Opinie

One more time for the people in the back (en voor Youp van ‘t Hek)

One more time for the people in the back (en voor Youp van ‘t Hek)

In zijn wekelijkse column becommentarieert Youp van ’t Hek voor NRC het nieuws van de voorbije week. Deze zaterdag focuste hij zich op de beschuldigingen van Christine Blasey Ford aan het adres van Brett Kavanaugh tijdens een hoorzitting voor de Amerikaanse Senaat. Daarbij stelde hij zich heel wat vragen die redacteur Evelien niet onbeantwoord kon laten.

Van ‘t Hek opent zijn column met het feit dat Christine Blasey Ford volgens hem ‘vroege alzheimer’ heeft omdat ze niet meer weet waar Kavanaugh haar aanrandde. “Van je bijna-doodervaring weet je toch de locatie?”

Je moet je niet heel erg verdiepen in de hersenwetenschap om te weten dat het niet zo vreemd is dat je je van gebeurtenissen in je leven enkel flarden of fragmenten herinnert. Dat geldt zowel voor fijne als traumatische herinneringen. Hoe langer geleden een herinnering zich afspeelde, hoe minder details je nog weet. Bovendien slaat ons brein traumatische herinneringen op in een affectief geheugen. Affecten zijn gevoelens gelinkt aan een specifieke situatie; zoals wanneer je misselijk wordt omdat je een fout maakte op het werk of een column van Youp van ’t Hek leest.

Gewone herinneringen kan je doorgaans makkelijk beschrijven, terwijl je aan traumatische herinneringen vaak maar moeilijk woorden kan verbinden. Dat Ford zich niet kan herinneren waar en wanneer ze precies aangerand werd, is dus helemaal niet zo uitzonderlijk als van ’t Hek denkt.

“Ik zag een moedige vrouw die oprecht getuigde over een van de vreselijkste gebeurtenissen uit haar leven.”

Vervolgens maakt hij ook de beschuldigingen van de twee andere vrouwen die getuigen tegen Kavanaugh belachelijk en gaat hij verder met nog een resem pijnlijke vragen.

“Waarom dit wanstaltige amateurtoneel met die gebroken stem en die krokodillentranen?”

Ik zag een buitengewoon moedige vrouw die oprecht getuigde over een van de vreselijkste gebeurtenissen uit haar leven.

“Na 35 jaar! Waarom is ze toen niet krijsend naar haar moeder gerend?”

Er zijn tal van redenen waarom mensen niet meteen klacht indienen of krijsend naar hun moeder rennen – kijk eens even op Twitter onder de hashtag #WhyIDidntReport – maar Ford heeft zelf al heel duidelijk verteld waarom. Ze twijfelde naar eigen zeggen jaren om naar buiten te komen met haar verhaal, maar vond dat ze niet langer kon zwijgen toen Kavanaugh genomineerd werd voor het Amerikaanse Hooggerechtshof. Ze zei dat haar burgerlijke verantwoordelijkheid vanaf dat moment zwaarder doorwoog dan haar angst voor vergelding.

“Aanranding en bijna-dood! Hallo? Is het geen belediging voor echt verkrachte vrouwen die de rest van hun leven worstelen met de grootste trauma’s?”

Er is niet zoiets als ‘echte’ of ‘valse’ verkrachting. Er is maar één iemand die kan beslissen of een persoon getraumatiseerd is door seksueel misbruik, en dat is het slachtoffer zelf. Niet ik, niet jij, niet Youp van ’t Hek.

“Dit is toch gewoon een van de miljoenen dronken studentenkamerincidentjes?”

“Geen van beiden bleek ooit ongevraagd zijn penis in het gezicht van een vrouw te hebben geswaffeld.”

Van ’t Hek ziet het zelf vast niet in, maar met deze vraag toont hij precies aan waarom zo weinig vrouwen het gevoel hebben dat hun aanklacht van seksueel misbruik niet gehoord wordt. Bovendien bevestigt hij ook dat seksueel misbruik – of dronken studentenkamerincidentjes, zoals hij het noemt – enorm vaak voorkomt.

Christine Blasey Ford en Brett Kavanaugh tijdens de hoorzitting in de Senaat

In plaats van een antwoord op zijn vragen te zoeken door onderzoeken rond seksueel geweld te lezen of te gaan praten met specialisten, ging van ’t Hek op café met een jeugdvriend. Geen van beiden bleek ooit ongevraagd zijn penis in het gezicht van een vrouw te hebben geswaffeld of deel te hebben genomen aan een groepsverkrachting. Daaruit besluit hij dan maar dat vrouwen die in een orgie belanden daar dronken aan deelnemen.

Los van het feit dat een onderzoeksgroep bestaande uit twee Nederlandse, heteroseksuele mannen van middelbare leeftijd aan de toog weinig statistisch significante resultaten oplevert, is dat een bijzonder kwalijke conclusie die kant noch wal raakt. Hij laat nog snel vallen dat Bill Cosby en Weinstein ‘inderdaad beter even kunnen gaan zitten’, maar dat Woody Allen volgens hem het slachtoffer is van een boze ex die wraak wil nemen.

“Ik weet niet hoe jullie je voelden bij de talloze getuigenissen, maar ‘kostelijk vermaak’ was daar bij mij niet bij”

Wat ik misschien wel het meest zorgwekkende vind aan de hele column, is zijn afsluitende paragraaf: “Ik ben gek op amusement en ik heb me afgelopen week kostelijk vermaakt. Maar in veel #MeToo-gevallen gaat het toch ook gewoon om de gezonde combinatie van jeugd en drank en hormonen en onervarenheid en horkerigheid. Ik heb als zeventienjarige zo vaak staan schutteren tegenover een meisje. En in mijn paniek begon ik dan maar te zoenen. En dan? Dan kreeg ik een knietje.”

Ik weet niet hoe jullie je de afgelopen weken en maanden voelden bij de talloze getuigenissen van aangerande, verkrachte en misbruikte vrouwen, maar ‘kostelijk vermaak’ was daar bij mij alvast niet bij. Maar goed, ik heb seksueel geweld ook nog nooit vergoelijkt als een ‘gezonde combinatie van jeugd en drank en hormonen en onervarenheid en horkerigheid’. Het is vast niet netjes, maar ik hoop dat de vrouwen die van ’t Hek een knietje gaven nadat hij hen ongewenst begon te zoenen, goed doorgeschopt hebben.

Foto: Ninian Reid via Flickr Commons

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen