Interview

“Ik houd ervan om mensen positiviteit, verbondenheid en een lach te brengen”

“Ik houd ervan om mensen positiviteit, verbondenheid en een lach te brengen”
Dit interview verscheen eerder in Bookzine 7

Soe Nsuki (29) is stand-upcomedian, breakdancer, Charlie-redactrice, en covermodel van ons zevende bookzine, met als thema Leve de Loser. Deze week gaat haar eerste zaalshow Soetopia in première in de Arenberg Schouwburg. Wij vroegen haar welke prijs ze wel eens zou willen winnen, wanneer ze zich een mislukkeling voelt en hoe het voelt helemaal alleen om op een podium te staan. Foto’s: Sarah Van Looy

Soe, voel jij je soms een loser?
“Ik vind mijzelf regelmatig een loser, ja. Wanneer ik onzeker ben of een slecht optreden heb gehad. Maar vooral wanneer ik me vergelijk met anderen, mensen van mijn leeftijd of andere comedians, en ik zie dat ik nog niet even ver sta als zij. Ik ben er financieel nog niet, al gaat het nu beter dan een paar jaar geleden. Ik heb ook nog geen enkele prijs gewonnen in comedy. Ik ben zelden de headliner, de publiekstrekker, de comedian voor wie de mensen eigenlijk komen.”

Straks heb je wel je eerste onewomanshow.
“Dat is waar. Ik vergeet vaak wat ik al bereikt heb. Ik zal pas beseffen dat die onewomanshow echt is wanneer ik na mijn première op het podium sta en bloemen krijg. Dan zal ik beginnen wenen en denken: ja, ik heb dit echt gedaan! (lacht) Maar ergens in mij is er een stemmetje dat zegt: ‘Gij, een onewomanshow? Haha, nee! De avond op voorhand gaat iedereen afzeggen!’ Ik probeer ertegen te vechten, maar ik heb bevestiging van buitenaf nodig, mensen die mij even in de arm knijpen en zeggen: ‘Je beseft toch dat je dit echt aan het doen bent?’”

Waar komt dat stemmetje vandaan?
“Ik heb zo vaak gehoord dat ik iets niet kon of niet goed genoeg was, dat ik dat idee geïnternaliseerd heb. Als kind heb ik me lange tijd niet goed gevoeld. In de lagere school werd ik vaak buitengesloten. Ik hoorde er nooit bij, speelde vaak alleen. Ik was erg op zoek naar goedkeuring omdat ik die niet kreeg.”

“Misschien is mijn strijd met mijn afro wel kenmerkend voor het idee dat ik niet beantwoordde aan dat ideaalbeeld.”

Was je dan zo anders?
“Ik was niet het doorsnee Vlaamse meisje, nee. Ik heb lange tijd nergens iemand gezien die op mij leek. Ik had vier broers, mijn mama was wit, een lieve en zorgende mama, maar ik zag nergens vrouwen van kleur. Ik wilde dingen zijn die ik niet kon zijn. Als kind waren al mijn heldinnen prinsessen: rijk met lang, blond haar. Zo was ik niet. Ik heb lange tijd mijn haar willen veranderen. Ik duwde het plat met gel en kamde het overdreven veel. Op mijn zeventiende ging ik met mijn kap op naar school. Toen iemand die aftrok, begon ik hysterisch te wenen. Misschien is mijn strijd met mijn haar en mijn afro wel kenmerkend voor het idee dat ik niet beantwoordde aan dat ideaalbeeld.”

“Het hielp niet dat mijn vader me altijd vroeg waarom ik ‘die jongensdingen’ deed, zoals breakdance en comedy. Waarom ging ik niet tennissen of verpleegkunde studeren?”

Ik vind jou juist cool omdat je niet op al die andere meisjes lijkt.
“Dat begin ik zelf ook steeds meer beseffen. Maar die drang om erbij te horen is nog steeds op de achtergrond aanwezig. Als ik met vriendinnen uitga en iedereen heeft een broek aan en ik een rokje, voel ik me de hele avond ongemakkelijk (lacht).”

Voor iemand die zo hard bezig is met erbij te horen, heb je wel dappere keuzes gemaakt. Stand-upcomedy doen als vrouw van kleur in een sector die gedomineerd wordt door witte mannen, dat is niet evident.
“Dat is inderdaad echt raar. Ik weet niet waarom mijn brein dat heeft gedaan (lacht). Die beslissingen heb ik heel impulsief genomen. Het gebeurde gewoon.”

“Ik wandelde langs café The Joker en er hing een bordje met ‘Open Mic’ op. Ik stapte binnen en vroeg of ik mocht meedoen. Meer was daar niet aan.”

Was het niet eng om alleen op een podium te staan?
“Ik had absoluut geen angst omdat ik met breaken al zo vaak in de spotlights had gestaan. En praten is ook veel gemakkelijker dan dansen (lacht). Toen ik klein was, stond ik supergraag op een podium. Maar als tiener werd ik ontzettend verlegen, ik durfde amper met anderen te praten. Beginnen breakdancen op mijn negentiende heeft me zelfvertrouwen gegeven. Als je ooit hebt gebreakt en een battle hebt gedaan, kan je alles aan. Het is een van de meest confronterende dingen om te doen: je moet dansen voor een zaal vol mensen, tégen iemand anders. Je voelt je ontzettend naakt op zo’n moment. Ik heb echt een paar keer in mijn broek gepist.”

“Je krijgt als comedian carte blanche, je kan zeggen wat je wil en ook een positieve boodschap brengen.”

Wat vind je zo leuk aan stand-upcomedy?
“Ik houd ervan om mensen positiviteit, verbondenheid en een lach te brengen. Comedy is op dit moment de beste manier om dat te doen. Je krijgt als comedian carte blanche, je kan zeggen wat je wil en ook een positieve boodschap brengen. Je hebt je publiek een uur en twintig minuten in je zaal, dat is lang, hè! En als je hen laat lachen, onthouden ze dingen beter.”

Wanneer voel jij je een winnaar?
“Wanneer ik andere vrouwen zie die goed bezig zijn, kan ik daar intens gelukkig van worden. Ik kan ook blij worden als ik leuke mannen ontmoet, maar er is iets bijzonders aan de kracht van getalenteerde vrouwen die hun eigen ding doen. Na zo’n event, optreden of lezing fiets ik met een gelukzalig gevoel naar huis.”

“Als ik zelf een goed optreden heb gedaan, voel ik me ook een winnaar. Comedians hebben een ego, anders ga je niet op een podium staan. Maar wanneer ik goed heb gespeeld, denk ik: wij hebben samen een leuke avond gehad. Niet: ik heb keihard gescoord. Een comedy-avond is een samenwerking. Oké, er komt veel van de kant van de persoon op het podium, maar de mensen moeten willen luisteren. Ze hebben een babysit geregeld en hebben er allemaal werk van gemaakt om er die avond te zijn, zodat jij je ding kan doen. Als het dan leuk is geweest, is dat een zalig gevoel.”

“Wat me ook een kick geeft, is iemand leren begrijpen. Wanneer ik iemand nieuw leer kennen of wanneer ik iemand kan doorgronden, die zich voordien niet blootgaf. Veel geld verdienen kan ook leuk zijn, maar ik weet niet of ik daar zo euforisch van zou kunnen worden als van mensen. Al mijn winnaarsgevoelens draaien eigenlijk rond connectie met anderen. Ook met mijn nieuw lief, da’s echt een prijs die ik heb gewonnen (lacht).”

Je hebt het vaak over positiviteit. Vind je dat comedy een tegengif moet zijn voor de negativiteit die er vandaag vaak hangt?
“Comedy moet niks. Maar voor mezelf houd ik van het idee: ‘comedy should comfort the afflicted and afflict the comfortable’. Wil jij als comedian echt staan lachen met het kindje dat al in de hoek staat? Ik kan niet beslissen voor andere comedians wat zij moeten doen, maar ik vertel over mijn eigen leven, over mijn kijk op de wereld. Voordat ik daarover vertel, heb ik er goed over nagedacht. Je moet als comedian beseffen dat je met elke grap een boodschap brengt.”

