Redactrice Elizabeth was erbij toen vrouwennetwerk Artemis Brussel in september tien kaarsjes uitblies. Een mooie aanleiding om de voorzitster, Suyin Aerts (43), aan de tand te voelen. Netwerken of feminisme, dat vond ze lange tijd niet interessant. Maar alles kan veranderen, zo weet Suyin als geen ander.
Suyin, ik ken jou als een powerlady die verschillende ballen in de lucht houdt en een enorm netwerk heeft. Maar je doet veel meer dan dat. Hoe stel jij jezelf voor?
“Dat hangt af van waar ik ben en in welke hoedanigheid. Ik vind het belangrijk om me aan te passen aan mijn publiek, maar tegelijk ook zo veel mogelijk mezelf te zijn. En bij Charlie is jezelf zijn gelukkig helemaal geen probleem (lacht). Mijn naam is altijd een goede ijsbreker. De opmerking die iedereen sowieso maakt, is ‘jij hebt zo’n speciale naam, die heb ik nog nooit gehoord’. Ik heb een Chinese voornaam, maar geen Chinese roots. Dat leidt soms tot grappige toestanden in een wereld waar je vaak eerst mailt met mensen voordat je ze in het echt ontmoet. Mijn moeder las een boek van Han Suyin toen ze vernam dat ze zwanger was. Mijn ouders vonden het een mooie naam, dus zodoende. Zo beginnen veel conversaties, en dan vertel ik dat ik naast ondernemer ook freelance presentatrice en journaliste ben op televisie en voor events, en ik zeg, als voorzitter, natuurlijk ook een paar woordjes over Artemis Brussel. Vaak vertel ik ook iets over mijn twee dochtertjes. We moeten niet altijd alleen over ons werk praten, we zijn allemaal mensen met een professioneel en privé leven.”
“We moeten niet altijd alleen over ons werk praten, we zijn allemaal mensen met een professioneel en privé leven.”
Wat waren grote veranderingen in je leven?
“Ik stond op het punt om voor handelsingenieur te studeren, maar heb op het laatste moment toch voor topsport gekozen en werd professioneel balletdanseres. Vijftien jaar geleden wilde ik alsnog graag een hoger diploma halen. Naast mijn fulltime baan als Sales Manager van modemerk Marithé + François Girbaud ben ik toen in Brussel een Postgraduaat Industrieel Ondernemingsbeleid, bestaande uit Bedrijfskunde en Project Management, gaan studeren. Met een diploma sta ik toch steviger in mijn schoenen, ook al vind ik een diploma zelf van ondergeschikt belang als ik mensen aanneem binnen ons bedrijf. Dan let ik in de eerste plaats op attitude.
Een andere grote verandering in mijn leven was het moederschap. Ik heb twee dochters, van tien en negen jaar oud. Voordat je mama wordt, heb je veel ideeën over het moederschap, maar je weet pas echt wat het is als je zelf moeder wordt. Ik ben een werkende mama geworden en ben daar erg blij mee.”
Nog een grote verandering in je leven was je herseninfarct. Daar is nu voor een buitenstaander niets van te merken. Hoe heb je dat zelf ervaren?
“Toen ik 23 was en professioneel ballet deed, heb ik een longembolie, of een longinfarct gehad. Artsen hebben toen bij mij een proteïne S deficiëntie vastgesteld (een erfelijke aandoening die zorgt voor een stollingsprobleem in het bloed, nvdr.). Die deficiëntie heeft waarschijnlijk in combinatie met de pil het longembool veroorzaakt. Het slikken van de pil en roken kan trouwens even grote risico’s met zich mee brengen, jammer genoeg weten maar weinig vrouwen dat.
“Dan lig je op intensive care, waar de ene patiënt al meer een plant is dan de andere. Dat is heel confronterend.”
Drie jaar geleden volgde er een herseninfarct. Zoiets overvalt je plots en is natuurlijk erg beangstigend. Ik begon mij heel raar te voelen en had mezelf niet meer onder controle. Ik zei en deed ineens iets anders dan ik wilde. Tot mijn rechterkant helemaal verlamd was en ik niet meer kon spreken. Gelukkig hebben mijn medewerkers op kantoor onmiddellijk de dokter gebeld, die via de telefoon de juiste diagnose heeft gesteld. Mijn team heeft me dan ook zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig was ik op dat moment niet alleen.
