Dit weekend wordt er heel wat georganiseerd door creatievelingen in Brussel naar aanleiding van Wereldvluchtelingendag. Ik citeer even vanop de website van het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN: “Met deze actie willen de initiatiefnemers duidelijk maken dat vluchtelingen mensen zijn zoals u en ik, met talenten die onze samenleving verrijken.”
Daar heb ik nooit aan getwijfeld! Recent las ik immers dat we minstens nog 1500 jaren moeten wachten alvorens we contact kunnen hebben met buitenaardse wezens. Ondertussen ging ik er dus al vanuit dat vluchtelingen gewone mensen zijn, aardbewoners zoals u en ik. Maar het ligt allemaal erg gevoelig, dat besef ik…
E.T. Phone Home
Over die gevoelens kan ik wel wat meepraten. Het gevoel beschouwd te worden als een vreemd wezen, herken ik net iets te goed. Noem me gerust “a legal alien” om het met Sting’s woorden te zeggen. Hoe ik ook probeer te integreren in mijn nieuwe thuisland dat Turkije is, ik heb een afwijkende identiteit die ik niet onder het tapijt kan vegen. Ik breng het meeste van mijn tijd door in Turkije met mijn wederhelft maar vertoef ook regelmatig in een Vlaams appartementje met uitzicht op een impressionante kathedraal.
Hoe vaak word ik niet gekscherend “Europa” genoemd door vrienden in Turkije? Omwille van de huidige politieke tendensen lijkt dat trouwens geen compliment meer te zijn. Hoe vaak wil ik niet opstaan van tafel en roepen dat ik al een naam heb, die teruggaat naar mijn geboorte en niet naar de Griekse mythologie. Maar de beleefdheidsregels en de eeuwige wil om netjes te integreren zonder veel te protesteren, houden me aan mijn stoel genageld.
Migranten mogen niet zomaar lukraak rondhangen als wat drijfhout tussen verschillende culturen, we moeten netjes opgestapeld worden in een vakje.
Vroeger had ik helemaal geen last van die vreemdsoortige overpeinzingen en gevoelens. Enkele jaren geleden was ik nog een gewone pendelaar tussen Antwerpen en Brussel. Op een dag werd ik op de trein aangesproken door een eenzame Armeense jongen. Die kreeg eerst een hard antwoord terug. Maar hij bleef noodgedwongen net zoals ik, een trouwe treinreiziger. Zoals de sociale psychologie al kon voorspellen, werden we uiteindelijk vrienden. Tegenwoordig lopen we elkaar in mijn Vlaamse thuisstad nog weleens tegen het lijf en dan drinken we iets te veel koffie samen (geen typische Turkse of Armeense koffie, wel Italiaanse espresso’s). Nerveus en met trillende handen (blame the caffeine) praten we over identiteitscrisissen en over de cultuurverschillen die het Midden-Oosten en het Westen karakteriseren. Want, tja, wij migranten, worstelen allemaal met onze identiteit, onze gespleten persoonlijkheid. De hakbijl van de ons omringende maatschappij slaat er soms diep in. We mogen niet zomaar lukraak rondhangen als wat drijfhout tussen verschillende culturen, we moeten netjes opgestapeld worden in een vakje. Ik mag nog lekker wat over en weer reizen tussen minaret en kerktoren, niemand die me tegenhoudt. De Armeense vriend kan niet meer terug naar zijn geboorteland. Het ligt erg gevoelig, zoals ik al zei.
Dapper gewapper
Migranten zijn inderdaad geen gewone mensen, want ze hebben vleugels. Ik vind dat ieder wezen het recht heeft om die vleugels uit te slaan, fier als een pauw (die vogelsoort bereikte trouwens ook Europa vanuit Mesopotamië, zo’n 4000 jaren geleden). Vluchtelingen zijn dappere trekvogels die zware stormen doorstaan hebben. Zelf ben ik maar gewoon een gebraden kipje met een gevoelig velletje onder de Turkse zon. Maar dit weekend kom ik zeker overgevlogen om dat fantastische artistieke project in Brussel mee te maken!
Schrijf je reactie