men zegt altijd dat je een droom moet waarmaken. Ik behoor niet tot het soort mensen die dat zegt. Ik had één grote droom: een familie opbouwen. En een dochtertje krijgen. Dat is nu te laat. Dromen is een kwestie van realiteitszin. Soms lukt het om iets waar te maken, soms niet. Dat moet je aanvaarden. Als je dat kan, kan je alles. Volledig gelukkig ben ik niet. Een terugslag overvalt je soms. Maar ik ben tevreden en dankbaar.”
Schrijf je reactie