Dan lig je op intensieve zorgen, waar de ene patiënt al meer een plant is dan de andere. Dat is heel confronterend. Tegelijkertijd denk je ook: wat is dit, ga ik nu al sterven? Ik ben heel rustig gebleven en daarna gelukkig snel hersteld.”
Heeft dat jouw kijk op het leven veranderd?
“Zeker. Ik heb er geen blijvend letsel aan overgehouden, maar slik wel dagelijks medicatie, die ook risico’s meebrengt. In het begin was ik bang. Wat als het weer zou gebeuren? Maar ik stond altijd al realistisch en rebels in het leven en heb die knop gelukkig snel kunnen omdraaien. Ik ben nu, denk ik, nog positiever geworden en geniet echt elke dag van alles in het leven. Ik doe wat ik wil en ik zeg ook wat ik wil. Al ben ik daar met de jaren wel wat diplomatischer in geworden (lacht). Ik ben niet bang aangelegd, maar ik moet nu soms wel twee keer nadenken als ik ga snowboarden of mountainbiken. Verder zeg ik tegen mezelf ‘get over it’. Ik wil niet in het verleden blijven hangen, maar genieten van het heden. En ik denk dat ik dat ook uitstraal en hoop dat ik daar anderen energie mee geef. Daarnaast ben ik nu veel waakzamer naar andere mensen toe, want je herkent het als iemand een infarct krijgt, en hoe sneller je reageert hoe groter de kans dat je een mensenleven redt.”
“In dans leer je dat aanmodderen geen optie is, je doet het goed of je doet het niet.”
Hoe heeft de periode dat je professioneel balletdanseres was je gevormd?
“Er is heel veel discipline nodig om te dansen. Je doet dezelfde bewegingen telkens opnieuw om steeds beter te worden. Vandaag vragen mensen mij vaak ‘Hoe combineer je zoveel activiteiten?’. Dat lukt omdat ik vanaf mijn veertiende school overdag combineerde met de avondschool semi-professioneel ballet. In dans leer je dat aanmodderen geen optie is, je doet het goed of je doet het niet. En ook aanmodderen op school was geen optie.
Ik herken dat ook bij andere mensen die sport en studie combineerden. Bijvoorbeeld bij mijn vriendin Karine Van Doninck. Zij heeft tennis op heel hoog niveau gecombineerd met school. Vandaag is ze een topwetenschapper die ongeveer twee miljoen euro kreeg om onderzoek te doen, wat ze weer combineert met andere projecten.
Dans zorgt niet alleen voor discipline, het is ook resultaatgericht. Ik doe nog steeds mee aan dingen niet zozeer enkel voor de fun, maar ook omdat ik wil winnen. Ik stel altijd een doel voor mezelf dat ik wil bereiken. Vandaag zorgt die discipline, planning en werkethiek ervoor dat ik heel bewust in het moment kan zijn. Het dansen heeft mij ook leren knokken. Je werkt keihard. En je gaat naar heel veel audities waar je vaker een neen dan een ja krijgt. Je incasseert en gaat terug aan het werk om nog beter te worden. Je krijgt niets cadeau. Dat heeft me absoluut gevormd.”
Over winnen gesproken: nadat je in Nederland de Talent Award voor vrouwen in marketing en communicatie won, heb je in 2016 in België een prijs gewonnen van netwerker van het jaar. Wat betekent dat voor jou?
“Ik vond het op de eerste plaats leuk om te winnen omdat ik de eerste vrouw was die de netwerkprijs won. Verder win je vooral voor de eer en het is natuurlijk goed voor je persoonlijke pr. Wat heel tof is, is dat ik nu nog word gevraagd voor lezingen over netwerken, bij universiteiten bijvoorbeeld, om aan jonge mensen het belang van netwerken uit te leggen. De combinatie van leermoment en netwerkmoment is wat mij betreft het meest interessant. Bijvoorbeeld als je naar een opleiding gaat en je daar je ook de andere deelnemers leert kennen. Via netwerken ontdek je de kracht van samen dingen doen. Ik vind het daarom heel belangrijk dat als vrouwen kiezen voor een carrière, ze ook echt tijd voor zichzelf en dus ook voor netwerken nemen, ook al kost het heel wat energie. Daarom heb ik ook ja gezegd aan Artemis Brussel om voorzitster te worden. Had ik daar tijd voor? Nee. Had ik daar zin in? Ja (lacht). Ik denk dat we rolmodellen en authentieke leiders nodig hebben en neem die rol dan ook graag op.”
“Via netwerken ontdek je de kracht van samen dingen doen.”
Wat is de meerwaarde van een netwerk zoals Artemis Brussel?
“Ik vond zelf vroeger dat netwerken ging over vriendjespolitiek en voortrekkerij, maar ondertussen kijk ik er heel anders naar. Mensen werken samen met mensen. En het liefst met mensen die ze kennen of al eens ontmoet hebben. Er is niets mis mee om je contacten ergens voor in te zetten. Het gaat om opportuniteiten zien en de juiste verbindingen te maken. Enerzijds voor jezelf, maar zeker ook voor anderen. Netwerken is wel een ongoing process, je moet er blijvend in investeren, anders komt er niets uit, maar dat is met de meeste dingen zo.
Artemis Brussel bestaat nu tien jaar. Ik wilde daar niet alleen een feest van maken, maar ook stilstaan bij de vraag of feminisme in 2020 nog wel relevant is en hoe we het dan best aanpakken. De week erna werd meteen weer bewezen waarom dit topic relevant blijft: we zijn er nog niet, getuige de reclamecampagne van het bedrijf Rich Meets Beautiful dat studentes aan rijke mannen koppelt, of het ongelijke prijzengeld voor mannen en vrouwen bij de Brussels Marathon.
Een exclusief vrouwennetwerk blijft dus nodig, onder meer doordat sommige vrouwen zich er wat comfortabeler voelen. Ze zeggen dat ze meer zichzelf durven te zijn. Ik hoop dat ze dat vervolgens ook meenemen in gemengde netwerken.”
“Ik heb zelf niet op de barricades moeten staan om het leven te hebben dat ik wil. Veel vrouwen hebben niet de vrije keuzes gehad die ik had.”
Het is na het lezen van het boek ‘De tweede helft’ van Assita Kanko dat je jezelf feministe bent gaan noemen. Leg eens uit.
“Ik was al langer bevriend met Assita, maar vroeger zei ik ‘nee, ik ben geen feministe, absoluut niet’. Ik dacht dat feminsten vrouwen zijn die de mannen niet nodig hebben, en zo ben ik niet.
Tot ik het boek van Assita las en dacht: hoe verwend ben ik? Ik heb zelf niet op de barricades moeten staan om het leven te hebben dat ik wil, en ik besefte lange tijd niet dat veel vrouwen niet de vrije keuzes hebben gehad die ik had. Het geluk, het relatief veilige land, de opvoeding, de partner en de grote mond die ik heb, heeft niet iedereen.
Daarom is het zo belangrijk dat vrouwelijke rolmodellen opstaan en zorgen dat vrouwen meer zichtbaar worden, zoals bijvoorbeeld Isabella Lenarduzzi van Jump al jaren doet, of Elke Jeurissen met de Straffe Madammen. Maar ook bepaalde vrouwen in de politiek, bedrijfswereld, kunstwereld, media enzovoorts doen dat. Ook al zijn deze vrouwen zelf succesvol, ze willen zich ook verder inzetten voor het succes van andere vrouwen. Je stem laten horen in het maatschappelijk debat gaat nu eenmaal beter als je al een bepaald aanzien en netwerk hebt, dan wanneer je een studente van 21 bent. Terwijl die laatste evenzeer recht van spreken heeft.
We moeten daarnaast ook dankbaar zijn voor het geluk dat we hebben gehad. En we mogen ook niet onderschatten wat maatschappelijke veranderingen voor ons vrouwen gaan betekenen. Dingen veranderen snel. Dat geeft gigantische opportuniteiten, maar in een veranderende wereld komen soms ook reeds verworven rechten in het gedrang.”
Schrijf je reactie