“Daarom moet er genoeg diversiteit zijn onder komieken. Wat je nu vooral ziet, zijn blanke hetero veertigers die hun vrouw ambetant vinden en lachen met homo’s. Voor veel mensen strookt dat niet met hun leefwereld. Een groot deel van de bevolking kan zich niet vinden in wat die mannen op het podium zeggen.”

Kan comedy dan meer kwaad doen dan goed?
“Ja, en dat zie je vaak bij wie pas begint. Ze denken: waar kan ik mee lachen, niet bij mezelf, maar in de maatschappij? Natuurlijk, alle mensen en dingen die al een miljoen keer kop van jut zijn geweest, want dat is comedy. Dat heb ik gezien bij al die andere comedians.”

“En dan komen de mopjes over Marokkanen, over ‘negers’, over homo’s en over vrouwen die niet kunnen autorijden. Dan denk ik: gast, ’t is 2018. Zelfs Chris Rock, een supergrave comedian, deed het in zijn laatste show. Op een gegeven moment doet hij een stukje waarin hij vrouwen vertelt hoe ze hun man moeten plezieren. Dan zegt hij: Ladies, you gotta suck your man’s dick. Alsof alle vrouwen daar vies van zijn en dat nooit doen (rolt met ogen).”

“Comedy kan slecht zijn als mensen niet goed nadenken over wie ze zijn en waar ze voor staan. Wanneer je uit gewoonte gaat lachen met andere mensen omdat het altijd zo gedaan wordt. ‘Mijn vriendin is een zaag, haha.’ Zulke grappen versterken alleen maar de bestaande narratieven en stereotypes, ze zetten mensen niet aan het denken. Goeie comedy kan dan een tegengif zijn.”

“Het is bevrijdend om als vrouw niet bezig te moeten zijn met mooi gevonden worden.”

Hoe vond je het om te poseren als loser?
“Leuk! Ik voelde me op mijn gemak bij de fotografe en de styliste, en kon echt mezelf zijn. Ik heb even
gedacht: oei, moet ik niet mooier op de cover staan? Maar ik dacht al snel: nah. Ik vind het leuk dat je als vrouw meer kan zijn dan mooi. Je kan ook stoer zijn of nerdy of grappig. Als vrouw moet je niet bang zijn om ‘lelijk’ gevonden te worden. Het is bevrijdend om daar niet mee bezig te zijn. Dit is ook niet lelijk, hè. Het is een look die niet past in wat standaard als ‘mooi’ wordt beschouwd.

Wat zou je graag willen dat mensen in jou bewonderen? Vul deze zin aan: Soe is kei…
“Het eerste waar ik aan denk, is grappig. Ja, grappig. Want dat is altijd goed. En hier komt mijn people pleasing kant weer naar boven. Iedereen houdt van grappig, er is niemand die niet van grappig houdt. Een grappige persoon, dat is iemand bij wie je wilt zijn, dus je nodigt hem of haar uit. (Tegen de recorder) Nodig mij uit! (lacht)”

Zou je het leuk vinden om een prijs te winnen?
“Ik zou wel graag eens een prijs winnen, omdat dat het juiste ding is om te willen. Want dat ziet de buitenwereld als succes. Het is moeilijker om je eigen successen te zoeken, omdat die minder vast te pinnen zijn op één moment. Persoonlijke successen gaan dieper dan een momentopname. Echte successen zijn dingen waarvan je merkt: ik ben hierin gegroeid.”

“Het deel van mijn brein dat sociaal aanvaard wil worden denkt dus: ja, ik wil een prijs. Het  andere deel denkt: meh. Ik zal er wel geraken, met of zonder prijs. Maar de Nobelprijs voor de Vrede, die mogen ze altijd opsturen (lacht).”

De première van Soetopia gaat door op 7 december in de Arenberschouwburg in Antwerpen. De laatste Soetopia reserveer je hier.
Ons losernummer is te koop in de webshop. Wie liever online leest, kan bookzine 7 lezen via Blendle.

Schrijf je reactie

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen